De Reichskulturkammer was een overheidsinstelling in nazi-Duitsland. Het werd bij wet opgericht op 22 september 1933 in de loop van het Gleichschaltung-proces op instigatie van Reichsminister Joseph Goebbels als een professionele organisatie van alle Duitse creatieve kunstenaars.
Het trotseren van de concurrerende ambities van het Duitse Arbeidsfront (DAF) onder Goebbels’ rivaal Robert Ley, was bedoeld om controle te krijgen over het hele culturele leven in Duitsland en Arische kunst te creëren en te promoten in overeenstemming met nazi-idealen.
Elke kunstenaar moest het lidmaatschap aanvragen op vertoon van een Arische oorkonde. Een afgewezen inschrijving resulteerde de facto in een beroepsverbod.
Verschillende afdelingen van de RKK hielden zich bezig met film, muziek, beeldende kunst, theater, literatuur, media en radio, georganiseerd in zeven afdelingen:
- Reichsfilmkammer, onder leiding van Carl Froelich vanaf 1939
- Reichsmusikkammer, onder leiding van Richard Strauss, vanaf 1935 door Peter Raabe
- Reichskammer der bildenden Künste (de), onder leiding van Eugen Hönig uit 1933, Adolf Ziegler uit 1936 en Wilhelm Kreis vanaf 1943
- Reichstheaterkammer, onder leiding van Rainer Schlösser 1935-1938, door Paul Hartmann uit 1942
- Reichsschrifttumskammer, onder leiding van Hans-Friedrich Blunck, vanaf 1935 door Hanns Johst
- Reichspressekammer, onder leiding van Max Amann
- Reichsrundfunkkammer (taken toegewezen aan Reichs-Rundfunk-Gesellschaft in 1939)
De RKK werd uiteindelijk ontbonden en haar bezittingen geconfisqueerd door wet nr. 2 (10 oktober 1945) van de Geallieerde Controleraad. Beeldmateriaal en archiefmateriaal worden bewaard door het Duitse Federale Archief (Bundesarchiv) en het Berlin Document Center.
De RKK speelde een belangrijke rol in de nazi-onderdrukking van de moderne kunst, belasterd als “Cultureel Bolsjewisme”.
Een opmerkelijk project van de Bildende Künste (Schone Kunsten) divisie onder Adolf Ziegler was de Entartete Kunst tentoonstelling, van werken die als “gedegenereerd” werden beschouwd. Geopend in juli 1937 in de Hofgarten in München, werden van 1938 tot 1941 reizende tentoonstellingen gehouden in verschillende grote Duitse steden zoals Berlijn, Leipzig, Düsseldorf, Salzburg en Hamburg.
De opkomst werd gemeten in de miljoenen (misschien grotendeels omdat de toegang gratis was), en de zogenaamde gedegenereerde kunst was misschien populairder bij het publiek dan de nazi’s hadden verwacht. Goebbels had de Duitse expressionisten gesteund totdat Hitler tussenbeide kwam en zijn afschuw uitsprak over kunstenaars als Max Liebermann en Emil Nolde. Om geld in te zamelen voor de oorlogsinspanning van de nazi’s, mochten bepaalde kunsthandelaren naar New York emigreren om de kunst te verkopen.
Bronnen en meer informatie
Foto
By Bundesarchiv, Bild 183-H29353 / Unknown / CC-BY-SA 3.0, CC BY-SA 3.0 de, Link
