Cornelis van Geelkerken (Sint-Jans-Molenbeek (België), 19 maart 1901 – Ede, 29 maart 1976) was een Nederlands nationaalsocialistisch politicus en collaborateur.
Van Geelkerken was in 1931 een van de oprichters van de NSB. Samen met Anton Mussert leidde hij de partij in de jaren dertig en vervolgens gedurende de Duitse bezetting tijdens de Tweede Wereldoorlog. Aanvankelijk secretaris werd stamboeknummer 2 in 1937 plaatsvervangend leider. Ook was hij geruime tijd leider van de jongerenbeweging, de Jeugdstorm.
De regering kondigde een verbod af voor ambtenaren om lid te zijn van de NSB waarna Van Geelkerken ontslag nam bij de provinciale waterstaat van Utrecht. De Gereformeerde Kerk sloot hem en zijn vrouw uit van het Avondmaal. Maar de grootste grief was zijn internering op 10 mei 1940 toen de Duitsers Nederland binnenvielen.
Het duo Mussert en van Geelkerken moest om de gunst van de Duitse bezetters strijden met Meinoud Rost van Tonningen, die veel radicaler was. Wilden de eersten een Groot-Nederland aan Duitse zijde, Rost van Tonningen was voorstander van de Groot-Germaanse gedachte. Seyss-Inquart en Rauter speelden de NSB’ers handig tegen elkaar uit. Daardoor radicaliseerden Mussert en vooral Van Geelkerken snel.
In 1943, tijdens de Duitse bezetting van Nederland, werd Van Geelkerken benoemd tot inspecteur-generaal van de Nederlandse Landwacht, een collaborerende paramilitaire die door de Duitsers was opgericht om het Nederlandse verzet te bestrijden.
Hij werd begin 1945 uit de NSB gezet na een ruzie met Mussert. Na de oorlog werd hij berecht in het Bijzonder Gerechtshof en veroordeeld tot levenslang, maar werd later in 1959 vrijgelaten. Hij overleed in 1976 in Ede.
