De Supermarine Walrus was een Britse eenmotorige amfibische dubbeldekker ontworpen door R.J. Mitchell van Supermarine. Het vliegtuig was een van de eerste Britse militaire toestellen met een volledig intrekbaar landingsgestel, een volledig metalen romp en een gesloten cockpit. De Walrus werd voornamelijk gebruikt voor maritieme patrouilles en lucht-zee reddingsmissies tijdens de Tweede Wereldoorlog. Hieronder volgt een gedetailleerde bespreking van de ontwikkeling, ontwerp, operationele geschiedenis en het civiele gebruik van dit toestel.
Inhouds opgave
Ontwikkeling van de Supermarine Walrus
De oorsprong als Seagull V
De ontwikkeling van de Walrus begon in 1929 als een privé-initiatief van Supermarine, gebaseerd op de behoeften van de Royal Australian Air Force (RAAF) voor een observatievliegtuig dat door katapulten vanaf oorlogsschepen gelanceerd kon worden. Het ontwerp, de Supermarine Seagull V, was een doorontwikkeling van de eerder ontworpen Seagull III.
Het eerste prototype, de Type 228, vloog voor het eerst op 21 juni 1933. Deze testvlucht markeerde een mijlpaal, aangezien de Seagull V het eerste bemande vliegtuig werd dat succesvol door een katapult werd gelanceerd. De testresultaten waren veelbelovend, wat leidde tot grootschalige productie en inzet van het toestel vanaf 1935.
Proefvluchten en innovaties
Tijdens proefvluchten onderging het toestel diverse verbeteringen, waaronder de introductie van een indicator om de positie van het landingsgestel te controleren. Deze innovatie bleek van levensbelang nadat een landing met ingetrokken wielen in 1935 de romp van een testvliegtuig zwaar beschadigde.
Ontwerpkenmerken van de Walrus
Romp en constructie
De romp van de Walrus was volledig van metaal, een keuze die was ingegeven door de behoefte aan een langere levensduur in tropische klimaten. Het toestel had een unieke pusher-configuratie, waarbij de motor en propeller achter de vleugels waren geplaatst. Dit ontwerp bood voordelen zoals minder spray tijdens watervluchten en een lager geluidsniveau voor de bemanning.
Vleugels en landingsgestel
De vleugels van de Walrus waren van gelijke spanwijdte en ontworpen om opgevouwen te kunnen worden, wat handig was voor opslag aan boord van schepen. De Walrus was bovendien het eerste Britse militaire toestel met een intrekbaar landingsgestel, wat de aerodynamica sterk verbeterde.
Bewapening
Het vliegtuig was bewapend met twee .303 Vickers K-machinegeweren, een in de neus en een aan de achterzijde. Daarnaast kon het dieptebommen of lichte bommen dragen voor anti-onderzeebootoorlogen.
Operationele Geschiedenis
Gebruik tijdens de Tweede Wereldoorlog
De Walrus speelde een belangrijke rol in zowel maritieme patrouilles als lucht-zee reddingsoperaties. Het toestel werd door de Royal Navy en de Royal Air Force ingezet in diverse theaters, waaronder de Noord-Atlantische Oceaan, de Middellandse Zee en Zuidoost-Azië. Tijdens reddingsoperaties bracht de Walrus meer dan duizend gestrande bemanningsleden in veiligheid.
Katapultoperaties vanaf oorlogsschepen
De Walrus werd vaak gelanceerd vanaf kruisers en slagschepen met behulp van katapulten. Na een missie landde het toestel op het water en werd het met een kraan terug aan boord gehesen. Dit proces vereiste precieze coördinatie, vooral onder ruwe weersomstandigheden.
Beperkingen en vervanging
Hoewel de Walrus effectief was in zijn rol, werd het toestel tegen het einde van de oorlog verouderd. Pogingen om het te vervangen door de krachtigere Supermarine Sea Otter hadden slechts beperkt succes, omdat deze niet volledig de rol van de Walrus overnam. Uiteindelijk werden reddingsvliegtuigen zoals de Walrus vervangen door de eerste generatie helikopters.
Civiel Gebruik na de Oorlog
Operaties in afgelegen gebieden
Na de oorlog vond de Walrus een tweede leven in civiele luchtvaarttoepassingen. In Australië werden Walruses ingezet door Amphibious Airways voor chartervluchten en als luchtambulance. Andere exemplaren werden gebruikt in de Antarctische gebieden door walvisvaartbedrijven, uitgerust met verwarmde cabines om extreme kou te weerstaan.
Historisch Behoud
Tegenwoordig zijn er nog enkele Walruses te vinden in musea, zoals het Royal Air Force Museum in Londen en het Fleet Air Arm Museum in Somerset. Deze exemplaren herinneren aan de veelzijdigheid en robuustheid van het toestel.
Conclusie
De Supermarine Walrus was een baanbrekend vliegtuig dat zijn tijd ver vooruit was, met technologische innovaties zoals een intrekbaar landingsgestel en een volledig metalen romp. Het toestel speelde een essentiële rol tijdens de Tweede Wereldoorlog, zowel in maritieme operaties als lucht-zee reddingsmissies. Hoewel het uiteindelijk werd vervangen, blijft de Walrus een opmerkelijk voorbeeld van luchtvaarttechniek en de veelzijdigheid van militaire vliegtuigen uit het interbellum en de oorlogsjaren.
Bronnen en meer informatie
- Afbeelding: Australian government (military) photographer., Public domain, via Wikimedia Commons
- Andrews, C. F., & Morgan, E. B. (1981). Supermarine Aircraft since 1914. London: Putnam. ISBN 978-03701-0-018-0.
- Ballantyne, Iain (2013). Warspite, From Jutland Hero to Cold War Warrior. Barnsley, UK: Pen & Sword Maritime. ISBN 978-1-84884-350-9.
- Brown, David (1971). Profile 224: Supermarine Walrus & Seagull Variants. Windsor, UK: Profile Publications. ISSN 0015-3710.
- London, Peter M. (2003). British Flying Boats. Stroud, UK: Sutton Publishing. ISBN 978-0-7509-2695-9.
- Pegram, Ralph (2016). Beyond the Spitfire: The Unseen Designs of R.J. Mitchell. Cheltenham, UK: The History Press. ISBN 978-0-7509-6515-6.
- Thetford, Owen (1994). British Naval Aircraft Since 1912. London: Putnam. ISBN 978-0-85177-861-7.
- Bronnen Mei1940
.jpg){kind=link}