Walther Wever (11 november 1887 – 3 juni 1936) was een invloedrijke militaire leider en luchtmachtcommandant van de Luftwaffe voorafgaand aan de Tweede Wereldoorlog. Hij was een voorstander van strategische bombardementen als oorlogsmiddel en baseerde zijn ideeën grotendeels op de theorieën van de Italiaanse luchtmachtstrategist Giulio Douhet. Zijn voortijdige dood in 1936 door een vliegtuigongeluk beïnvloedde de koers van de Luftwaffe aanzienlijk.
Inhouds opgave
Vroege leven en militaire carrière
Wever werd geboren op 11 november 1887 in Wilhelmsort, destijds gelegen in de provincie Posen in het Koninkrijk Pruisen (nu onderdeel van Polen). Hij kwam uit een vooraanstaande familie; zijn vader, Arnold Wever, was directeur van een bank in Berlijn, en zijn grootvader, Carl George Wever, was een Prussiaans procureur-generaal. Walther Wever kreeg zijn opleiding tot officier in Schweidnitz, waar hij na zijn eindexamen zijn militaire carrière begon.
Deelname aan de Eerste Wereldoorlog
Tijdens de Eerste Wereldoorlog diende Wever als luchtwaarnemer, een positie waarbij hij verkenningsvluchten uitvoerde en strategische informatie verzamelde. Later werd hij toegevoegd aan de staf van het Oberste Heeresleitung (OHL), het opperbevel van het Duitse leger. Zijn ervaring tijdens de oorlog zou bepalend zijn voor zijn latere visie op luchtmachtstrategieën en militaire planning.
Opkomst binnen de Luftwaffe
Na de oorlog klom Wever snel op in de militaire hiërarchie. Op 1 september 1933 werd hij benoemd tot bevelhebber van het Reichsluftfahrtministerium (RLM), de voorloper van de Luftwaffe. Twee jaar later, op 1 maart 1935, werd hij benoemd tot chef van de generale staf van de Luftwaffe, een post die hij bekleedde tot zijn dood.
Wever was een van de eerste voorstanders van strategische bombardementen en hij voorzag de potentiële impact van luchtoverwicht op het verloop van een oorlog. Zijn ideeën zouden het fundament leggen voor de Duitse luchtmachtstrategie in de vroege jaren van de Tweede Wereldoorlog.
De strategische visie van Wever
Wever’s militaire filosofie was sterk beïnvloed door de ideeën van Giulio Douhet, die geloofde dat luchtoverwicht beslissend zou zijn in moderne oorlogvoering. Wever onderschreef de overtuiging dat strategische bombardementen, waarbij vitale infrastructuur en industrieën van de vijand worden vernietigd, een doorslaggevende factor zouden kunnen zijn in het bepalen van de uitkomst van een oorlog. Hij formuleerde vijf belangrijke principes voor luchtmachtoperaties:
- Vernietiging van de vijandelijke luchtmacht door bombardementen op vliegvelden en vliegtuigfabrieken, en het verslaan van vijandelijke luchtstrijdkrachten die Duitse doelen aanvallen.
- Verhinderen van vijandelijke troepenverplaatsingen door het vernietigen van spoorlijnen, wegen, bruggen en tunnels die essentieel zijn voor de aanvoer en beweging van troepen.
- Ondersteunen van grondtroepen door vijandelijke troepenbewegingen te verstoren en deel te nemen aan directe gevechten.
- Ondersteuning van de marine-operaties door het aanvallen van vijandelijke marinebases en het beschermen van Duitse havens.
- Verlammen van de vijandelijke oorlogsproductie door bombardementen op wapenfabrieken en andere strategische industrieën.
Wever’s ondersteuning van de “Ural Bomber”
Wever was een grote voorstander van het ontwikkelen van zware bommenwerpers die langeafstandsaanvallen konden uitvoeren, zoals de “Ural Bomber”, een project gericht op het ontwikkelen van vliegtuigen die Sovjet-industrieën diep in Rusland konden bereiken. Hij steunde luchtvaartbedrijven zoals Junkers en Dornier, die werkten aan respectievelijk de Ju 89 en Dornier Do 19, concurrenten in de competitie voor het “Ural Bomber”-contract. Ondanks zijn inspanningen zouden deze programma’s nooit het beoogde strategische niveau bereiken, vooral na zijn dood in 1936.
Het belang van Wever’s leiderschap in de Luftwaffe
Wever’s visie op luchtmachtstrategie was gericht op grootschalige operaties met strategische bommenwerpers die beslissende schade konden aanrichten aan de vijandelijke infrastructuur en oorlogsindustrie. Hij was een van de weinige hoge Duitse officieren die het belang van strategische luchtoperaties erkende. Zijn strategieën contrasteerden sterk met die van zijn opvolgers, zoals Ernst Udet en Hans Jeschonnek, die zich meer concentreerden op kleinere, tactische vliegtuigen zoals de duikbommenwerper Junkers Ju 87 en jachtvliegtuigen.
Na Wever’s dood veranderde de richting van de Luftwaffe onder invloed van zijn opvolgers, die voorstander waren van luchtoorlogvoering op korte afstand en nauw ondersteunende operaties voor grondtroepen. Dit leidde tot de ontwikkeling van middelgrote bommenwerpers zoals de Heinkel He 111, Dornier Do 17 en de Junkers Ju 88. Hoewel deze vliegtuigen aanvankelijk succesvol waren, misten ze het bereik en de capaciteit van zware strategische bommenwerpers, wat de Duitse luchtmacht op lange termijn zou beperken in haar strategische mogelijkheden.
Het dodelijke ongeval en de impact op de Luftwaffe
Op 3 juni 1936 vond een tragisch vliegtuigongeluk plaats waarin Walther Wever om het leven kwam. Hij vloog van Berlijn naar Dresden om een lezing te geven aan de Luftkriegsschule Klotzsche. Na de lezing haastte hij zich terug naar Berlijn voor de begrafenis van de Duitse Eerste Wereldoorlogheld Karl Litzmann. Tijdens zijn terugvlucht in een Heinkel He 70 ‘Blitz’ werd een cruciale fout gemaakt. In zijn haast om te vertrekken, had Wever de aileron-blokkeerlampen van het vliegtuig niet verwijderd, wat leidde tot een defect in de bediening van het toestel. De Heinkel He 70 kwam niet goed van de grond, stortte neer en explodeerde, waarbij zowel Wever als zijn boordwerktuigkundige omkwamen.
Zijn dood betekende een keerpunt in de richting van de Luftwaffe. Zonder Wever’s leiderschap en visie verloren de programma’s voor zware bommenwerpers momentum. Hoewel sommige zware bommenwerperprojecten, zoals de Heinkel He 177, uiteindelijk wel werden voortgezet, kwamen ze te laat in de oorlog om een substantiële impact te hebben.
Nalatenschap en eerbetoon
Na zijn dood werd een van de Luftwaffe’s bommenwerpereskaders, Kampfgeschwader 4, hernoemd tot “General Wever”, als eerbetoon aan zijn bijdragen aan de ontwikkeling van de Duitse luchtmacht. Dit eskader vloog later met de enige zware bommenwerper die tijdens de oorlog daadwerkelijk in productie kwam, de Heinkel He 177, een project dat was gestart op de dag van Wever’s overlijden.
Wever’s zoon, ook Walther genaamd, diende als jachtpiloot in de Luftwaffe tijdens de Tweede Wereldoorlog. Tragisch genoeg kwam ook hij om het leven, slechts enkele weken voor het einde van de oorlog, in april 1945.
Conclusie
Walther Wever speelde een cruciale rol in de vroege ontwikkeling van de Luftwaffe en het formuleren van strategieën voor luchtmachtoperaties. Zijn nadruk op strategische bombardementen en het gebruik van zware bommenwerpers had het potentieel om de uitkomst van de Tweede Wereldoorlog te beïnvloeden. Helaas leidde zijn voortijdige dood tot een verschuiving in de Duitse luchtmachtstrategie, waarbij de focus kwam te liggen op tactische luchtoperaties en middelgrote bommenwerpers. Dit had verstrekkende gevolgen voor de capaciteiten van de Luftwaffe in het latere verloop van de oorlog.
Bronnen en meer informatie
- Corum, James S. The Luftwaffe: Creating the Operational Air War, 1918-1940. University Press of Kansas, 1997.
- Murray, Williamson. Strategy for Defeat: The Luftwaffe 1933-1945. Air University Press, 1983.
- Hooton, E.R. The Luftwaffe: A History. Arms & Armour Press, 1997.
- Afbeelding: AnonymousUnknown author, Public domain, via Wikimedia Commons
- Bronnen Mei1940
