De Slag om Angaur vond plaats tijdens de Tweede Wereldoorlog, tussen 17 september en 22 oktober 1944, op het eiland Angaur in de Palau-eilanden. Deze slag maakte deel uit van Operatie Forager, een offensieve campagne in de Stille Oceaan, en specifiek van Operatie Stalemate II. Het conflict was gericht op het strategisch gebruik van Angaur als luchtmachtbasis voor de geallieerden, met als doel de Filipijnen en andere Japanse bolwerken te veroveren.
Inhouds opgave
Achtergrond van de Slag om Angaur
Geografie en Strategische Belang van Angaur
Angaur is een klein koraaleiland, ongeveer 4,8 kilometer lang, gescheiden van Peleliu door een zeestraat van 11 kilometer. Het eiland was van economisch belang vanwege de fosfaatwinning en strategisch aantrekkelijk als mogelijke locatie voor een vliegveld. In 1944 werd het eiland bezet door ongeveer 1.400 Japanse soldaten, onder direct bevel van majoor Ushio Goto, en onder het algemene bevel van luitenant-generaal Sadae Inoue, commandant van de Palau Sector Group.
Na de verovering van de Marshalleilanden zagen de Amerikaanse strijdkrachten de Palaus als een belangrijke stap richting de verovering van de Filipijnen. Ondanks de zwakke verdediging op Angaur vertraagde een tekort aan landingsvaartuigen de operatie tot de Marianas waren veiliggesteld.
Japanse Defensie en Amerikaanse Aanvalsstrategie
De Japanse verdediging op Angaur bestond uit soldaten van het 1e Bataljon, 59e Infanterieregiment, onderdeel van de 14e Infanteriedivisie. Deze divisie had vier jaar ervaring opgedaan in gevechten in Mantsjoerije. De troepen op de Palaus waren persoonlijk door premier Hideki Tojo aangewezen om de eilanden te verdedigen.
De Amerikaanse aanvalsstrategie werd geleid door de 81e Infanteriedivisie, onder bevel van generaal-majoor Paul J. Mueller. Twee regimenten werden ingezet: het 322e Regimental Combat Team (RCT) landde op het noorden (Red Beach) en het 321e RCT op het oosten (Blue Beach). Beide teams stonden tegenover een nieuwe Japanse verdedigingsstrategie, gericht op “defensie in de diepte”. Deze aanpak maakte gebruik van goed voorbereide posities en tegenaanvallen verder landinwaarts, in plaats van de traditionele banzai-aanvallen.
Film: Action at Angaur
Deze film op YouTube toont de 81e “Wildcat” Infanteriedivisie bij hun eerste slag: de invasie van Angaur in de Palau-eilanden. Van ontspanning in Honolulu tot oefenlandingen op Guadalcanal en de daadwerkelijke aanval op 17 september, inclusief tactieken om “Suicide Hill” te beveiligen. Inclusief oproep tot aankoop van oorlogsobligaties.
De Slag om Angaur: Het Begin van het Gevecht
Voorbereidende Bombardementen en Aanvallen
De slag begon met een intensieve Amerikaanse bombardementscampagne op 11 september 1944. De slagschepen Tennessee, vier kruisers en 40 duikbommenwerpers van het vliegdekschip Wasp voerden aanvallen uit op Japanse stellingen. Op 17 september landden de Amerikaanse troepen op de stranden van Angaur. Ondanks Japanse tegenstand, met machinegeweer- en mortiervuur, slaagden de Amerikanen erin aan land te komen met relatief lichte verliezen.
De Amerikaanse aanval werd bemoeilijkt door de sterke verdediging op Green Beach, waar Goto uitgebreide verdedigingswerken had aangelegd. Generaal-majoor Mueller koos ervoor om zijn troepen te laten landen op de minder verdedigde stranden Red en Blue Beach. Beide landingen waren succesvol, hoewel de Japanse nachtelijke tegenaanvallen, die onderdeel waren van hun “defensie in de diepte”-strategie, aanvankelijk voor vertraging zorgden.
De Gevechten om Angaur: Het Middelpunt van de Slag
De Verdeling van het Eiland en de Japanse Weerstand
Na drie dagen van hevige gevechten, op 19 september 1944, hadden de Amerikaanse troepen het eiland in tweeën verdeeld. Twee Japanse verdedigingslinies bleven over: één in het noordwesten rond Ramauldo Hill en één bij de Green Beach-vestingen in het zuiden. De 321e RCT slaagde erin de verdedigingswerken bij Green Beach te flankeren en uit te schakelen, ondanks zware verliezen. Na twee dagen gevechten en 300 Amerikaanse slachtoffers was het zuidelijke deel van Angaur veiliggesteld.
Terwijl de 321e zich richtte op het zuiden, verplaatste de 322e RCT zich naar de westelijke kust, waar zij het enige bewoonde gebied van het eiland, “Saipan Town”, innamen. Vervolgens rukten ze op naar het noorden, richting Ramauldo Hill, waar de overgebleven 750 Japanse soldaten zich verschanst hadden in versterkte posities. Met het zuiden onder controle werd het 321e RCT op 23 september overgeplaatst naar het nabijgelegen Peleliu, waar hun hulp dringend nodig was.
De Japanse Verdediging op Ramauldo Hill
De Japanse verdediging op Ramauldo Hill weerspiegelde de grimmige gevechten op het naburige Peleliu. De heuvel was versterkt met een uitgebreid netwerk van grotten, bunkers en loopgraven, allemaal diep in het koraal uitgesneden. Het meest beruchte deel van deze verdediging was een komvormige vallei genaamd “The Bowl”, omringd door steile rotswanden. Toegang tot de vallei was beperkt tot een smalle doorgang, later bekend als “Bloody Gulch”.
De 322e RCT begon op 20 september met herhaalde aanvallen op de Japanse posities in The Bowl. De Amerikaanse troepen werden geconfronteerd met zware verliezen door goed gerichte machinegeweer-, mortier- en sluipschuttervuur. Ondanks de sterke tegenstand en drie frontale aanvallen, slaagden de Amerikanen er tegen 25 september in door te breken in de vallei.
De Eindfase van de Slag
Intensieve Gevechten en Japanse Uitputting
Hoewel The Bowl gedeeltelijk was ingenomen, hielden de resterende Japanse troepen vast aan hun posities in de omliggende grotten. Bulldozers werden ingezet om grotopeningen af te sluiten, waardoor de verdedigers geïsoleerd raakten. Tegen 30 september werd het eiland grotendeels als veilig beschouwd, maar ongeveer 300 Japanse soldaten hielden nog stand in de noordelijke grotten.
De gevechten verschoof naar een patroon van patrouilles, hinderlagen en boobytraps, waarbij beide kanten zware verliezen leden. Majoor Goto werd op 19 oktober gedood tijdens een poging om een grot te verdedigen. Uiteindelijk duurde het tot 22 oktober voordat de laatste georganiseerde Japanse weerstand was geëlimineerd. De strijd om Angaur duurde in totaal 36 dagen en eiste een zware tol aan beide kanten.
Amerikaanse Slachtoffers en Strategische Resultaten
Het 322e RCT leed 80% van de Amerikaanse verliezen op Angaur, met een opvallend hoge 47% slachtofferratio. De gevechten kenmerkten zich door het intensieve gebruik van sluipschutters door de Japanners, wat resulteerde in veel hoofdwonden onder Amerikaanse soldaten. Hoewel de slag de controle over het eiland opleverde, werden de strategische luchtmachtbases niet op tijd operationeel om een impact te hebben op de campagne in de Filipijnen.
Nasleep en Gevolgen van de Slag om Angaur
Oprichting van Luchtmachtbases
Terwijl de gevechten nog gaande waren, begonnen Amerikaanse Seabees met de aanleg van vliegvelden op Angaur. Het eiland bood de mogelijkheid om B-24 Liberator-bommenwerpers van de 494th Bombardment Group, onderdeel van de 7th Air Force, te huisvesten. Deze vliegtuigen voerden bombardementen uit op de Filipijnen en andere Japanse bolwerken in de regio. De vertraging van Operatie Stalemate II betekende echter dat deze bases pas na de aanvang van de Filipijnse campagne operationeel waren, wat hun strategische impact verminderde.
Bijdrage aan de Slag om Peleliu
Na de verovering van het zuidelijke deel van Angaur op 23 september, werd het 321e RCT overgeplaatst naar Peleliu. Daar ondersteunden zij de 1st Marine Division, die ernstige verliezen leed in de strijd om de Umurbrogol Pocket. Het 321e RCT speelde een cruciale rol bij het versterken van de Amerikaanse aanwezigheid op het eiland en bij het beëindigen van de weerstand op Peleliu.
Impact op de 81e Infanteriedivisie
De 81e Infanteriedivisie, bekend als de “Wildcat Division”, droeg het grootste deel van de last in Operatie Stalemate II. Op Angaur liep het 322e RCT aanzienlijke verliezen op, terwijl de divisie op Peleliu nog meer slachtoffers te verduren kreeg. In totaal verloor de divisie meer dan 4.400 mannen, waarvan slechts 52% na herstel weer geschikt werd bevonden voor actieve dienst. Ondanks deze offers werd de operatie door sommige militaire historici gezien als onnodig, aangezien Admiral William F. Halsey voorafgaand aan de campagne had betoogd dat de Palaus genegeerd konden worden zonder strategisch nadeel.
Conclusie
De Slag om Angaur illustreert de meedogenloze aard van de oorlog in de Pacific en de verschuiving in Japanse verdedigingstactieken. De “defensie in de diepte”-strategie, gecombineerd met complexe fortificaties zoals The Bowl, veroorzaakte zware verliezen aan Amerikaanse zijde en vertraagde hun voortgang aanzienlijk. Tegelijkertijd bood de slag waardevolle gevechtservaring aan de 81e Infanteriedivisie, wat hen beter voorbereidde op toekomstige operaties.
Hoewel de luchtmachtbases op Angaur niet tijdig operationeel waren om een directe bijdrage te leveren aan de campagne in de Filipijnen, speelden ze later een rol in bombardementen op andere Japanse posities in de regio. Vanuit een breder historisch perspectief benadrukt de slag het belang van zorgvuldige strategische planning en de impact van logistieke beperkingen op militaire operaties.
Bronnen en meer informatie
- Afbeelding 1: USN, Public domain, via Wikimedia Commons
- Afbeelding 2: User Gdr on en.wikipedia, Public domain, via Wikimedia Commons
- Morison, Samuel Eliot (2001). Leyte, June 1944 – January 1945. History of United States Naval Operations in World War II. Vol. XII. Kent (Ohio): Castle Books. ISBN 0785813136.
- Moran, J.; Rottman, G.L. (2002). Peleliu 1944. Oxford: Osprey Publishing Ltd. ISBN 1841765120.
- Bronnen Mei1940
 was een hevig gevecht in de Pacific-campagne, gericht op strategische controle en luchtmachtbases.){kind=link}
