Utah Beach was een van de vijf secties van de geallieerde invasie van het door de Duitsers bezette Frankrijk tijdens de landingen in Normandië op 6 juni 1944, ook wel bekend als D-Day. Utah Beach was de meest westelijke van de vijf stranden en lag op het schiereiland Cotentin, ten westen van de mondingen van de rivieren Douve en Vire. De invasie bij Utah Beach werd uitgevoerd door het Amerikaanse leger, met ondersteuning van zeetransport, mijnenvegen en bombardement door de Amerikaanse marine en kustwacht, evenals enkele eenheden van de Britse, Nederlandse en andere geallieerde marines.
Inhouds opgave
Doel van de Landingen bij Utah Beach
Het doel van de landingen bij Utah Beach was om een bruggenhoofd te vestigen op het schiereiland Cotentin en het strategisch belangrijke havengebied van Cherbourg te veroveren. De amfibische aanval, voornamelijk uitgevoerd door de Amerikaanse 4e Infanteriedivisie en de 70e Tankbataljon, werd ondersteund door luchtlandingen van de 82e en 101e Luchtlandingsdivisies. Het doel was om snel het schiereiland Cotentin af te sluiten, te voorkomen dat de Duitsers versterkingen naar Cherbourg konden sturen, en de haven zo snel mogelijk in te nemen.
De toevoeging van Utah Beach aan het invasieplan in december 1943, samen met het strand Sword aan de oostelijke flank, verdubbelde de breedte van de invasiefront en vereiste een maand vertraging zodat extra landingsvaartuigen en personeel konden worden verzameld in Engeland. Geallieerde troepen die Utah Beach aanvielen, stonden tegenover twee bataljons van het 919e Grenadier Regiment, onderdeel van de 709e Statische Infanteriedivisie. Hoewel verbeteringen aan de fortificaties waren doorgevoerd onder leiding van veldmaarschalk Erwin Rommel vanaf oktober 1943, waren de troepen die aan dit gebied waren toegewezen grotendeels slecht uitgerust en bestonden voornamelijk uit niet-Duitse dienstplichtigen.
De Eerste Golven van D-Day bij Utah Beach
De landingen bij Utah Beach begonnen vroeg op D-Day, met de eerste luchtlandingen van de 101e Luchtlandingsdivisie om 01:30. Hun taak was om de belangrijkste kruispunten bij Sainte-Mère-Église veilig te stellen en controle te krijgen over de doorwegen door de overstroomde landbouwgrond achter Utah Beach, zodat de infanterie verder landinwaarts kon oprukken. Terwijl sommige van deze doelen snel werden bereikt, landden veel parachutisten ver van hun geplande landingszones en waren ze niet in staat hun doelen op de eerste dag te realiseren.
Om 06:30 begonnen de infanterie en tanks in vier golven aan te komen op het strand, waarbij ze het gebied snel beveiligden met minimale verliezen. Ondertussen begonnen de ingenieurs met het opruimen van obstakels en mijnen, en bleven extra golven van versterkingen arriveren. Aan het eind van D-Day hadden de geallieerde troepen slechts ongeveer de helft van het geplande gebied veroverd en waren er nog steeds Duitse verdedigers aanwezig, maar het bruggenhoofd was veiliggesteld.
Geallieerde Voorbereidingen voor D-Day bij Utah Beach
De beslissing om een invasie van continentaal Europa over het Kanaal te ondernemen, werd genomen tijdens de Trident Conferentie in Washington in mei 1943. De geallieerden waren het erover eens dat een grootschalige aanval nodig was om een tweede front te openen tegen nazi-Duitsland. Utah Beach was onderdeel van deze grotere strategie. Het initiële plan om de invasie op 1 mei 1944 te lanceren, werd echter aangepast na de Quebec Conferentie in augustus 1943. Dit gaf het opperbevel van de geallieerden, onder leiding van generaal Dwight D. Eisenhower, de kans om de invasie zorgvuldig voor te bereiden.
Uitbreiding van de Invasie: Utah Beach als Toevoeging
Op 31 december 1943 zagen Eisenhower en generaal Bernard Montgomery het oorspronkelijke plan voor de invasie, dat amfibische landingen door drie divisies omvatte. Ze waren van mening dat de invasie te beperkt was en vroegen om een uitbreiding naar vijf divisies, met luchtlandingen door drie luchtlandingsdivisies. Deze verandering verdubbelde de breedte van het invasiefront van 25 mijl (40 km) naar 50 mijl (80 km). Utah Beach werd aan het plan toegevoegd om de Duitse verdediging te spreiden en de geallieerden meer ruimte te geven om troepen en materieel te ontladen. Het doel was om zo snel mogelijk de haven van Cherbourg in te nemen.
Logistieke Uitdagingen en D-Day Voorbereidingen
De uitbreiding van de invasie vereiste de productie van extra landingsvaartuigen en transportvliegtuigen. Dit leidde tot een uitstel van de invasie naar juni 1944. De productie van landingsvaartuigen werd opgevoerd, en transportvliegtuigen werden vanuit andere theaters naar Engeland gebracht. Meer dan 600 Douglas C-47 Skytrain-transportvliegtuigen werden naar Engeland gevlogen, waardoor er meer dan duizend transportvliegtuigen beschikbaar waren voor de luchtlandingsoperaties.
Troepen betrokken bij Operatie Overlord begonnen eind mei met het verlaten van hun kazernes en werden naar de kust geleid voor de uiteindelijke voorbereidingen. Om de invasie geheim te houden, werden de troepen zo veel mogelijk geïsoleerd van de buitenwereld. De troepen begonnen op 1 juni aan boord van hun transportschepen te gaan, en de 865 schepen van Force U (de zeemacht toegewezen aan Utah Beach) vertrokken vanuit Plymouth op 3 en 4 juni.
Weersomstandigheden en Vertragingen
Slecht weer veroorzaakte een 24-uurs uitstel van de invasie, wat leidde tot extra uitdagingen in logistiek en coördinatie. Een van de konvooien, Convoy U2A, dat uit Salcombe en Dartmouth kwam, kreeg het bericht over de uitstel niet en was onderweg naar Frankrijk. Een zoekactie met een Walrus-verkenningsbiplane vond het konvooi en bracht het terug voor hergroepering en bevoorrading. Ondanks deze vertragingen waren de troepen klaar voor de uiteindelijke aanval op 6 juni 1944, D-Day.
Duitse Verdediging en Voorbereidingen voor D-Day bij Utah Beach
De Duitse verdediging in Frankrijk stond onder het bevel van veldmaarschalk Gerd von Rundstedt, die in oktober 1943 aan Hitler rapporteerde dat de verdediging van de westelijke fronten zwak was. Dit leidde tot de benoeming van veldmaarschalk Erwin Rommel, die de opdracht kreeg om de Atlantikwall te versterken en nieuwe fortificaties te bouwen om een invasie af te weren.
Rommel’s Versterking van de Atlantikwall
Rommel voorzag dat de geallieerden mogelijk op de Normandische kust zouden landen, dus gaf hij opdracht om langs deze kustlijn uitgebreide defensieve werken te bouwen. Dit omvatte betonnen bunkers op strategische punten, houten palen, metalen driepoten, mijnen, en grote antitank-obstakels op het strand, die bedoeld waren om de vooruitgang van landingsvaartuigen te vertragen en de beweging van tanks te belemmeren.
Een belangrijk onderdeel van Rommel’s strategie was het plaatsen van deze obstakels bij de vloedlijn, omdat hij verwachtte dat de geallieerden bij hoogwater zouden landen om de blootstelling op het strand te minimaliseren. Het gebied bij Utah Beach was vlak, wat beperkte mogelijkheden bood voor het bouwen van fortificaties met een hoger grondniveau. Dit maakte de locatie kwetsbaar voor amfibische aanvallen, maar de Duitsers compenseerden dit door het achterland te overstromen door rivieren af te dammen en vloedpoorten te openen.
De 709e Statische Infanteriedivisie bij Utah Beach
Het verdedigen van Utah Beach en de omliggende gebieden was de verantwoordelijkheid van de 709e Statische Infanteriedivisie, onder leiding van Generalleutnant Karl-Wilhelm von Schlieben. Deze eenheid was slecht uitgerust, met een tekort aan gemotoriseerd transport en gebruikmakend van verouderde en buitgemaakte wapens uit andere landen, zoals Frankrijk, de Sovjet-Unie en Tsjecho-Slowakije.
De divisie bestond ook uit Ostlegionen, niet-Duitse dienstplichtigen, meestal voormalige Sovjetkrijgsgevangenen, Georgiërs, en Polen. Deze troepen werden beschouwd als onbetrouwbaar vanwege hun gedwongen rekrutering en gebrek aan motivatie. De verdediging bij Utah Beach was daardoor fragmentarisch en zwak in vergelijking met andere delen van de Atlantikwall.
Verdediging en Strategie bij Utah Beach
De verdediging van Utah Beach omvatte ongeveer negen sterke punten, verspreid over een afstand van 6 mijl (9,7 km), bemand door ongeveer 700 troepen. Deze sterke punten waren soms meer dan een kilometer van elkaar verwijderd, waardoor het moeilijk was om een samenhangende verdediging te bieden. De Duitsers gebruikten prikkeldraad, boobytraps, en verwijdering van grondbedekking om het strand en de omliggende gebieden te verdedigen tegen geallieerde troepen. Het achterland was ook onder water gezet, wat het manoeuvreren van de geallieerden moest bemoeilijken.
De Duitse verdediging had echter een zwak punt: hun gevechtseenheden waren voornamelijk statisch en hadden weinig transportmiddelen, wat hun vermogen om snel te reageren op een amfibische aanval beperkte. Deze situatie creëerde een kans voor de geallieerden om door de linies te breken en een bruggenhoofd te vestigen.
De Aanval op D-Day bij Utah Beach
De invasie bij Utah Beach begon in de vroege uren van D-Day, 6 juni 1944. De geallieerden voerden een complexe operatie uit met zowel amfibische landingen als luchtlandingen om het door de Duitsers bezette Frankrijk binnen te vallen. Bij Utah Beach werden de landingen geleid door de Amerikaanse 4e Infanteriedivisie, ondersteund door eenheden van de 82e en 101e Luchtlandingsdivisies, die landden in het achterland om strategische doelen veilig te stellen.
Luchtlandingen: 101e en 82e Luchtlandingsdivisies
De luchtlandingen begonnen kort na middernacht met de 101e Luchtlandingsdivisie, die paratroopers op cruciale punten rondom Utah Beach liet landen. Hun taak was om de belangrijke kruispunten bij Sainte-Mère-Église te beveiligen en de doorwegen door de overstroomde landbouwgrond achter Utah Beach te controleren. Dit was essentieel om de infanterie en tanks die later zouden landen toegang te geven tot het binnenland.
De 82e Luchtlandingsdivisie landde iets later en kreeg de opdracht om bruggen over de rivieren Douve en Merderet te vernietigen om Duitse versterkingen te blokkeren. Veel van deze luchtlandingen waren echter minder nauwkeurig dan verwacht, met paratroopers die ver van hun geplande landingszones terechtkwamen. Desondanks wisten de luchtlandingsdivisies enkele van hun doelen te bereiken en het pad te effenen voor de infanterie.
Amfibische Landingen: De Eerste Golven
De eerste golven van de amfibische aanval begonnen om 06:30. Infanterie en tanks van de 4e Infanteriedivisie landden op het strand in vier golven. De eerste golf bestond uit twintig Landing Craft, Vehicle, Personnel (LCVP’s), die vier compagnieën van het 8e Infanterieregiment vervoerden. Deze troepen moesten de eerste sterke punten aan de kust neutraliseren en een bruggenhoofd vestigen.
De tweede golf bestond uit een combinatie van infanterie, ingenieurs en marinedemolatieteams. Hun taak was om het strand te ontdoen van obstakels en mijnen om de doorgang van de volgende golven te vergemakkelijken. De derde en vierde golven omvatten extra tanks, bulldozers en andere ondersteunende voertuigen die nodig waren om de opmars landinwaarts te ondersteunen.
Aanpassingen door Roosevelt Jr. en Snel Voortgang
Door sterke stromingen landde de eerste golf ongeveer 2.000 yards (1,8 km) ten zuiden van hun geplande landing. Dit zorgde voor verwarring, maar de eerste senior officier aan de kust, Brigadier General Theodore Roosevelt Jr., besloot dat deze nieuwe locatie eigenlijk gunstiger was, omdat het minder sterke punten bevatte en al zwaar beschadigd was door luchtbombardementen. Hij beval de volgende golven om op deze plek te landen, en de beslissing bleek succesvol.
De Beveiliging van het Bruggenhoofd
De troepen aan de kust werkten snel om de sterke punten te neutraliseren en het gebied veilig te stellen. Binnen enkele uren waren veel van de belangrijkste doelen aan het strand bereikt, hoewel het bruggenhoofd nog steeds enkele Duitse tegenstanders bevatte. Terwijl de geallieerde ingenieurs de strandobstakels verwijderden, bereidden de infanterie en tanks zich voor om verder landinwaarts te trekken via de smalle doorgangen door de overstroomde landbouwgrond.
Opmars Landinwaarts na de Landingen bij Utah Beach
Na de succesvolle eerste landingen bij Utah Beach begon de 4e Infanteriedivisie zich verder landinwaarts te verplaatsen. De hoofdroute naar het binnenland verliep via drie smalle doorgangen door de overstroomde landbouwgrond achter het strand. Deze doorgangen, ook wel “causeways” genoemd, waren van strategisch belang omdat ze de enige toegangen waren tot de wegennetwerken in het achterland.
De Verdediging van de Causeways
De 101e Luchtlandingsdivisie, die eerder die nacht was gedropt, begon met het beveiligen van de cruciale kruispunten en doorgangen om de infanterie en tanks van de 4e Divisie de doorgang naar het binnenland te vergemakkelijken. De 2e Bataljon van het 8e Infanterieregiment, vergezeld door tanks, ging via Causeway 1 naar Pouppeville, waar ze zich al snel aansloten bij de luchtlandingstroepen die daar eerder op de dag een succesvol gevecht hadden gevoerd.
De infanterie en tanks die via Causeway 2 naar Sainte-Marie-du-Mont trokken, werden geconfronteerd met enkele obstakels, waaronder een opgeblazen brug en beschadigde tanks die de doorgang versperden. Ingenieurs repareerden de brug, waardoor de opmars kon worden voortgezet. Ondertussen stuitten troepen op Causeway 3 op weerstand bij Audouville-la-Hubert, maar uiteindelijk werd deze doorgang ook veiliggesteld.
Aanvallen en Verdediging in het Binnenland
Terwijl de infanterie en tanks landinwaarts trokken, begonnen ze de resterende Duitse sterke punten aan te vallen en te neutraliseren. De 22e Infanterieregiment, vergezeld door vijf tanks, ging noordwaarts om de Duitse fortificaties uit te schakelen. Hun vorderingen werden vertraagd door de sterke verdediging van sommige Duitse bunkers, maar ze riepen ondersteuning van artillerie van de marineschepen voor de kust om deze fortificaties te vernietigen.
De geallieerden ondervonden ook weerstand van de 91e Duitse Infanteriedivisie en het 6e Fallschirmjägerregiment, die zich in de omgeving van Sainte-Marie-du-Mont bevonden. Deze troepen probeerden de geallieerden te weerhouden van verdere opmars. Desondanks slaagden de luchtlandingstroepen erin om de strategische punten bij Brécourt Manor te veroveren, wat het pad vrijmaakte voor de 4e Infanteriedivisie om zich verder landinwaarts te verplaatsen.
De Duitse Reactie
De Duitse reactie op de landingen bij Utah Beach was enigszins vertraagd door de wijdverspreide verspreiding van de luchtlandingstroepen, wat verwarring veroorzaakte onder de Duitse verdedigers. Bovendien bleek de communicatie en het commando tussen de Duitse eenheden niet efficiënt, wat het voor de geallieerden gemakkelijker maakte om hun doelen te bereiken.
Desondanks probeerden Duitse troepen herhaaldelijk tegenaanvallen uit te voeren om de geallieerden te vertragen of te stoppen. Bij Saint-Côme-du-Mont wisten de Duitsers de 501e Parachute Infantry Division tijdelijk te stoppen, maar al snel kwamen er versterkingen en werden de Duitse tegenaanvallen afgeweerd.
Resultaten en Conclusies van de Utah Beach Landingen
De succesvolle landing van de geallieerden bij Utah Beach op D-Day opende de weg voor verdere opmars op het schiereiland Cotentin en leidde tot de uiteindelijke bevrijding van Frankrijk. Ondanks enkele tegenslagen en uitdagingen, slaagden de geallieerden erin om een stevig bruggenhoofd te vestigen en hun doelen te bereiken.
De Verovering van Cherbourg
Een van de belangrijkste doelstellingen van de landingen bij Utah Beach was de verovering van de haven van Cherbourg, een strategisch belangrijk punt voor de bevoorrading van de geallieerde troepen in Europa. Hoewel de geallieerden het doel op D-Day niet volledig bereikten, begonnen ze aan een snelle opmars richting Cherbourg. Na de eerste landingen duurde het enkele weken voordat de haven volledig werd bevrijd, met de uiteindelijke val van Cherbourg op 26 juni 1944.
Geallieerde Succesfactoren
Het succes van de landingen bij Utah Beach kan worden toegeschreven aan verschillende factoren. Ten eerste speelde de lucht- en zeeondersteuning een grote rol bij het voorbereiden van het gebied voor de infanterie en tanks. De effectieve bombardementen door de Amerikaanse en Britse luchtmachten hielpen om Duitse fortificaties te verzwakken, waardoor de troepen op het strand met minder weerstand werden geconfronteerd.
Daarnaast zorgden de uitgebreide voorbereidingen en de grondige planning van de geallieerden ervoor dat de operaties goed gecoördineerd waren. De toevoeging van Utah Beach aan het invasieplan, hoewel een late beslissing, bleek een belangrijke tactische zet te zijn, waardoor de geallieerden meer ruimte kregen om hun troepen te verspreiden en de Duitse verdediging te omzeilen.
Uitdagingen en Verliezen
Ondanks het succes van de landingen bij Utah Beach, waren er ook uitdagingen en verliezen. De luchtlandingen, hoewel effectief in het verspreiden van verwarring onder de Duitsers, waren niet altijd nauwkeurig, waardoor veel paratroopers ver van hun geplande landingszones landden. Dit leidde tot vertragingen in de uitvoering van bepaalde taken en verhoogde het risico voor de geallieerden.
De verliezen bij Utah Beach waren relatief laag in vergelijking met andere landingszones, zoals Omaha Beach. De 4e Infanteriedivisie leed slechts 197 slachtoffers, terwijl de luchtlandingstroepen van de 82e en 101e Luchtlandingsdivisies samen ongeveer 2.500 slachtoffers hadden. Hoewel de Duitse verliezen onbekend zijn, is het duidelijk dat de geallieerde lucht- en zeeovermacht een grote rol speelden in het minimaliseren van de geallieerde verliezen.
Conclusie
De landingen bij Utah Beach op D-Day waren een belangrijke stap in de bevrijding van Frankrijk en het verslaan van nazi-Duitsland. Dankzij grondige planning, effectieve ondersteuning en gedurfde acties van de geallieerde troepen, konden de geallieerden een stevig bruggenhoofd vestigen en hun opmars op het schiereiland Cotentin voortzetten. Hoewel de geallieerden uitdagingen en verliezen ondervonden, leidde hun vastberadenheid en strategische inzicht tot een uiteindelijke overwinning.
Bronnen
- History.com: Deze website biedt gedetailleerde artikelen en video’s over D-Day en de Normandië-landingen.
- BBC History: De BBC heeft veel bronnen en archieven over de Tweede Wereldoorlog en D-Day
- Bronnen Mei1940
