Hermann Wilhelm Göring (12 januari 1893 – 15 oktober 1946) was een Duits politicus en oorlogsmisdadiger. Vanaf mei 1935 was hij opperbevelhebber van de Luftwaffe. Van 1936/1937 nam hij de leiding van de Duitse economie en het Reichsministerie van Economische Zaken over.
Göring verwierf enige bekendheid en reputatie als gevechtspiloot tijdens de Eerste Wereldoorlog en ontving de Order Pour le Mérite. Hij nam deel aan de Hitler-putsch (november 1923 in München) en droeg in belangrijke mate bij aan de opkomst van de NSDAP. In augustus 1932 werd hij gekozen tot president van de Rijksdag. Op de dag van de machtsovername benoemde Adolf Hitler hem tot Reichsminister zonder portefeuille, Rijkscommissaris voor Luchtvervoer en Rijkscommissaris voor het Pruisische Ministerie van Binnenlandse Zaken. Op 11 april 1933 werd Göring ook premier van Pruisen.
In de laatste twee posities speelde Göring een belangrijke rol bij het in het gareel brengen van de oppositie en het vervolgen ervan, wat hij met extreme wreedheid had uitgevoerd. Hij was verantwoordelijk voor de oprichting van de Gestapo en de oprichting van de eerste concentratiekampen vanaf 1933.
Vanaf oktober 1936 zette hij als commissaris voor het Vierjarenplan de verdere herbewapening van de Wehrmacht voort ter voorbereiding op een aanvalsoorlog. Hij leidde maatregelen in verband met de ”Anschluss” van Oostenrijk, waarmee Oostenrijkse en Duitse nationaalsocialisten in maart 1938 de inlijving van Oostenrijk in de nazistaat initieerden. In de nacht van 12 maart 1938 vervingen Oostenrijkse nationaalsocialisten, na telefonische bedreigingen van hem, nog voor de invasie van Duitse eenheden, het Austrofascistische corporatieve regime.
Hij organiseerde systematisch economische maatregelen tegen Joden en vaardigde op 12 november 1938 de Ordonnantie uit over de Eliminatie van Joden uit het Duitse Economische Leven. In juli 1940 – na het snelle einde van de westerse campagne – benoemde Hitler Göring Reichsmarschall.
Tot het einde van de oorlog werd Göring door het publiek in binnen- en buitenland beschouwd als een van de meest invloedrijke nazi-politici. In feite, zoals historisch onderzoek later aantoonde, verloor hij voor en tijdens de oorlog sleutelmachten aan concurrerende nazi-functionarissen zoals Heinrich Himmler en Joseph Goebbels, ondanks een opeenstapeling van ambten en titels. Als hoofd van de Luftwaffe werd Göring in diskrediet gebracht vanwege de nederlaag in de Battle of Britain (midden 1940 tot begin 1941), het begin van de verwoestende bombardementen op het Reichsgebied door de geallieerden en het falen van een luchtbrug in de Slag om Stalingrad (eind 1942).
Op 31 juli 1941 gaf hij Reinhard Heydrich de opdracht om de Genocide op Europese Joden (Holocaust) te organiseren, eufemistisch de “Endlösung van het Joodse Vraagstuk” genoemd in de taal van het nationaal-socialisme.
Vanaf 1942/43 (tijd van de ommekeer van de oorlog) trok Göring zich – zowel onder interne partijdruk als op eigen initiatief – steeds meer terug in het privéleven en cultiveerde een decadent luxueuze levensstijl. Sindsdien heeft hij veel ambten – of helemaal niet – alleen op een representatieve manier bekleed.
Göring was een van de 24 beklaagden in het Proces van Neurenberg van de belangrijkste oorlogsmisdadigers voor het Internationaal Militair Tribunaal.
Hij werd op 1 oktober 1946 veroordeeld op alle vier de punten (samenzwering tegen de wereldvrede; Het plannen, ontketenen en uitvoeren van een agressieoorlog; misdaden tegen de staat van beleg; Misdaden tegen de menselijkheid) schuldig en ter dood veroordeeld door ophanging. Door zelfmoord aan de vooravond van de executie ontliep hij de executie van het vonnis.
