Jesse Oldendorf: Admiraal en Leider in WOII-campagnes

Admiral Jesse B. Oldendorf, officiële portretfoto van de Amerikaanse marine, bekend om zijn rol in de Tweede Wereldoorlog.
Officiële portretfoto van admiraal Jesse B. Oldendorf, een belangrijke persoon in de Slag bij Leyte tijdens de Tweede Wereldoorlog.

Jesse Barrett Oldendorf (16 februari 1887 – 27 april 1974) was een admiraal in de Amerikaanse marine, bekend om zijn leiderschap tijdens de Tweede Wereldoorlog. Zijn strategische inzicht speelde een doorslaggevende rol bij de Amerikaanse overwinning in de Slag in de Golf van Leyte, een van de grootste zeeslagen in de geschiedenis.

Vroege Jaren en Opleiding

Jesse Barrett Oldendorf werd geboren op 16 februari 1887 in Riverside, Californië. In 1909 studeerde hij af aan de United States Naval Academy, waar hij als 141e eindigde in een klas van 174. Hij werd in 1911 benoemd tot officier. Tijdens zijn vroege carrière diende Oldendorf op verschillende schepen, waaronder de USS California, USS Preble, en USS Denver, en werkte hij aan hydrografische onderzoeken op het schip USS Hannibal.

De Eerste Wereldoorlog

Tijdens de Eerste Wereldoorlog vervulde Oldendorf verschillende functies. Hij was korte tijd betrokken bij de rekrutering en voerde het bevel over een gewapende marine-eenheid op de USAT Saratoga. Later was hij artillerieofficier aan boord van de USS President Lincoln, die in 1918 tot zinken werd gebracht door de Duitse onderzeeër U-90. Zijn ervaring op zee en in gevechtsomstandigheden versterkten zijn reputatie als een betrouwbare officier.

Tussen de Oorlogen

Na de Eerste Wereldoorlog vervulde Oldendorf diverse taken binnen en buiten de marine. Hij werkte in rekruteringskantoren, fungeerde als technisch inspecteur en bekleedde een reeks operationele en administratieve functies. In 1928 begon hij aan een periode van studie, waarbij hij zowel het Naval War College als het Army War College doorliep. Hij diende ook als navigator en uitvoerend officier op verschillende schepen, waaronder de slagschepen USS New York en USS West Virginia.

Tweede Wereldoorlog: Beginjaren

In 1939 kreeg Oldendorf het bevel over de USS Houston. Bij het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog in 1941 werd hij overgeplaatst naar het Naval War College als instructeur in navigatie. In maart 1942 werd hij bevorderd tot schout-bij-nacht en kreeg hij het bevel over het Aruba-Curaçao-gebied binnen de Caribbean Sea Frontier. Zijn focus lag op de bescherming van vitale transportlijnen tegen vijandelijke onderzeeboten.

Tweede Wereldoorlog: Grote Campagnes

In januari 1944 werd Jesse Barrett Oldendorf overgeplaatst naar de Stille Oceaan, waar hij het bevel voerde over Cruiser Division 4. Deze eenheid speelde een belangrijke rol in de ondersteuning van landingen en het leveren van vuursteun bij campagnes in de Marshalleilanden, de Marianen en de Palaus.

Bombardement op Peleliu

Een van de opmerkelijke operaties onder zijn leiding was de voorbereiding van de amfibische aanval op Peleliu in september 1944. Oldendorf coördineerde een uitgebreide bombardementscampagne met slagschepen, kruisers, en ondersteunende schepen. Hoewel veel doelen succesvol werden vernietigd, bleven sommige strategische posities van de Japanse verdediging intact, wat leidde tot zware verliezen bij de Amerikaanse troepen tijdens de landing. Oldendorf gaf later aan dat meer aandacht voor deze posities de uitkomst mogelijk had verbeterd.

Slag in de Golf van Leyte

De Slag in de Golf van Leyte in oktober 1944 wordt vaak beschouwd als een hoogtepunt in Oldendorfs militaire carrière. Als commandant van Task Group 77.2 voerde hij het bevel over een krachtig eskader van slagschepen, kruisers en torpedobootjagers. Tijdens de Slag bij de Straat van Surigao, een onderdeel van de grotere slag, paste hij de tactiek van “het kruisen van de T” toe. Dit manoeuvre stelde zijn schepen in staat om met volle vuurkracht te vuren op de naderende Japanse vloot.

Deze prestatie was mogelijk dankzij het effectieve gebruik van radar, uitgebreide inlichtingen en informatie van geavanceerde commandocentra, bekend als Combat Information Centers (CIC), aan boord van zijn schepen. De radar bood een belangrijk tactisch voordeel door vijandelijke posities te detecteren en bewegingen te volgen, zelfs in totale duisternis. De CIC’s integreerden deze gegevens met andere operationele informatie, waardoor Oldendorf en zijn staf in staat waren strategische beslissingen te nemen en de Japanse vloot te neutraliseren.

De Japanse slagschepen Fusō en Yamashiro werden vernietigd, en viceadmiraal Shōji Nishimura kwam om het leven. Door deze actie verhinderde Oldendorf een Japanse aanval op de Amerikaanse troepen op Leyte. Voor zijn rol in deze overwinning ontving hij de Navy Cross, een van de hoogste onderscheidingen van de Amerikaanse marine.

Laatste Campagnes en Einde van de Oorlog

Na zijn promotie tot viceadmiraal in december 1944 kreeg Oldendorf het bevel over Battleship Squadron 1. Hij voerde toezicht op de landingen bij Lingayen in januari 1945, waarbij hij ternauwernood ontsnapte aan een kamikaze-aanval op de USS New Mexico. Later dat jaar leidde hij Task Force 95 in operaties in de Oost-Chinese Zee.

Op 22 september 1945 accepteerde Oldendorf de overgave van Japanse troepen in Wakayama, waarmee hij een directe bijdrage leverde aan het beëindigen van de oorlog in de Stille Oceaan.

Na de Oorlog en Pensioen

Na de oorlog bleef Oldendorf actief binnen de marine. Hij diende als commandant van de 11e Naval District en het San Diego Naval Base. In 1948 ging hij met pensioen en werd hij bevorderd tot admiraal. Hij vestigde zich in Mount Vernon, Virginia, waar hij tot zijn overlijden in 1974 bleef wonen. De torpedobootjager USS Oldendorf werd later naar hem vernoemd als eerbetoon aan zijn dienst aan het land.

Conclusie

Admiraal Jesse Barrett Oldendorf speelde een belangrijke rol in de Amerikaanse marine, zowel tijdens vredestijd als in oorlog. Zijn strategisch inzicht en leiderschap bij operaties zoals de Slag bij de Straat van Surigao hebben een blijvende invloed gehad op de Amerikaanse marinegeschiedenis.

Bronnen en meer informatie

  1. Afbeelding:U.S. Navy, Public domain, via Wikimedia Commons
  2. Ancell, R. Manning; Miller, Christine (1996). The Biographical Dictionary of World War II Generals and Flag Officers: The US Armed Forces. Westport, Connecticut: Greenwood Press. ISBN 0-313-29546-8.
  3. Feuer, A.B. (1999). The U.S. Navy in World War I: Combat at Sea and in the Air. Westport, Connecticut: Praeger. ISBN 978-0-275-96212-8.
  4. Herder, Brian Lane (2020). The Naval Siege of Japan 1945: War Plan Orange Triumphant. Oxford: Osprey Publishing. ISBN 9781472840363.
  5. Ireland, Bernard; Gerrard, Howard (2006). Leyte Gulf 1944: The World’s Greatest Sea Battle. Osprey Publishing. ISBN 978-1-84176-978-3.
  6. Morison, Samuel Eliot (1958). Leyte June 1944-January 1945. United States Naval Operations in World War II. Vol. XII. Boston, Massachusetts: Little, Brown and Company. ISBN 978-0-7858-1313-2.
  7. Reynolds, Clark B. (2005). On the Warpath in the Pacific: Admiral Jocko Clark and the Fast Carriers. Annapolis, Maryland: US Naval Institute Press. ISBN 978-1-59114-716-9.
  8. Sloan, Bill (2005). Brotherhood of Heroes: The Marines at Peleliu, 1944: The Bloodiest Battle of the Pacific War. New York: Simon & Schuster. ISBN 0-7432-6009-0.
  9. Thomas, Evan (2006). Sea of Thunder: Four Commanders and the Last Great Naval Campaign 1941-1945. New York: Simon & Schuster. ISBN 978-0-7432-5221-8.
  10. Tully, Anthony P. (2009). Battle of Surigao Strait. Bloomington, Indiana: Indiana University Press. ISBN 978-0-253-35242-2.
  11. Bronnen Mei1940