John Joseph Pershing, bijgenaamd “Black Jack,” was een prominente officier in het Amerikaanse leger. Geboren op 13 september 1860 en overleden op 15 juli 1948, diende hij als commandant van de American Expeditionary Forces (AEF) tijdens de Eerste Wereldoorlog. Pershing was niet alleen een sleutelfiguur in de overwinning van de geallieerden, maar ook een mentor voor een nieuwe generatie generaals die een cruciale rol speelden tijdens de Tweede Wereldoorlog, zoals George C. Marshall, Dwight D. Eisenhower, en George S. Patton.
Inhouds opgave
Begin van de Militaire Carrière
Vroege Leven en Onderwijs
John J. Pershing werd geboren op een boerderij in Laclede, Missouri. Hij was de zoon van John Fletcher Pershing en Ann Elizabeth Thompson. Zijn overgrootvader, Friedrich Pförsching, emigreerde uit de Elzas naar Philadelphia in 1749. Pershing had vijf broers en zussen die de volwassenheid bereikten, terwijl drie andere kinderen stierven in hun jeugd. Zijn vader steunde de Unie tijdens de Amerikaanse Burgeroorlog en diende als een leverancier voor de 18e Missouri Volunteer Infantry.
Pershing toonde al vroeg academische en leiderschapskwaliteiten en volgde een school voor begaafde studenten in Laclede. Na zijn middelbare school ging hij lesgeven aan Afro-Amerikaanse kinderen. Hij vervolgde zijn opleiding aan de State Normal School (nu Truman State University) in Kirksville, Missouri, en behaalde daar in 1880 een Bachelor of Science in wetenschappelijke didactiek. In 1882 won hij een aanstelling aan de United States Military Academy in West Point, waar hij in 1886 afstudeerde als tweede luitenant.
West Point en Vroege Militaire Ervaring
Tijdens zijn tijd op West Point viel Pershing op door zijn leiderschapskwaliteiten en bekleedde hij diverse rangordes, waaronder First Captain, de hoogste cadetrang. Na zijn afstuderen werd hij toegewezen aan de 6e Cavalerie en diende in het Amerikaanse Westen, waar hij betrokken was bij verschillende campagnes tegen de Apache-indianen. Zijn vroege militaire loopbaan bracht hem naar postings in New Mexico, Arizona, en South Dakota.
In 1891 werd Pershing benoemd tot professor in militaire wetenschap en tactiek aan de University of Nebraska-Lincoln, waar hij tot 1895 diende. Tijdens deze periode behaalde hij ook een LL.B.-graad aan de universiteit.
De Weg naar de Eerste Wereldoorlog
Spaans-Amerikaanse Oorlog en Filipijns-Amerikaanse Oorlog
Bij het uitbreken van de Spaans-Amerikaanse Oorlog diende Pershing als kwartiermeester van het 10e Cavalerie Regiment. Hij toonde moed tijdens de Slag bij Kettle en San Juan Hill in Cuba, wat hem lof en een Silver Citation Star opleverde, later geüpgraded naar de Silver Star. Na de oorlog, in 1899, werd hij overgeplaatst naar de Filipijnen om deel te nemen aan de Filipijns-Amerikaanse Oorlog. Hier kreeg hij erkenning voor zijn daden aan de Cagayan River en bij Lake Lanao.
Promoties en Diplomatieke Missies
Pershing’s talenten werden opgemerkt door President Theodore Roosevelt, die hem in 1905 bevorderde tot brigadegeneraal, waarbij hij meerdere rangen oversloeg. Dit veroorzaakte enige controverse, maar zijn bekwaamheden werden algemeen erkend. In 1905 trouwde hij met Helen Frances Warren, dochter van senator Francis E. Warren, wat zijn loopbaan verder hielp. Pershing diende vervolgens als militair attaché in Tokio en als waarnemer tijdens de Russisch-Japanse Oorlog.
Commandant van de American Expeditionary Forces
In 1917, nadat de Verenigde Staten betrokken raakten bij de Eerste Wereldoorlog, werd John J. Pershing door President Woodrow Wilson benoemd tot commandant van de American Expeditionary Forces (AEF). Pershing arriveerde in juni 1917 in Frankrijk, waar hij de taak kreeg om een effectieve Amerikaanse troepenmacht te organiseren en te trainen. Onder zijn leiding groeide de AEF van een relatief kleine strijdmacht uit tot twee veldlegers met meer dan twee miljoen soldaten.
Samenwerking met de Geallieerden
Pershing stond bekend om zijn vasthoudendheid om Amerikaanse troepen als een afzonderlijke eenheid te laten opereren. Dit standpunt bracht hem in conflict met Britse en Franse militaire leiders, die Amerikaanse soldaten liever als vervangingen in hun eigen legers wilden inzetten. Pershing stond echter alleen enkele uitzonderingen toe, zoals de inzet van Amerikaanse troepen onder Australisch bevel tijdens de Slag bij Hamel en de integratie van Afro-Amerikaanse eenheden in het Franse leger.
Slagen en Offensieven
De eerste grote betrokkenheid van Pershing’s troepen vond plaats in Cantigny in mei 1918, gevolgd door veldslagen in Château-Thierry en Belleau Wood. Deze gevechten waren cruciaal voor het opbouwen van het vertrouwen en de gevechtservaring van Amerikaanse soldaten. Pershing’s troepen gebruikten hierbij vaak Britse en Franse uitrusting en munitie, omdat ze zonder hun zware uitrusting naar Europa waren gereisd om de troepenopbouw te versnellen.
Het Saint-Mihiel Offensief en de Meuse-Argonne Offensief
In september 1918 lanceerde de AEF onder Pershing’s directe leiding het Saint-Mihiel Offensief, waarbij een Duits salient dat drie jaar in geallieerde handen was, werd overweldigd. Dit succes werd gevolgd door de Meuse-Argonne Offensief, waarbij Pershing 600.000 Amerikaanse soldaten naar de zwaar verdedigde Argonnebossen verplaatste. Deze campagne, die 47 dagen duurde, was een van de bloedigste voor Amerikaanse troepen, maar droeg bij aan de uiteindelijke Duitse ineenstorting.
Kritiek en Controverses
Pershing werd bekritiseerd voor zijn tactische keuzes, met name zijn voorkeur voor directe aanvallen die tot hoge verliezen leidden. Deze aanpak werd door sommige van zijn tijdgenoten en moderne historici als verouderd en kostbaar beschouwd. Zijn vasthoudendheid om de oorlog voort te zetten na het tekenen van de wapenstilstand op 11 november 1918 leidde tot verdere kritiek, aangezien dit resulteerde in duizenden extra slachtoffers.
Einde van de Oorlog en de Nasleep
Na het einde van de oorlog keerde Pershing terug naar de Verenigde Staten als een held. Hij werd de enige Amerikaan die tijdens zijn leven werd bevorderd tot General of the Armies, de hoogste rang in het Amerikaanse leger. Pershing’s beslissingen en leiderschap tijdens de oorlog werden echter uitgebreid geëvalueerd en soms bekritiseerd door zowel zijn tijdgenoten als door latere generaties historici.
Leiderschap en Mentorschap
Mentor voor Generaals van de Tweede Wereldoorlog
John J. Pershing speelde een cruciale rol in het vormen van de leiders van de Tweede Wereldoorlog. Hij diende als mentor voor prominente generaals zoals George C. Marshall, Dwight D. Eisenhower, Omar Bradley, en George S. Patton. Deze generaals werden allemaal beïnvloed door Pershing’s strategieën en leiderschapsstijl, wat zichtbaar was in hun eigen militaire loopbanen en bijdragen aan de geallieerde overwinning in de Tweede Wereldoorlog.
Opleiding en Training
Pershing hechtte veel belang aan gedegen militaire opleiding en training. Hij benadrukte het belang van fysieke fitheid, disciplinaire maatregelen, en een grondige kennis van militaire tactieken. Zijn aanpak resulteerde in goed opgeleide en veerkrachtige Amerikaanse troepen, die in staat waren om effectief te opereren in de complexe en gevaarlijke omstandigheden van de Eerste Wereldoorlog.
Innovaties en Bijdragen
Militaire Innovaties
Pershing was verantwoordelijk voor verschillende innovaties binnen het Amerikaanse leger. Onder zijn leiding werd de Military Police Corps opgericht, die een belangrijke rol speelde in het handhaven van orde en discipline binnen de AEF. Daarnaast ontwikkelde hij de “1918 Trench Boot”, beter bekend als de “Pershing Boot”, die speciaal was ontworpen om de voeten van soldaten te beschermen tegen de harde omstandigheden in de loopgraven.
Interallied Coordination Board
Een andere belangrijke bijdrage van Pershing was de oprichting van de Interallied Coordination Board, de Military Board of Allied Supply, samen met zijn vriend Charles G. Dawes. Deze organisatie verbeterde de coördinatie en logistieke ondersteuning tussen de geallieerde legers, wat essentieel was voor het succes van hun gezamenlijke offensieven.
Pershing na de Oorlog
Chief of Staff en Latere Jaren
Na de Eerste Wereldoorlog werd Pershing benoemd tot Chief of Staff van het Amerikaanse leger, een positie die hij bekleedde van 1921 tot 1924. In deze rol werkte hij aan de reorganisatie en modernisering van het leger. Hij introduceerde het Pershing Map, een voorgesteld nationaal netwerk van militaire en civiele snelwegen, dat later de basis vormde voor het Interstate Highway System.
Publicaties en Onderscheidingen
Pershing trok zich in de jaren dertig grotendeels terug uit het openbare leven, maar keerde terug met de publicatie van zijn memoires, “My Experiences in the World War”, waarvoor hij in 1932 de Pulitzer Prize ontving. Hij bleef actief in verschillende militaire en veterane organisaties, en ontving talrijke onderscheidingen en eerbewijzen voor zijn bijdrage aan de Amerikaanse en wereldgeschiedenis.
Pershing’s Invloed en Erfenis
Controverses en Kritiek
Ondanks zijn vele successen, werd John J. Pershing ook bekritiseerd voor zijn militaire tactieken tijdens de Eerste Wereldoorlog. Zijn voorkeur voor massale infanterie-aanvallen, vaak met beperkte artilleriesteun, leidde tot hoge verliezen onder Amerikaanse troepen. Vooral tijdens de Meuse-Argonne Offensief werden er aanzienlijke verliezen geleden, wat leidde tot kritiek van zowel tijdgenoten als latere historici.
De Wapenstilstand van 1918
Een ander controversieel aspect van Pershing’s carrière was zijn beslissing om offensieve operaties voort te zetten tot het laatste moment op de dag van de wapenstilstand op 11 november 1918. Dit resulteerde in duizenden extra slachtoffers, wat door sommigen werd gezien als een onnodige verspilling van mensenlevens. Pershing verdedigde zijn beslissing door te stellen dat hij de oprechtheid van de Duitse wapenstilstandsvoorstellen betwijfelde en dat militaire activiteiten daarom moesten doorgaan.
Latere Jaren en Dood
Na de Eerste Wereldoorlog
Na zijn dienst als Chief of Staff van het Amerikaanse leger, bleef Pershing een invloedrijke figuur in militaire kringen. Hij speelde een rol in de oprichting van de Reserve Officers Association en de Military Order of the World War. Hij werd ook een symbool van Amerikaanse militaire kracht en leiderschap.
Persoonlijk Leven en Overlijden
Pershing leed persoonlijk verlies toen zijn vrouw en drie dochters in 1915 omkwamen bij een huisbrand. Alleen zijn zoon Warren overleefde. Ondanks deze tragedie bleef Pershing zich inzetten voor zijn militaire carrière en publieke dienstverlening. Hij overleed op 15 juli 1948 aan hartfalen en werd met volledige militaire eer begraven op Arlington National Cemetery, nabij de graven van de soldaten die hij tijdens de Eerste Wereldoorlog had geleid.
Conclusie
John J. Pershing blijft een van de meest invloedrijke figuren in de Amerikaanse militaire geschiedenis. Zijn leiderschap en strategische inzichten waren cruciaal voor het succes van de American Expeditionary Forces tijdens de Eerste Wereldoorlog. Hoewel sommige van zijn tactische keuzes en beslissingen controversieel waren, blijft zijn erfenis een belangrijk onderdeel van het Amerikaanse militaire erfgoed. Zijn mentorrol voor toekomstige generaties van militaire leiders en zijn bijdragen aan de modernisering van het Amerikaanse leger onderstrepen zijn blijvende invloed.
Bronnen
- Vandiver, Frank E. (1977). Black Jack: The Life and Times of John J. Pershing. Texas A&M University Press.
- Smythe, Donald (1986). Pershing: General of the Armies. Indiana University Press.
- Pershing, John J. (1931). My Experiences in the World War. Frederick A. Stokes Company.
- Eisenhower, John S. D. (2003). General Ike: A Personal Reminiscence. Free Press.
- O’Connor, Richard (1961). Black Jack Pershing. Doubleday & Company, Inc.
- Palmer, Frederick (1919). America in France. Dodd, Mead and Company.
- Bronnen Mei1940
