De Legionario was een van de negentien torpedobootjagers van de Soldati-klasse, gebouwd voor de Italiaanse marine (Regia Marina) in de late jaren 1930 en vroege jaren 1940. Deze schepen werden ontworpen als verbeterde versies van de voorgaande Oriani-klasse. De Legionario, voltooid in het begin van 1942, behoorde tot de tweede serie van zeven schepen binnen deze klasse.
Inhouds opgave
Ontwerp en Specificaties
De Soldati-klasse torpedobootjagers waren ontworpen om te voldoen aan de eisen van moderne marineschepen en combineerden snelheid, bewapening en veelzijdigheid. Hieronder volgen de belangrijkste ontwerpeigenschappen van de Soldati-klasse, met specifieke details over de Legionario.
Afmetingen en Verplaatsing
De Soldati-klasse schepen hadden een lengte tussen de loodlijnen van 101,6 meter en een totale lengte van 106,7 meter. De breedte bedroeg 10,15 meter, terwijl de diepgang varieerde van 3,15 meter (gemiddeld) tot 4,3 meter (maximale belasting). Het standaard waterverplaatsingsvermogen lag tussen 1.830 en 1.850 ton, terwijl dit bij volle belading opliep tot 2.450 tot 2.550 ton.
Aandrijving en Prestaties
De Legionario werd aangedreven door twee Parsons stoomturbines, elk verbonden met een afzonderlijke schroefas. Stoom werd geleverd door drie Yarrow-ketels. Deze configuratie zorgde voor een maximale output van 44.000 pk en stelde het schip in staat om een snelheid van 32–33 knopen te bereiken. Tijdens proefvaarten, waarbij het schip licht beladen was, werden snelheden van 34–36 knopen genoteerd.
De schepen waren uitgerust met voldoende brandstofcapaciteit om een actieradius van 2.500 nautische mijlen te behalen bij een snelheid van 14 knopen, of 885 nautische mijlen bij een hogere snelheid van 34 knopen.
Bewapening
Hoofdgeschut
De Legionario was uitgerust met vijf 120-millimeter kanonnen, verdeeld over twee dubbelopgestelde geschuttorens (één voor en één achter) en één enkel kanon op een platform midscheeps. Deze configuratie bood flexibele aanvalsmogelijkheden tegen vijandelijke schepen en kustdoelen.
Luchtafweergeschut
Voor luchtafweer beschikte het schip over acht tot twaalf 20-millimeter Breda Model 1935-kanonnen, waarmee het een basisbescherming had tegen luchtaanvallen.
Torpedo’s en Dieptebommen
Het schip was voorzien van zes torpedobuizen, opgesteld in twee drievoudige lanceerinstallaties midscheeps. De Legionario, zoals andere torpedobootjagers van de Soldati-klasse, was niet uitgerust met een sonar of hydrofoonsysteem voor anti-onderzeebootoperaties. Dit gebrek maakte deze schepen minder geschikt voor effectieve onderzeebootbestrijding, een rol die steeds belangrijker werd tijdens de Tweede Wereldoorlog. Wel beschikte het schip over twee tot vier dieptebomwerpers, wat beperkte anti-onderzeebootcapaciteiten bood.
Mijnen
De Soldati-klasse schepen konden tot 48 zeemijnen vervoeren, waarmee ze ook geschikt waren voor mijnenlegoperaties.
Radar: De Eerste Italiaanse Radarinstallatie
De Legionario was het eerste Italiaanse marineschip dat werd uitgerust met een Duitse Seetakt marine radar. De Seetakt-radar maakte gebruik van hoogfrequente elektromagnetische golven (600 MHz) en werd voornamelijk ingezet voor zeedoeldetectie en vuurgeleiding.
Operationele Geschiedenis
De Legionario speelde een actieve rol in de Tweede Wereldoorlog, waarbij het voornamelijk werd ingezet voor konvooibescherming, offensieve operaties en mijnenlegactiviteiten. Door haar geavanceerde ontwerp en radarinstallatie was het schip een waardevolle aanvulling op de Regia Marina tijdens de latere stadia van de oorlog.
Algemene Specificaties
| Kenmerk | Details |
|---|---|
| Klasse en type | Soldati-klasse torpedobootjager |
| Waterverplaatsing | 1.820–1.850 ton (standaard), 2.450–2.550 ton (volledig geladen) |
| Lengte | 106,7 meter (totale lengte), 101,6 meter (tussen loodlijnen) |
| Breedte | 10,15 meter |
| Diepgang | 3,15–4,3 meter |
| Aandrijving | 3 Yarrow-ketels, 2 Parsons stoomturbines, 2 schroefassen |
| Snelheid | 32–33 knopen (standaard), 34–36 knopen (proefvaart) |
| Bereik | 2.500 nautische mijlen bij 14 knopen; 885 nautische mijlen bij 34 knopen |
| Bemanning | 206 personen |
| Bewapening | – 5 × 120 mm kanonnen |
| – 8–12 × 20 mm luchtafweergeschut | |
| – 6 × 533 mm torpedobuizen | |
| – 48 mijnen en diepte bommen | |
| Radar | Duitse Seetakt-radar |
Conclusie
De Legionario was een representatief voorbeeld van de evolutie van torpedobootjagers in de jaren 1930 en 1940. Met later verbeteringen op het gebied van snelheid, bewapening en technologie zoals radar, was het schip een waardevolle aanwinst voor de Regia Marina. Echter het gemis aan aan sonar, maakt het schip beperkt inzetbaar over onderzeeboot bestrijding.
Bronnen en meer informatie
- Afbeelding: Legionario (Soldati-klasse) it.Wikipedia, Public domain, via Wikimedia Commons
- rescia, Maurizio (2012). Mussolini’s Navy: A Reference Guide to the Regina Marina 1930–45. Annapolis, Maryland: Naval Institute Press. ISBN 978-1-59114-544-8.
- Dodson, Aidan & Cant, Serena (2020). Spoils of War: The Fate of Enemy Fleets after Two World Wars. Barnsley, UK: Seaforth Publishing. ISBN 978-1-5267-4198-1.
- Fraccaroli, Aldo (1968). Italian Warships of World War II. Shepperton, UK: Ian Allan. ISBN 0-7110-0002-6.
- Bronnen Mei1940
- Gardiner, Robert & Chesneau, Roger (1980). Conway’s All The World’s Fighting Ships 1922–1946. London: Conway Maritime Press. ISBN 0-85177-146-7.
- Roberts, John (1980). “Italy”. In Chesneau, Roger (ed.). Conway’s All the World’s Fighting Ships 1922–1946. New York: Mayflower Books. ISBN 0-8317-0303-2.
- Rohwer, Jürgen (2005). Chronology of the War at Sea 1939–1945: The Naval History of World War Two (Third Revised ed.). Annapolis, Maryland: Naval Institute Press. ISBN 1-59114-119-2.
- Whitley, M. J. (1988). Destroyers of World War 2: An International Encyclopedia. Annapolis, Maryland: Naval Institute Press. ISBN 1-85409-521-8.
