De Andrea Doria was het eerste schip in haar klasse van slagschepen, gebouwd door de Italiaanse Regia Marina (Koninklijke Marine). Samen met haar zusterschip, de Caio Duilio, vormde zij een belangrijk onderdeel van de Italiaanse marine tijdens de eerste helft van de 20e eeuw. Genoemd naar de beroemde 16e-eeuwse admiraal Andrea Doria, werd het schip in maart 1912 op stapel gezet, een jaar later te water gelaten en in maart 1916 voltooid.
Inhouds opgave
Bouw en Algemene Kenmerken
Bouw en Indienststelling
De bouw van de Andrea Doria begon op 24 maart 1912 in de La Spezia-scheepswerf. Het schip werd te water gelaten op 30 maart 1913 en voltooid op 13 maart 1916, midden in de Eerste Wereldoorlog. Hoewel het slagschip destijds een van de modernste oorlogsschepen van de Italiaanse vloot was, speelde het een beperkte rol tijdens het conflict.
Technische Specificaties
- Klasse en type: Andrea Doria-klasse slagschip
- Waterverplaatsing: Tot 24.729 ton bij volle belading
- Afmetingen: Lengte van 176 m, breedte van 28 m, en een diepgang van 9,4 m
- Aandrijving: Vier Parsons-stoomturbines aangedreven door twintig Yarrow-ketels, resulterend in een vermogen van 30.000 pk en een topsnelheid van 21 knopen (39 km/h)
- Bereik: 4.800 nautische mijlen (8.900 km) bij 10 knopen (19 km/h)
- Bemanning: 35 officieren en 1.998 matrozen
Bewapening en Bescherming
Het schip was oorspronkelijk uitgerust met een hoofdbatterij van dertien 305 mm kanonnen, verdeeld over drie drievoudige en twee tweelingtorens. De secundaire bewapening bestond uit zestien 152 mm kanonnen, gemonteerd in kazematten. Voor luchtafweer waren er dertien 76 mm kanonnen en zes anti-vliegtuigkanonnen van hetzelfde kaliber. Daarnaast had het schip drie 450 mm torpedobuizen onder de waterlijn. De bepantsering omvatte een gordelpantser van 254 mm, met 280 mm dik pantser voor de geschuttorens en de commandotoren.
Operationele Geschiedenis
Eerste Wereldoorlog en Interbellum
De Andrea Doria speelde geen actieve rol in gevechten tijdens de Eerste Wereldoorlog. De Italiaanse marine, onder leiding van admiraal Paolo Thaon di Revel, koos voor een strategie van blokkade en verdediging tegen de Oostenrijks-Hongaarse marine. De dreiging van onderzeeboten en mijnen in de Adriatische Zee was te groot om het slagschip effectief in te zetten voor offensieve operaties.
Na de oorlog werd het schip ingezet in verschillende missies, waaronder het stationeren in Taranto en deelname aan operaties in Corfu en Fiume tijdens de politieke spanningen van de jaren 1920. In 1920 was de Andrea Doria het enige operationele slagschip in de Italiaanse vloot dat niet was gedemobiliseerd om de bemanningen van de nieuw verworven Duitse schepen onder het Verdrag van Versailles te kunnen leveren.
Modernisering (1937–1940)
In 1937 onderging de Andrea Doria een uitgebreide modernisering in Triëst. Het schip werd verlengd tot 186,9 m en het waterverplaatsing nam toe tot 28.882 ton. De originele ketels werden vervangen door acht efficiëntere oliegestookte ketels, waardoor het vermogen werd verhoogd tot 75.000 pk en de topsnelheid werd verhoogd naar 26 knopen (48 km/h). De hoofdbewapening werd gemoderniseerd door de kalibers van de kanonnen te vergroten tot 320 mm. De secundaire bewapening werd vervangen door twaalf 135 mm kanonnen in drievoudige torens, en de luchtafweer werd verbeterd met tien 90 mm kanonnen, vijftien 37 mm kanonnen, en zestien 20 mm kanonnen.
De Tweede Wereldoorlog
Begin van de Oorlog
Bij het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog in 1939 was de Andrea Doria nog niet volledig in dienst. In oktober 1940 voegde zij zich bij de Italiaanse vloot in de 5e Divisie in Taranto. Op 11–12 november 1940 bleef het schip ongedeerd tijdens de beroemde aanval op Taranto door de Britse marine.
Operationele Missies
De eerste grote operatie waaraan de Andrea Doria deelnam, was in januari 1941 tijdens de reactie op de Britse operatie Excess. Hoewel het schip deelnam aan enkele belangrijke missies zoals de Eerste Slag bij Sirte in december 1941, bleef het gebruik van de Italiaanse slagschepen beperkt door brandstoftekorten en de overweldigende luchtoverwicht van de geallieerden.
Tijdens de Eerste Slag bij Sirte begeleidde de Andrea Doria konvooien naar Libië. Hoewel de slag onbeslist bleef, droegen de acties van de Italiaanse vloot bij aan het behoud van de bevoorradingslijnen naar Noord-Afrika. Mechanische problemen en brandstoftekorten hielden het schip echter in de havens voor het grootste deel van 1942 en 1943.
Internment en Naoorlogse Periode
Na de wapenstilstand van september 1943 voer de Andrea Doria naar Malta voor internering, waar zij tot juni 1944 bleef. Daarna keerde het schip terug naar Italiaanse wateren en werd uiteindelijk in Taranto gestationeerd.
Na de oorlog werd de Andrea Doria gebruikt als trainingsschip en fungeerde zij enige tijd als vlaggenschip van de Italiaanse vloot. Op 16 september 1956 werd het schip uit actieve dienst genomen en op 1 november van dat jaar van het maritieme register geschrapt. Later werd het schip gesloopt in La Spezia.
Conclusie
De Andrea Doria vertegenwoordigde een tijdperk van snelle technologische en strategische veranderingen in de maritieme oorlogsvoering. Ondanks haar beperkte gevechtsinzet speelde zij een belangrijke rol als symbool van de Italiaanse maritieme macht en als trainingsplatform in de naoorlogse periode.
Bronnen en meer informatie
- Bagnasco, E., & de Toro, A. (2021). Italian Battleships: Conti di Cavour and Duilio Classes 1911–1956. Seaforth Publishing.
- Afbeelding: unattributed, credited as an IWM photo, Public domain, via Wikimedia Commons
- Fraccaroli, A. (1985). “Italy”. In Gray, R. (ed.). Conway’s All the World’s Fighting Ships 1906–1921. Naval Institute Press.
- Halpern, P. G. (1995). A Naval History of World War I. Naval Institute Press.
- Whitley, M. J. (1998). Battleships of World War II. Naval Institute Press.
- Bronnen Mei1940
