Alfred Josef Ferdinand Jodl ( 10 mei 1890 – 16 oktober 1946) was een Duitse Generaloberst die tijdens de Tweede Wereldoorlog diende als chef van de Operationele Staf van het Oberkommando der Wehrmacht .
Na de oorlog werd Jodl aangeklaagd op beschuldiging van samenzwering om misdaden tegen de vrede te plegen, het plannen, initiëren en voeren van agressieoorlogen, oorlogsmisdaden en misdaden tegen de menselijkheid tijdens de door de geallieerden georganiseerde Processen van Neurenberg. De belangrijkste aanklachten tegen hem hadden betrekking op zijn handtekening onder de criminele Commando- en Commissar Orders. Hij werd schuldig bevonden aan alle aanklachten en werd in 1946 in Neurenberg ter dood veroordeeld en geëxecuteerd.
Alfred Jodl werd opgeleid aan een militaire cadettenschool in München, waar hij in 1910 afstudeerde. Ferdinand Jodl, die ook legergeneraal zou worden, was zijn jongere broer. De filosoof en psycholoog Friedrich Jodl aan de Universiteit van Wenen, was zijn oom. Jodl werd rooms-katholiek opgevoed, maar verwierp het geloof op latere leeftijd.
Van 1914 tot 1916 diende hij met een batterij-eenheid aan het westelijk front, waar hij in november 1914 werd onderscheiden met het IJzeren Kruis 2e klasse voor dapperheid en voor zijn verwondingen in actie. In 1917 diende hij kort aan het Oostfront voordat hij terugkeerde naar het Westen als stafofficier. In 1918 won hij het IJzeren Kruis 1e klasse voor dapperheid in actie. Na de nederlaag van het Duitse Keizerrijk in 1918 vervolgde hij zijn carrière als beroepsmilitair bij het sterk gereduceerde Duitse leger (Reichswehr). Jodl trouwde twee keer: in 1913 en (nadat hij weduwnaar was geworden) in 1944.
Jodls benoeming tot majoor in de operationele tak van de Truppenamt in het opperbevel van het leger in de laatste jaren van de Weimarrepubliek plaatste hem onder bevel van generaal Ludwig Beck. In september 1939 ontmoette Jodl Adolf Hitler voor het eerst. In de aanloop naar de Tweede Wereldoorlog werd Jodl nominaal aangesteld als commandant van de 44e Divisie van oktober 1938 tot augustus 1939 na de Anschluss. Hij werd op 23 augustus 1939, vlak voor de Duitse inval in Polen, door Hitler gekozen tot chef van de operationele staf van het nieuw gevormde Oberkommando der Wehrmacht (OKW).
Jodl trad op als stafchef tijdens de invasie van Denemarken en Noorwegen. Na de val van Frankrijk was Jodl optimistisch over het succes van Duitsland ten opzichte van Groot-Brittannië en schreef op 30 juni 1940: “De uiteindelijke Duitse overwinning op Engeland is nu slechts een kwestie van tijd.”
Jodl tekende de Commissar Order van 6 juni 1941 (waarin Sovjet politieke commissarissen moesten worden doodgeschoten) en de Commando Order van 28 oktober 1942 (waarin geallieerde commando’s, waaronder goed geüniformeerde soldaten en strijders in burgerkleding, zoals Maquis en partizanen, onmiddellijk zonder proces moesten worden geëxecuteerd als ze achter de Duitse linies gevangen werden genomen).
Jodl, gezeten tussen Wilhelm Oxenius en Hans-Georg von Friedeburg, tekent op 7 mei 1945 in Reims de Duitse Akte van Overgave.
Jodl bracht het grootste deel van de oorlog door in de Wolf’s Lair, Hitlers vooruitgeschoven commandopost in Oost-Pruisen. Op 1 februari 1944 werd hij bevorderd tot de rang van Generaloberst (kolonel-generaal). Hij was een van de lichtgewonden tijdens het complot van 20 juli 1944 tegen Hitler, waarbij hij door de explosie een hersenschudding opliep.
Op 6 mei 1945 werd Jodl onderscheiden met het Ridderkruis van het IJzeren Kruis door Großadmiral Karl Dönitz, die Hitler op 30 april 1945 had opgevolgd als hoofd van Duitsland en zijn strijdkrachten.
Na regionale overgaven van Duitse troepen in Europa werd Jodl door Dönitz gestuurd om te reageren op de eis van “onmiddellijke, gelijktijdige en onvoorwaardelijke overgave op alle fronten”. Jodl ondertekende de Duitse Akte van Overgave op 7 mei 1945 in Reims namens het OKW. De overgave aan alle geallieerden werd op 8 mei in Berlijn afgesloten. Op 13 mei, na de arrestatie van Generalfeldmarschall Wilhelm Keitel, volgde Jodl hem op als chef van het OKW.
Jodl werd op 23 mei 1945, samen met de rest van de Regering van Flensburg van Dönitz, door Britse troepen gearresteerd en overgebracht naar kamp Ashcan krijgsgevangenenkamp en later voor het Internationaal Militair Tribunaal gebracht tijdens de processen van Neurenberg. Hij werd beschuldigd van samenzwering om misdaden tegen de vrede te plegen; het plannen, initiëren en voeren van agressieoorlogen, oorlogsmisdaden en misdaden tegen de menselijkheid. De belangrijkste aanklachten tegen hem hadden betrekking op zijn ondertekening van de Commando Order en de Commissar Order, die beide bevalen dat bepaalde klassen krijgsgevangenen standrechtelijk moesten worden geëxecuteerd bij gevangenneming. Toen hij werd geconfronteerd met de massale schietpartijen op Sovjet-krijgsgevangenen in 1941, beweerde Jodl dat de enige neergeschoten gevangenen “niet degenen waren die dat niet konden, maar degenen die niet wilden lopen”.
Bijkomende aanklachten op zijn proces waren onder meer onwettige uitzetting en medeplichtigheid aan executie. Gepresenteerd als bewijsmateriaal was zijn handtekening op een bevel dat Deense burgers, waaronder Joden, overbracht naar nazi-concentratiekampen. Hoewel hij zijn rol in deze activiteit van het regime ontkende, handhaafde het hof zijn medeplichtigheid op basis van het bewijsmateriaal dat het had onderzocht, waarbij de Franse rechter, Henri Donnedieu de Vabres, het oneens was.
Zijn vrouw Luise hechtte zich aan het verdedigingsteam van haar man. Vervolgens, geïnterviewd door Gitta Sereny, die haar biografie van Albert Speer onderzocht, beweerde Luise dat de geallieerde aanklager in veel gevallen aanklachten tegen Jodl had ingediend op basis van documenten die ze weigerden te delen met de verdediging. Jodl bewees niettemin dat sommige van de beschuldigingen tegen hem onwaar waren, zoals de beschuldiging dat hij Hitler in 1933 had geholpen de controle over Duitsland te krijgen.
Jodl pleitte niet schuldig “voor God, voor de geschiedenis en mijn volk”. Hij werd op 16 oktober 1946 schuldig bevonden aan alle vier de aanklachten en opgehangen in de gevangenis van Neurenberg. Jodl’s laatste woorden waren naar verluidt “Ich grüße Dich, mein ewiges Deutschland” – “Ik groet u, mijn eeuwige Duitsland.”
Zijn stoffelijk overschot werd, net als dat van de andere negen geëxecuteerde veroordeelden en Hermann Göring , gecremeerd op het Ostfriedhof en de as werd verstrooid in de Wenzbach, een kleine zijrivier van de rivier de Isar.
Een kruis, ter nagedachtenis aan hem, werd later toegevoegd aan het familiegraf aan de Frauenchiemsee in Beieren. In 2018 gaf de gemeenteraad opdracht het kruis te verwijderen; In maart 2019 bevestigde een rechtbank in München echter het recht van Jodl’s familieleden om het familiegraf te onderhouden, terwijl de familie de bereidheid van de familie om zijn naam te verwijderen opmerkte.
