Husband E. Kimmel: Bevelhebber Pearl Harbor 1941

Admiral Husband E. Kimmel, US Navy, Commander in Chief of the U.S. Fleet (CINCUS) and Pacific Fleet (CINCPACFLT) in 1941.
Admiraal Husband E. Kimmel in uniform, bevelhebber van de U.S. Pacific Fleet tijdens de aanval op Pearl Harbor in 1941.

Husband Edward Kimmel (1882-1968) was een Amerikaanse admiraal die bekend werd als bevelhebber van de United States Pacific Fleet tijdens de Japanse aanval op Pearl Harbor. Zijn loopbaan weerspiegelt niet alleen de dynamiek en uitdagingen van de Amerikaanse marine in de vroege 20e eeuw, maar ook de complexiteit van militaire verantwoordelijkheden tijdens een van de meest ingrijpende gebeurtenissen in de geschiedenis van de Verenigde Staten.

Vroege Leven en Opleiding

Husband Kimmel werd geboren op 26 februari 1882 in Henderson, Kentucky. Zijn ouders waren Sibella Lambert Kimmel en Major Manning Marius Kimmel, een veteraan van de Amerikaanse Burgeroorlog die zowel voor de Unie als later voor de Geconfedereerden vocht. Kimmel was een afstammeling van Herman Husband, een prominente kolonist uit de 18e eeuw.

Kimmel volgde een opleiding aan de United States Naval Academy in Annapolis, Maryland, waar hij in 1904 afstudeerde. Onder zijn klasgenoten bevond zich William Halsey, die later een van de bekendste admiraals van de Tweede Wereldoorlog werd.

Carrière in de Amerikaanse Marine

Beginjaren

Na zijn afstuderen diende Kimmel op verschillende slagschepen en nam hij deel aan de wereldwijde reis van de Great White Fleet, een symbolische demonstratie van Amerikaanse zeemacht. Hij verwierf verdere ervaring tijdens de Amerikaanse bezetting van Veracruz, waar hij in 1914 gewond raakte. Tijdens de Eerste Wereldoorlog diende Kimmel als schietofficier in de Britse Grand Fleet, een functie die zijn strategische inzicht verder ontwikkelde.

Tussen de Oorlogen

Gedurende de jaren 1920 en 1930 bekleedde Kimmel een reeks belangrijke functies, waaronder bevelhebber van torpedobootjagerdivisies en stafposities in Washington, D.C. In 1937 werd hij benoemd tot schout-bij-nacht en later tot bevelhebber van Cruiser Division Seven, waarbij hij diplomatieke missies uitvoerde naar Zuid-Amerika.

Bevel over de Pacific Fleet

In februari 1941 werd Kimmel aangesteld als bevelhebber van de Pacific Fleet, een positie die hem verantwoordelijk maakte voor de Amerikaanse verdediging in de Stille Oceaan. Hij uitte zijn zorgen over de kwetsbaarheid van Pearl Harbor als marinebasis en vroeg om versterkingen en verbeterde defensieve maatregelen. Hoewel hij enkele stappen ondernam om de verdediging te versterken, zoals het stationeren van marinevliegtuigen op Wake Island en Midway, bleef de vloot grotendeels geconcentreerd in Pearl Harbor, waardoor ze kwetsbaar werd voor verrassingsaanvallen.

De Aanval op Pearl Harbor

De Japanse Aanval

Op 7 december 1941 voerde Japan een verrassingsaanval uit op Pearl Harbor, waarbij 2.403 Amerikaanse militairen en burgers omkwamen. Tijdens de aanval bevond Kimmel zich in zijn kantoor. Een kogel raakte een raam en verwondde hem licht. Het incident benadrukte de onverwachtheid van de aanval. De vernietiging van een groot deel van de Amerikaanse vloot, inclusief acht slagschepen, bracht Kimmel zware kritiek.

Verwijdering van Zijn Bevel

Tien dagen na de aanval werd Kimmel ontheven van zijn bevel. De Amerikaanse marine achtte zijn acties en voorzorgsmaatregelen onvoldoende om de aanval te voorkomen. Admiraal Chester W. Nimitz volgde hem op. Kort na zijn verwijdering voerden Japanse troepen een succesvolle invasie uit op Wake Island, wat de strategische uitdagingen voor de Pacific Fleet verder benadrukte.

Onderzoeken en Controverses

Roberts Commissie

In 1942 stelde de Roberts Commissie vast dat Kimmel en zijn legertegenhanger, generaal Walter Short, nalatig waren geweest. Kimmel verdedigde zichzelf door te verklaren dat cruciale informatie over Japanse dreigingen niet met hem was gedeeld. Hij voerde aan dat dit hem beperkte in het nemen van adequate defensieve maatregelen.

Bevindingen van de Marinecommissie

Een later onderzoek in 1944 gaf aan dat Kimmel’s beslissingen begrijpelijk waren gezien de informatie die hij had ontvangen. Het stelde echter vast dat tekortkomingen in de samenwerking tussen de marine en het leger hebben bijgedragen aan de impact van de aanval. Het rapport wees ook op de complexiteit van de situatie en de beperkte middelen die beschikbaar waren.

Latere Jaren en Pogingen tot Rehabilitatie

Kimmel ging in 1942 met pensioen en werkte voor een militair aannemersbedrijf. Hij bleef zijn rol tijdens Pearl Harbor verdedigen en betoogde dat hij onterecht als zondebok werd behandeld. Pogingen van zijn familie om zijn viersterrenrang postuum te herstellen werden herhaaldelijk afgewezen, ondanks steun van de Amerikaanse Senaat in 1999.

Kimmel overleed op 14 mei 1968 in Groton, Connecticut. Zijn zoon, Manning Kimmel, kwam om bij een Japanse aanval op zijn onderzeeboot USS Robalo tijdens de oorlog.

Conclusie

Husband E. Kimmel blijft een controversiële figuur in de geschiedenis van de Amerikaanse marine. Zijn rol tijdens Pearl Harbor wordt vaak gezien als een voorbeeld van de uitdagingen van leiderschap in tijden van onzekerheid. Historici zijn het erover eens dat structurele problemen en gebrekkige communicatie een grote rol speelden in de gebeurtenissen van 7 december 1941. Hoewel latere onderzoeken begrip toonden voor zijn situatie, blijft zijn nalatenschap een onderwerp van debat.

Bronnen en meer informatie

  1. Afbeelding: USS ArizonaPearl Harbor National Memorial, Public domain, via Wikimedia Commons
  2. Axelrod, Alan (2007). Encyclopedia of World War Two. New York: Facts on File. ISBN 978-0-8160-6022-1.
  3. Summers, Anthony; Swan, Robbyn (2016). A Matter of Honor: Pearl Harbor, Betrayal, Blame and a Family’s Quest for Justice. New York: Harper. ISBN 978-0-06-240551-7.
  4. Layton, Edwin T. (1985). And I Was There: Pearl Harbor and Midway — Breaking the Secrets. New York: William Morrow. ISBN 978-0-688-02751-6.
  5. Halsey, William; Bryan, J. (1947). Admiral Halsey’s Story. New York: McGraw-Hill. ISBN 978-1-57889-043-0.
  6. Blair, Clay (2001). Silent Victory: The U.S. Submarine War Against Japan. Annapolis: Naval Institute Press. ISBN 978-1-55750-217-9.
  7. Bronnen Mei1940