Richmond K. Turner: Admiraal in de Tweede Wereldoorlog

Portret van admiraal Richard Kelly Turner, circa 1945-1947, officiële foto van de Amerikaanse marine uit de collectie van het Nationaal Archief.
Admiraal Richard Kelly Turner, gefotografeerd rond 1945-1947. Officiële foto van de Amerikaanse marine uit het Nationaal Archief.

Richmond Kelly Turner (27 mei 1885 – 12 februari 1961) was een admiraal in de Amerikaanse marine en speelde een essentiële rol in de Tweede Wereldoorlog als bevelhebber van de Amphibious Force in de Pacific. Hij stond ook bekend om de oprichting van de Underwater Demolition Teams (UDT) in 1942, die later zouden evolueren tot de United States Navy SEALs.

Vroege Leven en Carrière

Jeugd en Opleiding

Richmond Turner werd geboren in Portland, Oregon, als zoon van Enoch en Laura Frances Turner. Hij bracht zijn jeugd door in Stockton, Californië, waar hij in 1904 afstudeerde aan Stockton High School. Turner werd toegelaten tot de United States Naval Academy op aanbeveling van congreslid James C. Needham en behaalde zijn diploma op 5 juni 1908. Onder zijn klasgenoten bevonden zich toekomstige admiraals zoals Willis A. Lee Jr. en William R. Munroe.

Eerste Militaire Ervaringen

Na zijn afstuderen diende Turner op verschillende marineschepen en bekleedde hij functies in zowel technische als operationele rollen. In 1913 kreeg hij kort het commando over de torpedobootjager USS Stewart. Tijdens de Eerste Wereldoorlog diende hij aan boord van slagschepen zoals de USS Pennsylvania en USS Michigan.

Na de oorlog werkte Turner als wapenofficier in Washington D.C. en vervulde hij leidinggevende functies binnen de marine, waaronder het commando over de torpedobootjager USS Mervine. Zijn technische vaardigheden werden verder aangescherpt tijdens zijn tijd als instructeur en later als hoofd van de Strategie-faculteit aan het Naval War College.

Diplomatieke Missies en Vooroorlogse Jaren

In 1939 voerde Turner het bevel over de zware kruiser USS Astoria tijdens een diplomatieke missie naar Japan. Hier begeleidde hij de overbrenging van het lichaam van de overleden Japanse ambassadeur Hiroshi Saito terug naar Japan. Als erkenning voor zijn inspanningen werd Turner na de oorlog onderscheiden met de Orde van de Heilige Schat, 3e klasse, door de Japanse keizer.

Pearl Harbor en de Aanloop naar de Oorlog

Rol als Directeur van Oorlogsplanning

In 1940 werd Turner benoemd tot Directeur van Oorlogsplanning bij de Chief of Naval Operations. Samen met kolonel Joseph T. McNarney stelde hij een strategisch document op dat uiteindelijk leidde tot “Plan D” en later de basis vormde voor het Amerikaanse oorlogsplan “Rainbow Five”. Dit plan voorzag in een offensieve strategie in de Atlantische Oceaan en een defensieve aanpak in de Stille Oceaan.

Kritiek op Voorbereidingen voor Pearl Harbor

Op 27 november 1941, slechts dagen voor de aanval op Pearl Harbor, verzond Turner een “oorlogswaarschuwing” aan de Pacific Fleet. Echter, hij onthield cruciale informatie uit onderschepte Japanse diplomatieke berichten, die een mogelijke aanval op Pearl Harbor suggereerden. Admiraal Husband E. Kimmel, commandant van de Pacific Fleet, getuigde later dat hij bij kennis van deze details een hogere staat van paraatheid had gehandhaafd.

Historicus Gordon Prange bekritiseerde Turner in Pearl Harbor: The Verdict of History voor zijn beslissing om deze informatie niet door te geven. Volgens Prange had Turner zijn inschattingen duidelijker moeten communiceren aan Kimmel. Turner legde later getuigenis af voor meerdere commissies die het falen bij Pearl Harbor onderzochten, waaronder de Roberts Commission in 1942 en de Joint Congressional Committee in 1946.

Tweede Wereldoorlog

Begin van de Oorlogsvoering

Na Pearl Harbor werd Turner benoemd tot assistent-stafchef bij admiraal Ernest King. In juni 1942 nam hij het bevel over de Amphibious Force, South Pacific Force. Turner leidde amfibische operaties in het zuidelijke, centrale en westelijke deel van de Pacific en speelde een belangrijke rol in de voorbereiding van de invasie van Japan.

Slag om Guadalcanal

Tijdens de Slag om Guadalcanal in 1942 leidde Turner Task Force 62, bestaande uit negen groepen waaronder landingsstrijdkrachten onder generaal-majoor Alexander Vandegrift. De campagne was een cruciale stap in de geallieerde opmars in de Stille Oceaan, ondanks tegenslagen zoals de Slag bij Savo Island.

Bijnaam: “Fighting Admiral”

Richmond Kelly Turner kreeg de bijnaam “Fighting Admiral” vanwege zijn vastberadenheid en strategisch inzicht tijdens enkele van de meest uitdagende amfibische operaties in de Tweede Wereldoorlog. Zijn gedetailleerde planningen en onverbiddelijke leiderschap maakten hem tot een sleutelfiguur in de geallieerde overwinning in de Pacific.

Amfibische Operaties in de Pacific

Operatie Galvanic: Tarawa en Makin

Turner was verantwoordelijk voor het bevel over Task Force 51 tijdens de aanval op Tarawa en Makin in november 1943. De operatie, bekend als Operatie Galvanic, omvatte twee belangrijke landingen op eilanden die zwaar verdedigd werden door Japanse troepen. Onder leiding van Turner werden lessen geleerd over logistiek en planning die van vitaal belang waren voor toekomstige operaties.

Aanval op de Marshalleilanden

In 1944 leidde Turner Task Force 51 tijdens de amfibische aanvallen op de Marshalleilanden, met inbegrip van Roi-Namur en Kwajalein. Zijn nadruk op precisieplanning en samenwerking tussen lucht- en zeemacht zorgde voor een snelle overwinning, waardoor de geallieerden de controle over deze strategisch belangrijke eilanden konden verkrijgen.

Slag om Saipan, Guam en Tinian

Als bevelhebber van Task Force 51 was Turner verantwoordelijk voor de succesvolle invasies van Saipan, Guam en Tinian in juni en juli 1944. Deze campagnes speelden een cruciale rol in het openstellen van de weg naar Japan en brachten de B-29-bommenwerpers binnen bereik van het Japanse vasteland.

Slag om Iwo Jima

In februari 1945 voerde Turner opnieuw het bevel over Task Force 50 tijdens de aanval op Iwo Jima. Ondanks zware verliezen leverde deze campagne een strategisch vliegveld op en versterkte het de geallieerde positie voor de uiteindelijke invasie van Japan.

Slag om Okinawa

Bij de slag om Okinawa, een van de bloedigste veldslagen van de oorlog, gaf Turner leiding aan Task Force 51. Onder zijn bevel werden bijna 700.000 Amerikaanse militairen ingezet. Deze overwinning markeerde een belangrijk keerpunt en legde de basis voor een eventuele invasie van het Japanse vasteland.

Latere Jaren

Na de Oorlog

Na de Japanse overgave aan boord van de USS Missouri op 2 september 1945, bleef Turner dienen in hoge posities. Hij vertegenwoordigde de Amerikaanse marine in de Militaire Stafcommissie van de Verenigde Naties en diende in de General Board van het Navy Department. In juli 1947 ging hij met pensioen.

Overlijden en Erfgoed

Richmond Kelly Turner overleed op 12 februari 1961 in Monterey, Californië, en werd begraven op de Golden Gate National Cemetery. Zijn nalatenschap omvat niet alleen zijn rol als militair strateeg, maar ook zijn bijdragen aan de ontwikkeling van moderne amfibische oorlogsvoering en de oprichting van de Underwater Demolition Teams, voorlopers van de Navy SEALs.

Conclusie

Richmond Kelly Turner speelde een sleutelrol in het succes van de geallieerden in de Pacific tijdens de Tweede Wereldoorlog. Zijn bijnaam, “Fighting Admiral,” weerspiegelt zijn vastberadenheid, strategisch inzicht en leiderschap in enkele van de meest cruciale operaties van de oorlog. Hoewel controversieel vanwege zijn beslissingen in de aanloop naar Pearl Harbor, blijft zijn bijdrage aan de geschiedenis van amfibische oorlogsvoering onbetwist.

Bronnen en meer informatie

  1. Afbeelding: U.S. Navy, Public domain, via Wikimedia Commons
  2. Layton, Edwin T.; Pineau, Roger; Costello, John (1985). And I Was There: Pearl Harbor and Midway Breaking the Secrets. William Morrow & Co. ISBN 0688048838.
  3. Lundstrom, John B. (2006). Black Shoe Carrier Admiral: Frank Jack Fletcher at Coral Sea, Midway, and Guadalcanal. Annapolis, Maryland: Naval Institute Press. ISBN 9781612512204.
  4. Prange, Gordon W.; Goldstein, Donald M.; Dillon, Katherine V. (1986). Pearl Harbor: The Verdict of History. McGraw-Hill. ISBN 9780070506688.
  5. Tuohy, William (2007). America’s Fighting Admirals: Winning the War at Sea in World War II. St. Paul, Minnesota: Zenith Press. ISBN 978-0-7603-2985-6.
  6. Bronnen Mei1940