Slag bij Midway: Strategische overwinning voor de USA

De Slag bij Midway was een zeeslag in de Pacific tijdens de Tweede Wereldoorlog, die plaatsvond van 4 tot 7 juni 1942, zes maanden na de Japanse aanval op Pearl Harbor. Het was een keerpunt in de oorlog vanwege de impact op de Japanse vloot en de daarmee verbonden strategische verschuiving in het voordeel van de Verenigde Staten.

Japanse en Amerikaanse vlootsterkte

Voor de Slag bij Midway hadden de Japanse en Amerikaanse strijdmachten beide aanzienlijke troepen ingezet:

Japanse Sterkte

• Vliegdekschepen: Vier grote carriers – Akagi, Kaga, Sōryū, en Hiryū.
• Ondersteunende Schepen: Twee lichte carriers, twee slagschepen, vier zware kruisers, twee lichte kruisers, en twaalf torpedobootjagers.
• Vliegtuigen: Ongeveer 248 vliegtuigen, waaronder gevechtsvliegtuigen, duikbommenwerpers en torpedobommenwerpers.
• Troepen: Een invasievloot met troepen en transportschepen voor een geplande landing op Midway.

Amerikaanse Sterkte

• Vliegdekschepen: Drie carriers – USS Enterprise, USS Hornet, en de herstelde USS Yorktown.
• Ondersteunende Schepen: Acht kruisers, 14 torpedobootjagers, vier onderzeeërs, en andere ondersteunende vaartuigen.
• Vliegtuigen: Meer dan 360 vliegtuigen, waaronder gevechtsvliegtuigen, duikbommenwerpers, en torpedobommenwerpers, zowel van de carriers als van het eiland Midway.
• Troepen op Midway: Mariniers, marinepersoneel, en luchtmachtpiloten.

Deze troepenopstellingen weerspiegelden de strategische inzet van beide partijen en lieten zien hoe belangrijk de Slag bij Midway was voor de controle over de Pacific-regio. De Verenigde Staten beschikten over een breder scala aan ondersteunende eenheden, wat bijdroeg aan hun uiteindelijke overwinning.

Achtergrond van de Slag bij Midway

De context van de Slag bij Midway wordt gevormd door de snelle expansie van Japan in de Pacific, waaronder de bezetting van de Filipijnen, Singapore, en andere belangrijke gebieden. Na het succes van de Japanse aanval op Pearl Harbor, wilden de Japanners hun defensieve perimeter uitbreiden en tegelijkertijd de Amerikaanse vloot ernstig beschadigen.

De slag zelf kwam tot stand door een combinatie van factoren, waaronder de Japanse strategie van expansie en de Amerikaanse inspanningen om hun cryptografische inlichtingen te verbeteren. De Amerikanen, onder leiding van admiraal Chester W. Nimitz, konden een deel van de Japanse plannen doorgronden dankzij het ontcijferen van Japanse codes .

Yamamoto’s Plan

Admiraal Isoroku Yamamoto, de Japanse commandant van de gecombineerde vloot, ontwierp een complex plan om de Amerikaanse carriers in een hinderlaag te lokken bij Midway. Hij wilde de Amerikaanse vloot misleiden en het eiland Midway veroveren om de Amerikaanse verdediging in de Pacific te verzwakken . Yamamoto geloofde dat een overwinning bij Midway de Amerikaanse strijdkracht ernstig zou schaden en Japan een strategisch voordeel zou geven voor verdere operaties in de Pacific .

Ondanks de complexe planning, had Yamamoto een cruciaal nadeel: de Amerikaanse cryptografen hadden belangrijke delen van de Japanse plannen doorgrond, waardoor de Amerikanen zich konden voorbereiden op de aanval. Bovendien leidde het complexe plan tot verspreide Japanse eenheden, waardoor ze hun slagkracht niet volledig konden benutten.

Voorbereiding van de Amerikaanse Marine

Admiraal Nimitz, zich bewust van de geplande Japanse aanval, begon Amerikaanse vlooteenheden te concentreren in de buurt van Midway. Dit omvatte het snel repareren van beschadigde schepen, zoals de USS Yorktown, en het opnieuw samenstellen van luchtmachten voor de komende slag . De Amerikanen versterkten ook de luchtverdediging van Midway om de Japanse aanval af te slaan .

Deze voorbereidingen waren van cruciaal belang omdat de Amerikanen wisten dat ze een tactisch voordeel hadden dankzij hun kennis van de Japanse plannen. Nimitz wilde de Japanse aanval krachtig en onverwachts beantwoorden om een doorslaggevende overwinning te behalen.

Eerste Fase van de Slag

De slag begon op 4 juni met een Japanse luchtaanval op het eiland Midway, waarbij de Amerikaanse luchtverdediging zware verliezen leed. Ondanks deze verliezen, waren de Amerikaanse piloten in staat om de Japanse carriers te lokaliseren en aanvallen te coördineren . Deze vroege confrontaties legden de basis voor de rest van de slag, waarbij de Amerikanen hun kennis van de Japanse plannen in hun voordeel gebruikten.

De Amerikanen lanceerden vervolgens hun eigen aanvalsgolven vanuit de carriers USS Enterprise, USS Hornet, en de gerepareerde USS Yorktown . Deze aanvallen markeerden een keerpunt in de slag, waarbij de Amerikaanse piloten de Japanse carriers aanvielen terwijl ze zich voorbereidden op hun volgende aanvalsgolven.

Cruciale Beslissingen en Tactieken

Nadat de eerste fase van de slag was geëindigd, bevond admiraal Nagumo, die leiding gaf aan de Japanse vloot, zich in een kritieke situatie. De Amerikaanse carriers hadden de Japanse aanval afgeslagen en zich gepositioneerd om de Japanse vloot aan te vallen. Dit bracht Nagumo in een dilemma: moest hij de vliegtuigen op zijn carriers herbewapenen voor een tweede aanval op Midway, of moest hij zich voorbereiden op de op handen zijnde aanval van de Amerikaanse carriers?

Nagumo koos voor het laatste, maar zijn beslissing om vliegtuigen met verschillende taken op hetzelfde dek te plaatsen leidde tot chaos en verwarring. Dit gaf de Amerikanen een strategisch voordeel, waardoor ze hun aanval op de Japanse carriers konden uitvoeren zonder veel weerstand .

De Amerikaanse Aanval

Op 4 juni, kort na de Japanse luchtaanval op Midway, lanceerden de Amerikaanse carriers hun aanvalsgroepen. De eerste aanvalsgolf, bestaande uit torpedobommenwerpers en duikbommenwerpers, had als doel de Japanse carriers te vernietigen of te beschadigen. Hoewel de torpedobommenwerpers zware verliezen leden, lukte het de duikbommenwerpers om de Japanse carriers te raken, met name de Akagi, Kaga en Soryū. Deze succesvolle aanvallen veroorzaakten enorme schade aan de Japanse vloot en betekenden het begin van het einde voor de Japanse carriers .

Een van de redenen voor het succes van de Amerikaanse aanvallen was het feit dat de Japanse carriers in een kwetsbare positie waren. Ze waren bezig met het herbewapenen en bijtanken van hun vliegtuigen, wat de brandveiligheid op de carriers in gevaar bracht. Bovendien waren de Japanse defensieve linies niet goed georganiseerd, wat de Amerikanen in staat stelde om hun aanvallen effectief uit te voeren .

Het Zinken van de Japanse Carriers

De schade veroorzaakt door de Amerikaanse duikbommenwerpers leidde tot het zinken van drie van de vier Japanse carriers. De Akagi, Kaga en Soryū werden zwaar beschadigd door de Amerikaanse bommen en brandden hevig. De Soryū zonk als eerste, gevolgd door de Kaga en de Akagi. De enige overgebleven carrier was de Hiryū, die de laatste hoop van de Japanse vloot vertegenwoordigde .

De vernietiging van deze drie carriers was een grote klap voor de Japanse marine. Niet alleen verloren ze hun vliegdekschepen, maar ook de ervaren bemanning en piloten die essentieel waren voor de Japanse offensieven in de Pacific. Deze verliezen zouden een blijvende impact hebben op de Japanse capaciteit om offensieve operaties uit te voeren gedurende de rest van de oorlog.

Japanse Pogingen tot Tegenaanval

Ondanks de zware verliezen probeerde de Japanse vloot een tegenaanval te lanceren met de Hiryū. Deze carrier voerde twee luchtaanvallen uit op de USS Yorktown, waardoor deze zware schade opliep en uiteindelijk zonk. Hoewel deze tegenaanval een tijdelijke boost gaf aan het moreel van de Japanners, kon het de uitkomst van de slag niet veranderen. De Amerikanen behielden hun strategische positie en voerden een laatste aanval uit op de Hiryū, wat leidde tot haar zinken .

Met de vernietiging van de Hiryü was de slag bij Midway beslist in het voordeel van de Verenigde Staten. Deze overwinning zou grote gevolgen hebben voor de rest van de Pacific Oorlog en een keerpunt vormen in de strijd tussen de Verenigde Staten en Japan.

Wat waren de verliezen van beide strijdmachten?

Japanse verliezen

Tijdens de Slag bij Midway leed de Japanse marine aanzienlijke verliezen. De meest significante daarvan waren:

1. Vier vliegdekschepen: De Akagi, Kaga, Sōryū, en Hiryū. Deze schepen waren cruciaal voor de Japanse vloot en hun verlies betekende een zware slag voor Japan’s vermogen om luchtoverheersing in de Pacific te behouden.
2. Eén zware kruiser: De Mikuma ging verloren, terwijl de Mogami ernstig beschadigd werd.
3. Vliegtuigen: Japan verloor ongeveer 248 vliegtuigen tijdens de slag.
4. Menselijke verliezen: Ongeveer 3.057 Japanse militairen, waaronder ervaren piloten en bemanningsleden, kwamen om tijdens de slag.

De verliezen aan materieel en getraind personeel hadden langdurige gevolgen voor de Japanse marine en haar oorlogsinspanningen in de Pacific. Dit beïnvloedde hun vermogen om offensieve operaties uit te voeren en dwong hen in een meer defensieve houding voor de rest van de oorlog.

Wat waren de Amerikaanse verliezen

De Amerikaanse verliezen tijdens de Slag bij Midway omvatten:

1. Één vliegdekschip: De USS Yorktown werd zwaar beschadigd tijdens de slag en zonk uiteindelijk door een torpedoaanval door een Japanse onderzeeër.
2. Één torpedobootjager: De USS Hammann werd getroffen door een torpedo en zonk snel.
3. Vliegtuigen: De Verenigde Staten verloren meer dan 100 vliegtuigen tijdens de gevechten.
4. Menselijke verliezen: Ongeveer 307 Amerikaanse militairen kwamen om tijdens de slag.

Hoewel deze verliezen aanzienlijk waren, hadden ze minder invloed op het vermogen van de Amerikaanse marine om door te gaan met hun offensieve operaties in de Pacific. Dankzij de industriële kracht van de Verenigde Staten konden de verloren carriers en vliegtuigen sneller worden vervangen, wat bijdroeg aan hun dominantie in latere fasen van de oorlog.

Het Strategische Belang van de Slag

De vernietiging van vier Japanse carriers bij de Slag bij Midway had enorme gevolgen voor de Japanse marine en hun strategische plannen in de Pacific. Deze carriers, inclusief hun vliegtuigen en ervaren bemanningsleden, vormden de kern van de Japanse aanvalsmacht. Zonder hen was het vermogen van Japan om offensieve acties te ondernemen aanzienlijk verminderd . Dit verlies veranderde de machtsbalans in de Pacific en gaf de Verenigde Staten een strategisch voordeel voor de rest van de oorlog.

Met de carriers Akagi, Kaga, Soryū en Hiryū vernietigd, had Japan nog maar één van de zes carriers over die deelnamen aan de aanval op Pearl Harbor. Dit maakte het voor Japan uiterst moeilijk om de verliezen aan materieel en ervaren bemanning te compenseren. De Japanse marine had moeite om nieuwe carriers te bouwen en nieuwe piloten op te leiden om hun verloren strijdkracht te vervangen . Dit leidde tot een langdurige achteruitgang in de kwaliteit en kwantiteit van de Japanse luchtmacht op zee.

Gevolgen voor de Japanse operaties en offensieven

De Slag bij Midway betekende een einde aan de Japanse offensieve capaciteiten in de Pacific. Voor de slag waren de Japanners in staat geweest om een reeks succesvolle aanvallen uit te voeren en hun territorium uit te breiden. Na Midway werd Japan gedwongen om over te schakelen naar een defensieve strategie . Dit had directe gevolgen voor hun plannen om de Pacific-regio verder te domineren.

Een van de directe gevolgen was het afgelasten van de geplande invasie van Fiji en Samoa. Deze invasies waren bedoeld om de Amerikaanse en Australische communicatie- en bevoorradingsroutes te verstoren, maar zonder de steun van hun carriers konden de Japanners deze aanvallen niet uitvoeren. Bovendien moesten de Japanners zich terugtrekken uit de Aleoeten-eilanden, een verdere indicatie van hun verzwakte positie in de Pacific.

De Impact op het Japanse Moreel

De Slag bij Midway had ook een grote impact op het moreel van de Japanse troepen en bevolking. Terwijl de Japanse marine het verlies van hun carriers probeerde te minimaliseren in de ogen van het publiek, was het voor veel Japanners duidelijk dat de nederlaag bij Midway een grote klap betekende . De verliescijfers en de vernietiging van de carriers waren een duidelijke indicatie van de veranderende dynamiek in de oorlog.

Het verlies van ervaren bemanning en piloten was bijzonder pijnlijk voor de Japanners. Veel van de piloten die deelnamen aan de slag waren veteranen van eerdere succesvolle operaties, en hun verlies betekende een scherpe daling in de kwaliteit van de Japanse luchtmacht . Dit leidde tot een neerwaartse spiraal waarin Japan steeds minder in staat was om effectief te concurreren met de Amerikaanse marine.

Strategisch voordeel voor de Amerikanen

Met hun overwinning bij Midway verkregen de Verenigde Staten een strategisch voordeel dat hen in staat stelde om de rest van de Pacific Oorlog met hernieuwde kracht te voeren. De Amerikaanse industrie begon een massale inspanning om nieuwe schepen, vliegtuigen en andere oorlogsmateriaal te produceren. Dit stelde de Verenigde Staten in staat om hun marine en luchtmacht snel uit te breiden en de Japanse troepen terug te dringen .

Het keerpunt bij Midway gaf de Amerikanen het momentum dat ze nodig hadden om offensief te gaan en de Japanse expansie terug te draaien. Deze overwinning, in combinatie met de Guadalcanal-campagne die kort daarna begon, stelde de Verenigde Staten in staat om de rest van de oorlog in de Pacific te domineren en uiteindelijk de overwinning te behalen.

Geen herstel meer van de Japanse Marine

Na de Slag bij Midway stond de Japanse marine voor een enorme uitdaging. De verliezen die ze hadden geleden, zowel in materieel als in ervaren personeel, waren aanzienlijk. Het herstelproces voor de Japanse marine was complex en kostte veel tijd. Nieuwe carriers moesten worden gebouwd, en de Japanse pilotenopleiding moest worden herzien om het verlies van ervaren piloten te compenseren . Dit was een tijdrovend proces en leidde tot een aanzienlijke vertraging in de Japanse inspanningen om hun offensieve capaciteiten te herstellen.

De Japanse marine probeerde te reageren door hun opleidingsprogramma’s te versnellen en nieuwe carriers te bouwen, maar deze inspanningen waren vaak onvoldoende om de verliezen te compenseren. Bovendien leidde het snelle trainingsprogramma tot een daling van de kwaliteit van de piloten en bemanning, wat de effectiviteit van de Japanse luchtmacht in latere gevechten beïnvloedde .

Strategische ommekeer

De strategische verschuiving die begon met de Slag bij Midway was van groot belang voor de rest van de oorlog in de Pacific. De Verenigde Staten, met hun nieuw verworven voordeel, waren in staat om offensieve campagnes te starten die de Japanse marine verder zouden verzwakken. Dit omvatte de Guadalcanal-campagne, die een sleutelfactor werd in de Amerikaanse inspanningen om Japanse posities in de Pacific terug te dringen .

Met het verlies van vier carriers bij Midway moesten de Japanners hun strategie heroverwegen. De Japanse marine concentreerde zich op defensieve operaties, terwijl de Amerikanen hun aanvalskapaciteiten bleven uitbreiden. Deze strategische verschuiving was het begin van de Amerikaanse opmars in de Pacific, die uiteindelijk zou leiden tot de bevrijding van bezette gebieden en de uiteindelijke nederlaag van Japan .

Technologische voordelen voor de Verenigde Staten

Een van de belangrijkste langetermijngevolgen van de Slag bij Midway was de technologische voorsprong die de Verenigde Staten verkregen. De Amerikaanse industrie kon op grote schaal nieuwe carriers en vliegtuigen produceren, wat hen een enorm voordeel gaf ten opzichte van Japan . Terwijl Japan worstelde met het bouwen van nieuwe schepen en het opleiden van nieuwe piloten, kon de Verenigde Staten hun vloot snel uitbreiden met nieuwe, verbeterde technologie.

De Amerikaanse focus op technologische vooruitgang leidde tot een constante stroom van nieuwe en verbeterde schepen, vliegtuigen, en andere militaire uitrusting. Dit technologische voordeel speelde een cruciale rol in de Amerikaanse campagnes na Midway, waaronder de zeeslagen bij de Solomon-eilanden en de zeeslagen in de Filippijnen . Deze voortdurende vooruitgang was een van de sleutelfactoren in het succes van de Amerikaanse marine in de Pacific.

Het Belang van Inlichtingen en Cryptografie

De Slag bij Midway benadrukte ook het belang van inlichtingen en cryptografie in moderne oorlogsvoering. Het succes van de Amerikaanse inlichtingeninspanningen, met name het ontcijferen van de Japanse codes, was een belangrijke factor in de overwinning bij Midway . Deze prestatie gaf een nieuwe betekenis aan de rol van inlichtingen in militaire operaties en zorgde voor een verschuiving in de manier waarop de Amerikaanse marine oorlog voerde.

Deze verschuiving in de nadruk op inlichtingen leidde tot verbeterde coördinatie en communicatie binnen de Amerikaanse marine. Het belang van inlichtingen werd erkend als een cruciaal onderdeel van militaire strategie, en deze focus zou blijven groeien gedurende de rest van de oorlog. De successen bij Midway zouden uiteindelijk resulteren in verdere cryptografische doorbraken, zoals de onderschepping van berichten die leidden tot de succesvolle missie om admiraal Yamamoto uit te schakelen .

Conclusie

De Slag bij Midway was een keerpunt in de Pacific Oorlog. De Amerikaanse overwinning betekende een einde aan de Japanse offensieve capaciteiten en luidde een nieuwe fase in van Amerikaanse dominantie in de Pacific . De gevolgen van deze slag, inclusief de technologische vooruitgang, strategische verschuivingen en de nadruk op inlichtingen, zouden een blijvende impact hebben op de rest van de oorlog en de uiteindelijke nederlaag van Japan.

De strategische en technologische verschuivingen die begonnen met de Slag bij Midway bleven resoneren gedurende de rest van de Tweede Wereldoorlog, waardoor de Verenigde Staten een beslissend voordeel kregen in de strijd tegen Japan. Deze verschuivingen zouden uiteindelijk bijdragen aan de uiteindelijke overwinning van de geallieerden in de Pacific en de beëindiging van de oorlog.

Belangrijke Bronnen en Literatuur

Voor degenen die geïnteresseerd zijn in een diepgaandere studie van de Slag bij Midway, zijn er verschillende bronnen beschikbaar. Historici hebben uitgebreid onderzoek gedaan naar de slag en hebben hun bevindingen gepubliceerd in boeken, artikelen, en academische publicaties. Deze bronnen bieden waardevolle inzichten in de strategische, tactische, en persoonlijke aspecten van de Slag bij Midway.

Een van de meest bekende boeken over de Slag bij Midway is “Shattered Sword: The Untold Story of the Battle of Midway” van Jonathan Parshall en Anthony Tully. Dit boek biedt een gedetailleerd overzicht van de slag en onderzoekt de Japanse planning en beslissingen in de aanloop naar de slag. Het is een waardevolle bron voor iedereen die meer wil weten over de strategische en tactische aspecten van de Slag bij Midway .

Een andere belangrijke bron is “Miracle at Midway” van Gordon W. Prange. Dit boek biedt een meeslepend verslag van de slag en belicht de persoonlijke verhalen van degenen die eraan deelnamen. Het boek bevat interviews met overlevenden en biedt een menselijk perspectief op de gebeurtenissen van de Slag bij Midway .

Films en documentaires

1. Victory at Sea, Midway Is East – Japanese victories and the Battle of Midway The Japanese are ascendant as they successfully invade the East Indies, Singapore and the Philippines.
2. Midway (2019): Oorlogsfilm – Midway is een oorlogsfilm uit 2019 over de Slag om  Midway, een keerpunt in het Pacific Theater van de Tweede Wereldoorlog.
3. Midway (1976): Oorlogsfilm –  Midway‎‎, is een Amerikaanse ‎‎oorlogsfilm‎‎ uit 1976 die de ‎‎Slag om Midway in‎‎ juni 1942 beschrijft, een keerpunt in de Tweede Wereldoorlog in de Stille Oceaan.

Bronnen en meer informatie

1. Afbeelding 1: Map showing movement of fleets prior to Battle of Midway, May 24th – June 5th, 1942. Oneam, CC BY-SA 4.0, via Wikimedia Commons
2. Afbeelding 2: Naval History & Heritage Command , Public domain, via Wikimedia Commons
3. Afbeelding 3: U.S. Navy photo 19-N-17424, Public domain, via Wikimedia Commons
4. Afbeelding 4:UnknownUnknown (frame enlargement from AWM Film No. F06922, Frame 20024)., Public domain, via Wikimedia Commons
5. Afbeelding 5: Naval History & Heritage Command , Public domain, via Wikimedia Commons
6. Afbeelding 6: F4F Wildcat in formation , Public domain, via Wikimedia
7. Afbeelding 7: U.S. Navy Torpedo Squadron 6 (VT-6) Douglas TBD-1 Devastator, Public domain, via Wikimedia
8. Afbeelding 8: SDASM, Public domain, via Wikimedia Commons
9. Afbeelding 9: Naval History & Heritage Command , Public domain, via Wikimedia Commons
10.  Beevor, Antony (2012). The Second World War. New York: Back Bay Books. ISBN 978-0-316-02375-7.
11. Bicheno, Hugh (2001). Midway. London: Orion Publishing Group. ISBN 978-0-304-35715-4.
12. Bix, Herbert P. (2001). Hirohito and the Making of Modern Japan. New York: Perennial / HarperCollinsPublishers. ISBN 0-06-019314-X.
13. Blair, Clay Jr. (1975). Silent Victory: The U.S. Submarine War Against Japan. Philadelphia: J.B. Lippincott. ISBN 978-0-397-00753-0.
14. Buell, Thomas B. (1987). The Quiet Warrior: A Biography of Admiral Raymond A. Spruance. Annapolis, Maryland: Naval Institute Press. ISBN 0-87021-562-0.
15. Chesneau, Roger, ed. (1980). Conway’s All the World’s Fighting Ships 1922–1946. London: Conway Maritime Press. ISBN 978-0-85177-146-5.
16. Crenshaw, Russell Sydnor (1995). The Battle of Tassafaronga. Baltimore, Maryland: Nautical & Aviation Pub. Co. of America. ISBN 978-1-877853-37-1.
17. Cressman, Robert J.; Ewing, Steve; Tillman, Barrett; Horan, Mark; Reynolds, Clark; Cohen, Stan (1990). “A Glorious Page in our History”, Adm. Chester Nimitz, 1942: The Battle of Midway, 4–6 June 1942. Missoula, Montana: Pictorial Histories Pub. Co. ISBN 0-929521-40-4.
18. Davidson, Joel R. (1996). The Unsinkable Fleet: the Politics of U.S. Navy Expansion in World War II. Annapolis, Maryland: Naval Institute Press. ISBN 978-1-55750-156-1.
19. Dull, Paul S. (1978). A Battle History of the Imperial Japanese Navy (1941–1945). Annapolis, Maryland: Naval Institute Press. ISBN 1-59114-219-9.
20. Ewing, Steve (2004). Thach Weave: The Life of Jimmie Thach. Annapolis, Maryland: Naval Institute Press. ISBN 1-59114-248-2.
21. Isom, Dallas Woodbury (2007). Midway Inquest: Why the Japanese Lost the Battle of Midway. Bloomington, Indiana: Indiana University Press. ISBN 978-0-253-34904-0.
22. Keegan, John (2004). Intelligence in War. New York: Vintage Books. ISBN 0-375-70046-3.
23. Keegan, John (2005). The Second World War. New York: Penguin. ISBN 978-0-14-303573-2.
24. Kleiss, Norman (2017). Never Call Me A Hero: The Battle of Midway. New York: Harper Collins. ISBN 978-0-06-269205-4.
25. Lord, Walter (1967). Incredible Victory. New York: Harper and Row. ISBN 1-58080-059-9.
26. Lundstrom, John B. (1984). The First Team: Pacific Naval Air Combat from Pearl Harbor to Midway. Annapolis, Maryland: Naval Institute Press. ISBN 1-59114-471-X.
27. Lundstrom, John B. (2006). Black Shoe Carrier Admiral: Frank Jack Fletcher at Coral Sea, Midway, and Guadalcanal. Annapolis: Naval Institute Press. ISBN 978-1-59114-475-5.
28. Miller, Donald L. (2001). The Story of World War II. New York: Simon & Schuster. ISBN 978-0-7432-2718-6.
29. Mrazek, Robert (2008). A Dawn Like Thunder: The True Story of Torpedo Squadron Eight. New York: Little, Brown. ISBN 978-0-316-02139-5.
30. Parshall, Jonathan; Tully, Anthony (2005). Shattered Sword: The Untold Story of the Battle of Midway. Dulles, Virginia: Potomac Books. ISBN 1-57488-923-0.
31. Peattie, Mark R. (2007). Sunburst: The Rise of Japanese Naval Air Power, 1909–1941. Annapolis, Maryland: Naval Institute Press. ISBN 978-1-59114-664-3.
32. Smith, Michael (2000). The Emperor’s Codes: Bletchley Park and the Breaking of Japan’s Secret Ciphers. London: Bantam Press. ISBN 0-593-04642-0.
33. Smith, Peter C. (2007). Midway Dauntless Victory; Fresh perspectives on America’s Seminal Naval Victory of 1942. Barnsley, UK: Pen & Sword Maritime. ISBN 978-1-84415-583-5.
34. Stephan, John J. (1984). Hawaii Under the Rising Sun: Japan’s Plans for Conquest After Pearl Harbor. Honolulu: University of Hawaii Press. ISBN 0-8248-2550-0.
35. Willmott, H. P. (1983). The Barrier and the Javelin: Japanese and Allied Strategies, February to June 1942. Annapolis, Maryland: Naval Institute Press. ISBN 1-59114-949-5.
36. Willmott, H. P. (2004). The Second World War in the Far East. Smithsonian History of Warfare. Washington, D.C.: Smithsonian Books. ISBN 1-58834-192-5.
37. Bronnen Mei1940