De USS West Virginia (BB-48) was een slagschip van de Colorado-klasse dat dienst deed in de Amerikaanse marine. Het schip werd voltooid in de vroege jaren 1920 en maakte deel uit van de laatste reeks zogenaamde “standaardtype-slagschepen,” ontworpen om gestandaardiseerde prestaties te leveren op het gebied van snelheid, wendbaarheid en bewapening.
Inhouds opgave
Inleiding en Ontwerp
De USS West Virginia werd gebouwd als onderdeel van de Colorado-klasse, een ontwerp dat voortbouwde op de voorgaande Tennessee-klasse. De belangrijkste verbetering was de vervanging van de 14-inch (356 mm) kanonnen door acht 16-inch (406 mm) kanonnen, verdeeld over vier tweeloops geschutskoepels. Dit maakte de Colorado-klasse beter geschikt om op afstand vijandelijke schepen te bestrijden.
Het schip had een totale lengte van 190 meter, een breedte van 29,7 meter en een maximale diepgang van 9,3 meter. De waterverplaatsing bedroeg 33.218 ton in standaardconfiguratie en 34.130 ton bij volle belading. De voortstuwing werd geleverd door vier General Electric turbo-elektrische aandrijvingen, gevoed door acht oliegestookte Babcock & Wilcox-ketels. De USS West Virginia behaalde een topsnelheid van 21 knopen (39 km/u) en een operationeel bereik van 15.000 kilometer bij een kruissnelheid van 19 km/u.
Bewapening en Pantsering
De primaire bewapening van het schip bestond uit acht 16-inch (406 mm) Mark 1-kanonnen. De secundaire batterij omvatte zestien 5-inch (127 mm) kanonnen, voornamelijk gemonteerd in kazematten rond de bovenbouw. Het schip was ook uitgerust met acht 3-inch (76 mm) luchtafweergeschut en twee torpedobuizen van 533 mm onder de waterlijn.
De pantsering van de USS West Virginia bestond uit een gordel van 203 tot 343 mm dik staal, een pantserdek tot 89 mm dik, geschutstorens met 457 mm dikke frontplaten en een commandotoren met 406 mm dikke zijpanelen.
Bouw en Lancering
De kiel van de USS West Virginia werd gelegd op 12 april 1920 bij Newport News Shipbuilding in Virginia. Het schip werd te water gelaten op 17 november 1921 en trad in dienst bij de Amerikaanse marine op 1 december 1923. Door de annulering van het zusterschip USS Washington (BB-47) als gevolg van het Washington Naval Treaty, werd de USS West Virginia het derde en laatste schip van haar klasse dat voltooid werd.
De Vooroorlogse Carrière
Na haar indienststelling in 1923 begon de USS West Virginia aan haar loopbaan als onderdeel van de Amerikaanse slagschipvloot. Gedurende de jaren 1920 en 1930 werd het schip voornamelijk ingezet voor oefeningen, strategische simulaties en jaarlijkse vlootoperaties. Deze oefeningen waren bedoeld om de slagkracht en operationele doctrine van de Amerikaanse marine te testen en te verbeteren.
Oefeningen en Vlootproblemen
De West Virginia nam deel aan de jaarlijkse “Fleet Problems,” grootschalige simulaties waarin de marine realistische oorlogsscenario’s nabootste. Deze oefeningen omvatten onder andere het verdedigen van eilanden, aanvalstactieken en het coördineren van verschillende scheepstypen. De ervaring die tijdens deze oefeningen werd opgedaan, legde een basis voor de strategieën die later tijdens de Tweede Wereldoorlog werden gebruikt.
Een belangrijk voorbeeld was de deelname van de West Virginia aan een gezamenlijke leger-marineoefening in 1925, waarin de verdediging van Hawaï werd getest. Na deze oefening ondernam de vloot een goodwillcruise naar Australië en Nieuw-Zeeland.
Technologische Aanpassingen
In de jaren 1930 onderging de West Virginia enkele kleine moderniseringen. De originele luchtafweerkanonnen van 3 inch werden vervangen door krachtigere 5-inch/25-kaliber luchtafweerkanonnen. Bovendien werden machinegeweren van .50-kaliber toegevoegd om vijandelijke vliegtuigen te bestrijden. Om de operationele veelzijdigheid te vergroten, kreeg het schip ook vliegtuiglanceerinrichtingen, waarmee verkenningsvliegtuigen van het type OS2U Kingfisher konden worden gelanceerd.
Installatie van Radar
Voor 7 december 1941 was de USS West Virginia uitgerust met een CXAM-1-radar, een vroege luchtwaarschuwingsradar die laat in 1941 werd geïnstalleerd. Deze radar kon vliegtuigen en schepen op afstand detecteren en bood een beperkte verbetering ten opzichte van traditionele visuele waarnemingsmethoden. De CXAM-1 had een detectiebereik van enkele tientallen kilometers, afhankelijk van de omstandigheden, en gaf de bemanning een tactisch voordeel bij vijandelijke benaderingen.
Incidenten en Onderhoud
Tijdens een van haar vroege cruises, in 1924, liep de West Virginia aan de grond in de Lynnhaven Channel nabij Hampton Roads, Virginia. Een onderzoek wees uit dat foutieve navigatiekaarten de oorzaak waren. Het schip raakte niet beschadigd, en de bemanning werd vrijgesproken van nalatigheid.
Internationale Spanningen en Voorbereidingen
Met het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog in Europa in 1939 begon de Amerikaanse marine haar slagkracht te evalueren. De West Virginia was een van de schepen die deel uitmaakte van de vlootverplaatsing naar Pearl Harbor in 1940. Dit werd gedaan om de strategische aanwezigheid van de Verenigde Staten in de Stille Oceaan te versterken. Hoewel plannen om het schip uitgebreid te moderniseren werden overwogen, werden deze uiteindelijk niet uitgevoerd vanwege de kosten en de naderende spanningen met Japan.
Tweede Wereldoorlog: Pearl Harbor en Herbouw
De USS West Virginia bevond zich op de ochtend van 7 december 1941 samen met andere slagschepen aan “Battleship Row” in Pearl Harbor. De verrassingsaanval door Japanse strijdkrachten markeerde het begin van de Amerikaanse betrokkenheid bij de Tweede Wereldoorlog. Tijdens de aanval werd de West Virginia zwaar beschadigd, maar door effectieve noodmaatregelen van de bemanning kon het schip later worden hersteld en opnieuw worden ingezet.
De Aanval op Pearl Harbor
Tijdens de Japanse aanval werd de West Virginia getroffen door zeven torpedo’s aan de bakboordzijde. Deze veroorzaakten uitgebreide schade aan de romp, waardoor het schip begon te zinken. Twee bommen, afkomstig van omgebouwde 410 mm pantsergranaten, troffen het dek. De eerste bom veroorzaakte ernstige branden in de kazematten en nabijgelegen ruimtes, terwijl de tweede het dak van een geschuttoren doorboorde, hoewel deze niet explodeerde.
Ondanks de zware schade en branden bleef de bemanning strijd voeren. Kapitein ter zee Mervyn Bennion leidde de verdediging totdat hij dodelijk werd gewond door fragmenten van een bom die een nabijgelegen schip trof. Voor zijn heldhaftigheid werd hij postuum onderscheiden met de Medal of Honor. De bemanning, waaronder bemanningslid Doris Miller, die luchtafweergeschut bediende zonder formele training, voerde verschillende heroïsche acties uit.
Zinken en Berging
De West Virginia zonk uiteindelijk in ondiep water, waarbij 106 bemanningsleden omkwamen. Brandstofolie die uit de nabijgelegen USS Arizona lekte, veroorzaakte ernstige branden die pas de volgende dag werden geblust. Tijdens de berging werd ontdekt dat enkele bemanningsleden dagenlang in afgesloten compartimenten hadden overleefd voordat hun zuurstof en voedsel opraakten.
In mei 1942 werd de West Virginia opnieuw vlot getrokken. Scheepswerven in Pearl Harbor voerden tijdelijke reparaties uit, waarna het schip werd overgebracht naar de Puget Sound Navy Yard in Bremerton, Washington, voor een uitgebreide wederopbouw.
Modernisering en Wederopbouw
Tijdens de wederopbouw werd de West Virginia grondig gemoderniseerd. De oude opbouw en commandotoren werden vervangen door een modernere structuur, ontworpen om radarinstallaties te herbergen en het schootsveld van het luchtafweergeschut te verbeteren. Het schip werd uitgerust met 16 nieuwe 5-inch/38-kaliber kanonnen, geplaatst in acht dubbelloops geschutsopstellingen. De lichte luchtafweer werd uitgebreid met Bofors 40 mm-kanonnen en Oerlikon 20 mm-kanonnen.
Daarnaast kreeg het schip een verbeterd pantser en anti-torpedobulges om de overlevingskansen in toekomstige gevechten te vergroten. De uitgebreide aanpassingen maakten de West Virginia gereed voor deelname aan de offensieve operaties in de Stille Oceaan.
Moderne Radar
De USS West Virginia (BB-48) werd tijdens haar wederopbouw in de Tweede Wereldoorlog uitgerust met een reeks radarapparatuur, die haar operationele mogelijkheden aanzienlijk verbeterde. Hier zijn de belangrijkste radarsystemen die het schip voerde:
Belangrijke Radarsystemen aan Boord
SK-radar (Luchtwaarschuwingsradar)
De SK-radar was een luchtzoekradar die ontworpen was om vliegtuigen op grote afstand te detecteren. Het systeem bood een aanvulling op visuele waarnemingen en waarschuwde voor inkomende luchtaanvallen.
SG-radar (Oppervlaktezoekradar)
De SG-radar werd gebruikt om oppervlakteschepen te detecteren, met een bereik van 15 tot 20 zeemijl (28–37 kilometer). Deze radar was bijzonder waardevol tijdens nachtoperaties en bij het bewaken van de omgeving.
Mk 8 Fire-Control Radar (Vuurleiding Hoofdbatterij)
De Mk 8-radar ondersteunde de vuurleiding van de hoofdbatterij, waardoor doelen op grote afstand konden worden gevolgd en de schietprecisie verbeterde, ongeacht de omstandigheden.
Mk 4 en Mk 12/22 Fire-Control Radars (Vuurleiding Secundaire Batterijen)
De Mk 4 en de Mk 12/22 werkten samen om de secundaire batterijen te richten. De Mk 12 zorgde voor doelopsporing, terwijl de Mk 22 nauwkeurige richtgegevens leverde.
Mk 37 Fire-Control Directors (Secundaire Batterijen)
De Mk 37 vuurleidingsdirectors werden gebruikt om de secundaire batterijen te besturen. Ze combineerden radar- en optische gegevens om nauwkeurige richtinformatie te bieden voor de 5-inch/38 kanonnen. Deze systemen waren voorzien van een bijbehorende radarantenne, zoals de Mk 12 of Mk 22, om doelen te volgen en te berekenen waar geschoten moest worden.
Operaties in de Stille Oceaan en Naoorlogse Carrière
Na haar wederopbouw in 1944 werd de USS West Virginia opnieuw ingezet in de Stille Oceaan. Het schip speelde een rol in verschillende grote operaties tijdens het laatste deel van de Tweede Wereldoorlog, waaronder de Slag in de Surigao-straat, en leverde vuursteun tijdens amfibische landingen. Na de oorlog werd het schip ingezet voor Operation Magic Carpet en uiteindelijk buiten dienst gesteld.
Deelname aan de Filipijnse Campagne
De USS West Virginia sloot zich in oktober 1944 aan bij Task Group (TG) 77.2, de bombardementsmacht die de invasie van de Filipijnen ondersteunde. Tijdens de landing op Leyte op 19 oktober voerde het schip bombardementen uit op Japanse stellingen rond Tacloban. Gedurende deze operatie vuurde de West Virginia honderden granaten van haar hoofdbatterijen af om vijandelijke versterkingen en artillerieposities uit te schakelen.
Slag in de Surigao-straat
In de nacht van 24–25 oktober 1944 speelde de USS West Virginia een belangrijke rol in de Slag in de Surigao-straat, de laatste zeeslag in de geschiedenis waarbij slagschepen direct betrokken waren. Het schip bevond zich aan het hoofd van een linie Amerikaanse slagschepen en opende het vuur op de Japanse slagschepen Yamashiro en Fusō met behulp van radar, wat haar in staat stelde om effectief te vuren in volledige duisternis. Gedurende de slag vuurde de West Virginia zestien salvo’s af, waarmee ze aanzienlijke schade toebracht aan de vijandelijke schepen.
Ondersteuning bij Iwo Jima en Okinawa
In februari 1945 ondersteunde de USS West Virginia de Amerikaanse landingen op Iwo Jima. Het schip bombardeerde kustverdedigingsstellingen, bunkers en vijandelijke artillerie om de vooruitgang van de mariniers te ondersteunen. Tijdens deze operatie werd het schip geraakt door een kleine artilleriegranaat, maar de schade was minimaal.
Later in april 1945 nam de West Virginia deel aan de slag om Okinawa, waar het schip intensieve bombardementen uitvoerde en deelnam aan luchtverdediging tegen kamikaze-aanvallen. Op 1 april, de dag van de landing, werd het schip geraakt door een kamikaze, waarbij vier bemanningsleden omkwamen. Ondanks de schade bleef de West Virginia operationeel en bood ze vuursteun aan grondtroepen.
Het Einde van de Oorlog
Met het einde van de gevechten in Okinawa keerde de USS West Virginia terug naar San Pedro Bay voor onderhoud en voorbereiding op de invasie van Japan. Deze invasie bleek niet nodig na de Japanse overgave op 15 augustus 1945. Het schip arriveerde in Tokyo Bay op 31 augustus en was aanwezig tijdens de formele overgaveceremonie op 2 september 1945.
Operation Magic Carpet en Buiten Dienst
Na de oorlog nam de West Virginia deel aan Operation Magic Carpet, waarbij ze Amerikaanse militairen terugbracht naar huis. Het schip maakte meerdere reizen tussen Pearl Harbor en de westkust van de Verenigde Staten. Na afloop van deze operaties werd de West Virginia in 1946 buiten dienst gesteld en overgebracht naar de Pacific Reserve Fleet.
Op 1 maart 1959 werd de USS West Virginia definitief geschrapt uit het Naval Vessel Register en verkocht voor de sloop. Hiermee kwam een einde aan de carrière van een schip dat zowel zware verliezen had geleden als een belangrijke bijdrage had geleverd aan de Amerikaanse oorlogsinspanningen.
Conclusie en Bronnen
De USS West Virginia (BB-48) vertegenwoordigt een periode van transformatie in de maritieme oorlogsvoering, van traditionele slagschepen tot moderne oorlogsschepen met radar en verbeterde luchtafweer. Haar bijdrage aan enkele van de belangrijkste operaties in de Stille Oceaan maakt haar tot een belangrijk onderdeel van de Amerikaanse maritieme geschiedenis.
Bronnen en meer informatie
- Afbeelding 1: The original uploader was RadicalBender at English Wikipedia. Later versions were uploaded by Malo at en.wikipedia., Public domain, via Wikimedia Commons
- Afbeelding 2: National Archives and Records Administration , Public domain, via Wikimedia Commons
- Afbeelding 3: U.S. Navy Bureau of Ships, Public domain, via Wikimedia Commons
- Bennett, Geoffrey (2005). Naval Battles of the First World War. Barnsley: Pen & Sword Military Classics. ISBN 978-1-84415-300-8.
- Cressman, Robert (2016). The Official Chronology of the U.S. Navy in World War II. Annapolis: US Naval Institute Press. ISBN 978-1-68247-154-8.
- Friedman, Norman (1980). United States of America. In Gardiner, Robert & Chesneau, Roger (eds.). Conway’s All the World’s Fighting Ships 1922–1946. Annapolis: Naval Institute Press. pp. 86–166. ISBN 978-0-87021-913-9.
- Friedman, Norman (1985). U.S. Battleships: An Illustrated Design History. Annapolis: Naval Institute Press. ISBN 978-0-87021-715-9.
- Friedman, Norman (1986). United States of America. In Gardiner, Robert & Gray, Randal (eds.). Conway’s All the World’s Fighting Ships 1906–1921. London: Conway Maritime Press. pp. 105–133. ISBN 978-0-85177-245-5.
- Nofi, Albert (2010). To Train The Fleet For War: The U.S. Navy Fleet Problems, 1923–40. Washington D.C.: Naval War College Press. ISBN 978-1-884733-87-1.
- Rohwer, Jürgen (2005). Chronology of the War at Sea 1939–1945 – The Naval History of World War Two. London: Chatham Publishing. ISBN 978-1-59114-119-8.
- Tully, Anthony P. (2009). Battle of Surigao Strait. Bloomington: Indiana University Press. ISBN 978-0-253-35242-2.
- Wallin, Homer N. (1968). Pearl Harbor: Why, How, Fleet Salvage and Final Appraisal. Washington, D.C.: Department of the Navy. ISBN 978-0-89875-565-4.
- Wilmott, H. P. (2015). The Battle of Leyte Gulf: The Last Fleet Action. Bloomington: Indiana University Press. ISBN 978-0-253-30190-1.
- Bronnen Mei1940
_1944_7.jpg){kind=link}