
Ernest Joseph King (23 november 1878 – 25 juni 1956) was een admiraal van de Amerikaanse marine, die een centrale rol speelde tijdens de Tweede Wereldoorlog. Als zowel Commander in Chief, United States Fleet (COMINCH) als Chief of Naval Operations (CNO) had King een ongeëvenaarde invloed op de wereldwijde strategie van de Amerikaanse marine. Hij diende als een belangrijke adviseur binnen de Joint Chiefs of Staff en vertegenwoordigde de marine in de hoogste geallieerde overlegorganen.
Inhouds opgave
Opleiding en Vroege Jaren
King werd geboren in Lorain, Ohio, als zoon van James Clydesdale King en Elizabeth Keam, immigranten uit respectievelijk Schotland en Engeland. Na zijn middelbare school, waar hij als valedictorian afstudeerde, werd King toegelaten tot de United States Naval Academy. Hij behaalde in 1901 zijn diploma als vierde van zijn klas.
Tijdens zijn opleiding was King getuige van de Spaanse–Amerikaanse oorlog en diende hij op het schip USS San Francisco. Zijn academische prestaties en leiderschapskwaliteiten leverden hem de rang van cadet luitenant-commandant op.
Vroege Loopbaan
Na zijn afstuderen voerde King een breed scala aan opdrachten uit. In 1914 kreeg hij zijn eerste bevel over de torpedobootjager USS Terry tijdens de Amerikaanse bezetting van Veracruz. Tijdens de Eerste Wereldoorlog diende hij als staflid van admiraal Henry T. Mayo, commandant van de Atlantische Vloot. Voor zijn bijdrage ontving King de Navy Cross.
Vooruitgang in Rang en Innovatie
Na de oorlog bekleedde King verschillende leidinggevende functies, waaronder hoofd van de Naval Postgraduate School en commandant van onderzeeëroperaties. Hij leidde het complexe bergingsproces van de onderzeeërs USS S-51 en USS S-4, wat hem twee Navy Distinguished Service Medals opleverde.
In de jaren 1920 kwalificeerde King zich als marinevlieger, wat zijn carrière verder diversifieerde. Hij bekleedde posities zoals kapitein van het vliegdekschip USS Lexington en Chief of the Bureau of Aeronautics.
Atlantische Vloot en de Tweede Wereldoorlog
Kort voor de Japanse aanval op Pearl Harbor in 1941, werd King benoemd tot commandant van de Atlantische Vloot. Zijn snelle en beslissende acties hielpen de vloot op oorlogssterkte te brengen. Na de aanval werd King aangesteld als COMINCH en, later in 1942, als CNO. In deze dubbele rol gaf hij leiding aan alle Amerikaanse marine operaties.
Strategische Visie en Oorlogsvoering
King speelde een cruciale rol in het vormgeven van de wereldwijde strategie van de geallieerden. Hij pleitte voor een prioriteit op de overwinning in Europa, gevolgd door een gefaseerde strategie in de Stille Oceaan. Onder zijn leiding werd de Amerikaanse marine versterkt met geavanceerde lucht- en zeevlootcomponenten.
De Strijd in de Atlantische Oceaan
In de vroege jaren van de oorlog organiseerde King een uitgebreid konvooisysteem om de Duitse U-boten te bestrijden. Hij zette de oprichting van de Tenth Fleet door, specifiek gericht op antisubmarine-oorlogsvoering. Dankzij de inzet van verbeterde escorteschepen, luchtpatrouilles en geavanceerde technologieën werd het verlies aan geallieerde schepen in de Atlantische Oceaan aanzienlijk verminderd.
Pacific Strategie
In de Stille Oceaan lag King’s focus op offensieve campagnes tegen Japan. Hij was betrokken bij operaties zoals Guadalcanal, Tarawa, en de Marianen-eilanden. King benadrukte de noodzaak van luchtmachtbasisontwikkeling om strategische bombardementen op Japan mogelijk te maken.
Hoewel hij vaak botste met andere militaire leiders, zoals generaal Douglas MacArthur, zorgde zijn vastberadenheid ervoor dat de marine haar doelen behaalde. Zijn besluitvorming bij de slag om Midway en de campagne in de Marianen wordt vaak genoemd als voorbeelden van effectief strategisch leiderschap.
Samenwerking met de Geallieerden
King werkte nauw samen met de Britse marine, hoewel er spanningen bestonden over de samenwerking. Hij stond sceptisch tegenover de inzet van Britse schepen in de Stille Oceaan, vooral vanwege logistieke beperkingen. Toch zorgden gezamenlijke operaties, zoals in Normandië (Operation Overlord), voor grote successen.
Persoonlijk Leiderschap en Invloed
King stond bekend om zijn autoritaire leiderschapsstijl en directe benadering. Hoewel hij vaak als controversieel werd gezien, was hij vastberaden en doelgericht. Zijn invloed strekte zich uit tot ver buiten de marine, waar hij hielp de Amerikaanse oorlogsindustrie te coördineren met militaire behoeften.
Pensioen en Overlijden
Na de oorlog ging King in 1945 met pensioen, hoewel hij nog betrokken bleef bij marinehistorische projecten. Hij schreef zijn memoires en werkte aan verschillende publicaties over maritieme strategie. King overleed op 25 juni 1956 aan een hartaanval en werd begraven op de begraafplaats van de United States Naval Academy.
Conclusie
Ernest J. King was een sleutelfiguur in het Amerikaanse militaire apparaat tijdens de Tweede Wereldoorlog. Zijn strategische visie en leiderschap speelden een belangrijke rol bij het vormgeven van de wereldwijde oorlogsstrategie van de geallieerden. Hoewel zijn stijl soms wrijving veroorzaakte, werden zijn beslissingen algemeen erkend als cruciaal voor de uiteindelijke overwinning.
Bronnen
- Afbeelding: Ernest J. King, public domain, via Wiki commens
- Buell, Thomas B. (1995). Master of Sea Power: A Biography of Fleet Admiral Ernest J. King. Annapolis, Maryland: Naval Institute Press. ISBN 978-1-55750-092-1.
- Borneman, Walter R. (2012). The Admirals: Nimitz, Halsey, Leahy and King – The Five-Star Admirals Who Won the War at Sea. New York: Little, Brown and Company. ISBN 978-0-316-09784-0.
- Kohnen, David (2024). King’s Navy: Fleet Admiral Ernest J. King and the Rise of American Sea Power, 1897-1947. Atglen, Pennsylvania: Schiffer Publishing. ISBN 978-0-7643-6837-0.
- Love, Robert William Jr. (1980). “Ernest Joseph King”. In Love, Robert William Jr. (ed.). The Chiefs of Naval Operations. Annapolis, Maryland: Naval Institute Press. ISBN 978-0-87021-115-8.
- Morison, Samuel Eliot (1947). The Battle of the Atlantic, September 1939 – May 1943. History of United States Naval Operations in World War II. Vol. I. Boston: Little, Brown and Company. ISBN 978-0-316-92609-7.
- Morison, Samuel Eliot (1957). The Invasion of France and Germany: 1944–1945. History of United States Naval Operations in World War II. Vol. XI. Boston: Little, Brown and Company. ISBN 978-0-316-92617-2.
- Bronnen Mei1940