Lend-Lease (Public Law 77-11) was de naam van het programma waarmee de Verenigde Staten van Amerika tussen 1941 en 1945 het Verenigd Koninkrijk, de Sovjet-Unie, China, Frankrijk en andere geallieerde landen van enorme hoeveelheden oorlogsmateriaal voorzagen in ruil voor, in het geval van Groot-Brittannië, militaire bases in Newfoundland, Bermuda en Brits West-Indië.
Het begon in maart 1941, ruim 18 maanden na het uitbreken van de oorlog in september 1939. Het heette An Act Further to Promote the Defense of the United States. Deze daad maakte ook een einde aan de pretentie van de neutraliteit van de Verenigde Staten.
Hitler erkende dit en liet zijn onderzeeërs daarom Amerikaanse schepen aanvallen zoals de SS Robin Moor, een ongewapend koopvaardijkoomschip vernietigd door een Duitse U-boot op 21 mei 1941 buiten het oorlogsgebied.
Een totaal van $ 50,1 miljard (gelijk aan $ 759 miljard tegen prijzen van 2008) aan voorraden werd verzonden: $ 31,4 miljard naar Groot-Brittannië, $ 11,3 miljard naar de Sovjet-Unie, $ 3,2 miljard naar Frankrijk en $ 1,6 miljard naar China.
Reverse Lend Lease bestond uit diensten (zoals huur op vliegbases) die naar de VS gingen in totaal $ 7,8 miljard, waarvan $ 6,8 miljard afkomstig was van de Britten en het Gemenebest.
De voorwaarden van de overeenkomst bepaalden dat het materiaal moest worden gebruikt totdat het werd teruggestuurd of vernietigd. (Leveringen na de beëindigingsdatum werden met korting aan Groot-Brittannië verkocht, voor £ 1,075 miljard, met behulp van langlopende leningen van de VS) Canada voerde een soortgelijk programma uit dat $ 4,7 miljard aan voorraden naar Groot-Brittannië en de Sovjet-Unie stuurde.
Dit programma wordt gezien als een beslissende stap weg van het Amerikaanse non-interventionisme sinds het einde van de Eerste Wereldoorlog en in de richting van internationale betrokkenheid. De Amerikanen eisten dat deze huur zou worden verrekend en het duurde tot 2006 voordat de Britse regering haar schuld aan de VS had voldaan.
