
De Heinkel He 277 was een viermotorige, langeafstandsbommenwerper die tijdens de Tweede Wereldoorlog door de Duitse Luftwaffe werd ontworpen. Het toestel was bedoeld als een verbeterde versie van de Heinkel He 177, die bekend stond om zijn problemen met de gekoppelde motoren. Ondanks ambitieuze plannen werd de He 277 nooit geproduceerd en bleef het project steken in de ontwerpfase.
Inhouds opgave
Ontwerp en ontwikkeling van de He 277
Het motorprobleem van de He 177
De Heinkel He 177 was oorspronkelijk ontworpen als een zware bommenwerper met lange afstandscapaciteiten. Het grootste probleem van dit toestel waren de motoren. De He 177 gebruikte vier motoren, verdeeld over twee gekoppelde paren. Deze configuratie was echter uiterst onbetrouwbaar en veroorzaakte talloze technische problemen, waaronder oververhitting en brand. Het ontwerp van de He 277 was bedoeld om deze problemen op te lossen door vier afzonderlijke BMW 801E 14-cilinder stermotoren te gebruiken, die per stuk in motorgondels zouden worden geïnstalleerd.
Overstap naar een nieuw ontwerp
Hoewel het nieuwe ontwerp in theorie veel beter was, werd er geen enkel prototype voltooid. Tegen het einde van de oorlog verkeerde de Duitse vliegtuigindustrie in een benarde toestand, met beperkte middelen en concurrentie van andere bommenwerperontwerpen. Hierdoor werd het He 277-project uiteindelijk in mei 1944 geannuleerd voordat een prototype gebouwd kon worden.
Historische context: De strijd om een viermotorige bommenwerper
De He 277 en Hermann Göring
Er waren geruchten dat Reichsmarschall Hermann Göring in de vroege jaren van de oorlog gefrustreerd raakte door de technische problemen van de He 177 en persoonlijk verbood dat er aan een viermotorige versie werd gewerkt. Deze verhalen suggereren dat Göring zelfs verbood om het ontwerp te noemen of te ontwikkelen. Volgens sommige bronnen zou Ernst Heinkel de kwestie rechtstreeks aan Adolf Hitler hebben voorgelegd, die het ontwerp goedkeurde en Göring overrulede. Dit leidde tot de naamgeving van het project als He 277, hoewel het door Heinkel zelf als de He 177B werd aangeduid om het bestaan ervan te verbergen .
Görings veranderende standpunt
Ondanks het verhaal over Görings aanvankelijke verzet, suggereren latere rapporten dat Göring in augustus 1942 juist hoopte op de ontwikkeling van een viermotorige versie van de He 177. Hij had de originele motoropstelling van de He 177 al smalend beschreven als “samengevoegde motoren” en leek enthousiast over een echte viermotorige bommenwerper. Dit gaf de ontwerper Ernst Heinkel een signaal om het project van de He 277 verder uit te werken .
Kenmerken van de He 277
Constructie en ontwerpprincipes
De Heinkel He 277 werd ontworpen als een zware bommenwerper met een spanwijdte van 40 meter en een vleugeloppervlak van 133 vierkante meter. Het toestel zou worden aangedreven door vier BMW 801E-motoren, die elk een vermogen van ongeveer 1.973 pk zouden leveren. De bommenwerper zou verschillende landingsgestelconfiguraties kunnen hebben, waaronder een neuswiel of een conventioneel onderstel, afhankelijk van het uiteindelijke ontwerp .
Het toestel had een volledig intrekbaar landingsgestel, met de hoofdwielen die in de binnenste motorgondels zouden worden opgeborgen. Voor de cockpit koos men voor een “staploze” configuratie, waarbij het glazen cockpitgedeelte naadloos overging in de rest van de neus. Dit was een veelvoorkomend kenmerk in de late Duitse bommenwerperontwerpen.
Bewapening en defensieve systemen
De bewapening van de He 277 zou aanzienlijk zijn. Het toestel zou uitgerust worden met vijf geschutskoepels, waarvan twee bemand en drie op afstand bediend. De neus zou voorzien zijn van een “kin”-toren met twee 20 mm MG 151/20-kanonnen. Er zouden ook twee dorsale torens zijn, één vooraan en één achteraan, elk uitgerust met twee 20 mm kanonnen .
Aan de achterkant van het toestel zou een zware Hecklafette HL 131V koepel worden geplaatst, bewapend met vier 13 mm MG 131 machinegeweren. Deze configuratie zou ook gebruikt worden op andere Duitse langeafstandsbommenwerpers, waaronder de Heinkel He 274 en Junkers Ju 390 .
Concurrentie met andere bommenwerpers
Het Amerikaanse bombardementsprogramma
De He 277 was ontworpen als reactie op de stijgende vraag van de Luftwaffe naar een langeafstandsbommenwerper die in staat was om de Verenigde Staten te bereiken, als onderdeel van het zogenaamde Amerikabomber-programma. Dit leidde tot intense concurrentie tussen verschillende vliegtuigfabrikanten, waaronder Messerschmitt, Junkers en Focke-Wulf.
De belangrijkste concurrent van de He 277 was de Messerschmitt Me 264, een speciaal ontworpen langeafstandsbommenwerper die gebruik maakte van een driewielig landingsgestel. De Me 264 was al in een testfase, maar werd uiteindelijk geannuleerd vanwege materiaalschaarste en de belofte van betere prestaties van de He 277 .
Focke-Wulf en Junkers
Naast Messerschmitt was ook Focke-Wulf een belangrijke concurrent met hun ontwerp van de Ta 400, een zesmotorige bommenwerper die oorspronkelijk in 1943 werd voorgesteld. Junkers kwam met de Ju 390, een verder ontwikkelde versie van de Ju 290, die ook zes motoren gebruikte. Deze toestellen waren allemaal ontworpen om deel te nemen aan het Amerikabomber-programma en probeerden het bereik en de bewapening te maximaliseren .
Het einde van de He 277: Annulering van het project
In april 1944, terwijl de laatste prototypes van de He 177B net begonnen met testvluchten, gaf het Reichsluftfahrtministerium (RLM) opdracht om het He 277-project stop te zetten. Geen enkel volledig prototype van de He 277 werd ooit voltooid, en alle componenten van het toestel werden gesloopt. Dit besluit viel slechts drie maanden voordat het “Jägernotprogramm” (Noodprogramma voor jagers) van kracht werd, waarbij de prioriteiten van de Duitse vliegtuigproductie volledig werden verschoven naar de productie van jachtvliegtuigen .
Conclusie
De Heinkel He 277 vertegenwoordigde een ambitieus ontwerp dat de technische problemen van zijn voorganger, de He 177, probeerde op te lossen door over te stappen naar een viermotorige configuratie. Hoewel het ontwerp veelbelovend leek en het mogelijk had kunnen concurreren met andere langeafstandsbommenwerpers, bleef het toestel beperkt tot de ontwerpfase. De He 277 is een voorbeeld van de technologische en logistieke beperkingen waarmee nazi-Duitsland tijdens de Tweede Wereldoorlog werd geconfronteerd.
Bronnen en meer informatie
- Griehl, M., & Dressel, J. “Heinkel He 177, 277, 274.” Shiffer Publishing, 1997.
- Nowarra, H.J. “Die deutsche Luftrüstung 1933–1945.” Bernard & Graefe Verlag, 1972.
- Griehl, M. “Luftwaffe over Amerika: The Secret Plans to Bomb the United States in World War II.” Greenhill Books, 2004.
- Bronnen Mei1940