Which We Serve is een Britse dramafilm uit 1942 onder regie van Noël Coward en David Lean. Tijdens de Tweede Wereldoorlog wordt het Britse destroyer HMS Torrin getorpedeerd. De kapitein en enkele bemanningsleden weten in leven te blijven in een reddingsboot. In dat bootje denken ze na over hun bestaan en bidden ze om hun redding.
De film was geinspireerd door de belevenissen van Kapitein ter zee Lord Louis Mountbatten, die het bevel voerde over de destroyer HMS Kelly, die was gezonken tijden de slag om Kreta.
De film opent met de vertelling: “Dit is het verhaal van een schip”. In 1941 neemt HMS Torrin duitse transporten op in een nachtelijke actie tijdens de Slag om Kreta. Maar bij zonsopgang wordt de torpedobootjager aangevallen door Duitse bommenwerpers. Een kritieke treffer dwingt de bemanning om het schip te verlaten terwijl het snel kapseist. Sommige officieren en matrozen weten een Carley-dobber te vinden terwijl ze met tussenpozen worden beschoten door passerende Duitse vliegtuigen.
In flashback wordt het verhaal van het schip verteld aan de hand van hun herinneringen. De eerste persoon die zijn gedachten onthult is kapitein Kinross, die zich de zomer van 1939 herinnert wanneer de Torrin in allerijl in dienst wordt genomen omdat de mogelijkheid van oorlog een bijna zekerheid wordt.
Het schip brengt een rustige kerst door in het noorden van Schotland tijdens de Phoney War. Maar in 1940 vecht de Torrin zijn eerste gevecht tijdens de Slag bij Narvik. Tijdens de actie wordt het schip getroffen door een torpedo. De beschadigde Torrin wordt terug naar de haven gesleept, de hele tijd door duikbommenwerpers.
Veilig terug in de haven vertelt kapitein Kinross aan de verzamelde scheepscompagnie dat tijdens de slag bijna de hele bemanning presteerde zoals hij zou verwachten; één man deed dat echter niet. Maar hij verrast iedereen als hij zegt dat hij hem voorzichtig heeft laten gaan, omdat hij het gevoel heeft dat hij als kapitein hem zijn plicht niet heeft laten begrijpen.
Terugkerend naar het heden, zien de overlevenden van de dobber hoe de gekapseisde Torrin water opneemt en langzaam zinkt. Het vlot wordt opnieuw beschoten door Duitse vliegtuigen en enkele mannen worden gedood en gewond. Shorty Blake herinnert zich in flashback hoe hij zijn aanstaande vrouw Freda ontmoette in een trein tijdens zijn verlof. Ze is familie van de Torrin’s minzame Chief Petty Officer Hardy. Wanneer beide mannen terugkeren naar zee, trekt Freda in bij Hardy’s vrouw en schoonmoeder.
De Torrin neemt deel aan de evacuatie van de British Expeditionary Force in Duinkerke (in de film gespeeld door het 5th Battalion of the Coldstream Guards). Blake krijgt een brief waarin staat dat Freda tijdens de Plymouth Blitz is bevallen van zijn zoon, maar dat Hardy’s vrouw en schoonmoeder zijn vermoord. Hij moet Hardy, die een brief naar huis schrijft, het bittere nieuws vertellen.
De overlevenden op het reddingsvlot zien de Torrin uiteindelijk zinken. Kapitein Kinross leidt een laatste “drie proost” voor de Torrin. Een Britse torpedobootjager begint al snel met het redden van de mannen. Kapitein Kinross praat met de overlevenden en verzamelt adressen van de stervenden.
Telegrammen worden verzonden naar de familie van de bemanning. Kinross spreekt de overlevenden van het schip toe in een militair depot in Alexandrië in Egypte. Hij vertelt hen dat hoewel ze hun schip en vele vrienden verloren, die nu “samen in vijftienhonderd vadem liggen”, hij opmerkt dat deze verliezen hen zouden moeten inspireren om nog harder te vechten in de komende gevechten. Kapitein Kinross schudt vervolgens alle beoordelingen de hand als ze het depot verlaten. Wanneer de laatste man vertrekt, herdenkt de emotioneel vermoeide kapitein in stilte zijn overlevende officieren voordat hij wegloopt.
Een epiloog eindigt: er worden steeds sterkere schepen te water gelaten om de Torrin te wreken; Groot-Brittannië is een eilandnatie met een trots, onvermoeibaar volk; Kapitein Kinross heeft nu het bevel over een slagschip. De enorme hoofdkanonnen vuren tegen de vijand.
