Harry S. Truman (8 mei 1884 – 26 december 1972) was de 33e president van de Verenigde Staten. Hij bekleedde het ambt van 1945 tot 1953 en leidde het land tijdens de overgang van de Tweede Wereldoorlog naar de vroege jaren van de Koude Oorlog.
Inhouds opgave
Het Vroege Leven en de Opkomst van Truman
Geboorte, Familie en Jeugd
Harry S. Truman werd geboren op 8 mei 1884 in Lamar, Missouri, als oudste zoon van John Anderson Truman en Martha Ellen Young Truman. Zijn middeninitiale “S” was een eerbetoon aan zijn grootvaders, Anderson Shipp Truman en Solomon Young. Het gezin verhuisde vaak in zijn vroege jaren, wat zijn onderwijs en sociale leven beïnvloedde. Uiteindelijk vestigde de familie zich in Independence, Missouri, waar Harry zijn liefde voor lezen, geschiedenis en muziek ontwikkelde.
Truman volgde geen universitaire opleiding, wat destijds ongebruikelijk was voor iemand met een politieke ambitie. In plaats daarvan werkte hij op de familieboerderij en in verschillende banen in Kansas City. Zijn ervaring als boer en werknemer hielp hem later te communiceren met gewone Amerikanen, een belangrijke kracht in zijn politieke carrière.
Militaire Dienst en Eerste Wereldoorlog
In 1905 trad Truman toe tot de Missouri National Guard, waar hij diende tot 1911. Tijdens de Eerste Wereldoorlog keerde hij terug in actieve dienst en werd hij kapitein in de 129th Field Artillery van de 35e Divisie. Zijn leiderschap tijdens de oorlog, inclusief zijn rol in het Meuse-Argonne offensief, toonde zijn capaciteiten als leider en versterkte zijn zelfvertrouwen.
Na de oorlog keerde Truman terug naar Missouri en begon hij met zakelijke ondernemingen, waaronder een haberdashery (een winkel in herenkleding), die uiteindelijk faalde. Ondanks financiële tegenslagen bleef Truman zich richten op een carrière in de openbare dienst.
Politieke Opkomst: Van Rechter tot Senator
Eerste Stappen in de Politiek
Truman’s politieke carrière begon in 1922 toen hij werd verkozen tot rechter van Jackson County, Missouri, een administratieve functie. Hij stond bekend om zijn efficiëntie en aandacht voor infrastructuurprojecten, waaronder wegen en openbare gebouwen. Dankzij de steun van de machtige politieke machine van Tom Pendergast, een invloedrijke figuur in Kansas City, kon Truman zijn carrière voortzetten ondanks politieke tegenstand.
Senator van Missouri
In 1934 werd Truman verkozen tot senator van Missouri. Tijdens zijn tijd in de Senaat verwierf hij nationale bekendheid door zijn leiderschap van de “Truman Committee”, een commissie die oorlogsfraude en inefficiënties in militaire contracten onderzocht. Zijn werk bespaarde de Amerikaanse belastingbetaler naar schatting miljarden dollars en vestigde zijn reputatie als een harde werker met een toewijding aan transparantie en efficiëntie.
Vicepresident onder Franklin D. Roosevelt
In 1944 werd Truman door de Democratische Partij gekozen als running mate van Franklin D. Roosevelt. Hoewel zijn rol als vicepresident beperkt was, bracht hij zijn dagen door met het voorzitten van de Senaat en het bijwonen van evenementen. Zijn gebrek aan betrokkenheid bij belangrijke oorlogsbeslissingen betekende dat hij onvoorbereid was toen hij in april 1945 het presidentschap overnam na de dood van Roosevelt.
De Start van zijn Presidentschap
Bij zijn aantreden stond Truman voor immense uitdagingen, waaronder het beëindigen van de Tweede Wereldoorlog en het beheren van de overgang naar vrede. Een van zijn meest controversiële beslissingen was het autoriseren van de atoombommen op Hiroshima en Nagasaki, waarmee Japan tot overgave werd gedwongen en de oorlog tot een einde kwam.
De Truman Doctrine en het Begin van de Koude Oorlog
In 1947 introduceerde Truman de Truman Doctrine, een beleid dat gericht was op het indammen van de expansie van het communisme. Hij vroeg het Congres om $400 miljoen aan hulp goed te keuren voor Griekenland en Turkije, landen die bedreigd werden door communistische bewegingen. Dit markeerde een fundamentele verschuiving in het Amerikaanse buitenlands beleid, dat zich nu richtte op actieve betrokkenheid bij wereldwijde aangelegenheden om de invloed van de Sovjet-Unie te beperken.
De doctrine was het begin van een reeks maatregelen die de Koude Oorlog definieerden. Truman’s beleid werd versterkt door de Marshallhulp (1948), een omvangrijk economisch hulpprogramma voor de wederopbouw van Europa. Deze initiatieven waren bedoeld om de stabiliteit in Europa te waarborgen en communistische opstanden te voorkomen.
De Berlijnse Luchtbrug
In juni 1948 blokkeerde de Sovjet-Unie alle landroutes naar West-Berlijn, in een poging de controle over de stad te versterken. Truman reageerde met de Berlijnse Luchtbrug, waarbij voedsel, brandstof en andere benodigdheden via luchttransport naar de belegerde stad werden gebracht. Deze operatie duurde meer dan een jaar en bewees het Amerikaanse engagement om West-Europa te verdedigen tegen Sovjet-agressie.
De luchtbrug was een belangrijke overwinning voor Truman en versterkte de Amerikaanse reputatie als wereldleider in de nasleep van de Tweede Wereldoorlog.
De Oprichting van de NAVO
In 1949 was Truman een van de drijvende krachten achter de oprichting van de Noord-Atlantische Verdragsorganisatie (NAVO). Dit militaire bondgenootschap tussen de Verenigde Staten, Canada en tien Europese landen was bedoeld om collectieve veiligheid te garanderen tegen de dreiging van Sovjet-agressie. De NAVO zou een hoeksteen worden van het Amerikaanse buitenlands beleid gedurende de gehele Koude Oorlog.
De Overgang naar een Vredeseconomie
Na het einde van de Tweede Wereldoorlog moest Truman de Amerikaanse economie transformeren van een oorlogseconomie naar een vreedzame productie. Deze overgang ging gepaard met inflatie, arbeidsonrust en werkloosheid. Truman riep het Congres op om maatregelen te nemen, maar stuitte vaak op tegenstand van de Republikeinse meerderheid.
Een van de meest opvallende crises was de nationale spoorwegstaking in 1946, waarbij Truman dreigde om de stakers op te roepen voor militaire dienst als zij niet terugkeerden naar hun werk. Uiteindelijk werd een compromis bereikt, maar het incident onderstreepte de spanningen in de naoorlogse economie.
De Fair Deal
In 1949 introduceerde Truman zijn programma genaamd de Fair Deal, dat gericht was op het uitbreiden van de sociale voorzieningen van de New Deal van zijn voorganger, Franklin D. Roosevelt. De belangrijkste voorstellen waren:
- Uitbreiding van de sociale zekerheid
- Een nationaal gezondheidszorgsysteem
- Wetgeving voor eerlijke huisvesting
Hoewel Truman beperkte successen boekte vanwege tegenstand in het Congres, werd de Housing Act van 1949, die voorzag in betaalbare woningen voor lage inkomens, wel aangenomen.
De President’s Committee on Civil Rights
In 1946 richtte Truman de President’s Committee on Civil Rights op, een commissie die als doel had om aanbevelingen te doen over hoe raciale ongelijkheid en discriminatie konden worden aangepakt. Het rapport van de commissie, To Secure These Rights, drong aan op de afschaffing van segregatie en de bescherming van stemrechten voor Afro-Amerikanen.
Executive Orders en Desegregatie
Truman nam een historische stap in 1948 door Executive Order 9981 uit te vaardigen, waarmee hij segregatie in de Amerikaanse strijdkrachten beëindigde. Dit was een belangrijke overwinning voor de burgerrechtenbeweging en een van de eerste federale maatregelen tegen raciale discriminatie.
Truman’s Tweede Termijn: Conflict en Controverses
De Verrassingsoverwinning van 1948
De verkiezingen van 1948 worden vaak herinnerd als een van de meest verrassende overwinningen in de Amerikaanse politieke geschiedenis. Ondanks de lage populariteit van president Truman en een verdeelde Democratische Partij, slaagde hij erin om de Republikeinse kandidaat Thomas E. Dewey te verslaan. Truman’s energieke “whistle-stop”-campagne, waarbij hij per trein door het land reisde en duizenden toespraken hield, trok grote menigten en herwon het vertrouwen van het electoraat. Zijn beroemde foto waarin hij triomfantelijk een kopie van de Chicago Tribune vasthoudt met de foutieve kop “Dewey Defeats Truman”, symboliseert deze onverwachte overwinning.
Truman won met 303 kiesmannen tegen Dewey’s 189, en de overwinning stelde hem in staat zijn ambitieuze binnenlandse en buitenlandse agenda voort te zetten.
De Koreaanse Oorlog: Begin en Escalatie
Uitbraak van de Oorlog
Op 25 juni 1950 brak de Koreaanse Oorlog uit toen Noord-Korea, gesteund door de Sovjet-Unie en China, Zuid-Korea binnenviel. Truman beschouwde de aanval als een test van de Amerikaanse wil om communistische agressie te weerstaan, in lijn met zijn containmentbeleid. Zonder formele oorlogsverklaring autoriseerde Truman Amerikaanse troepen om deel te nemen aan een door de Verenigde Naties geleide militaire interventie.
Generaal MacArthur en de Controverse
De oorlog verliep aanvankelijk in het voordeel van de VN-troepen onder leiding van generaal Douglas MacArthur, met een succesvolle tegenaanval bij Inchon. Echter, toen de VN-troepen oprukten naar de grens met China, intervenieerden Chinese troepen massaal, wat leidde tot een patstelling.
MacArthur drong aan op escalatie, inclusief aanvallen op Chinese grondgebied, maar Truman vreesde dat dit zou leiden tot een wereldwijde oorlog. De spanningen tussen de twee leiders liepen op, en in april 1951 ontsloeg Truman MacArthur wegens insubordinatie. Deze beslissing was controversieel en leidde tot hevige kritiek van het publiek en het Congres, maar benadrukte Truman’s overtuiging in civiele controle over het leger.
De Impact van de Oorlog
De Koreaanse Oorlog werd een langdurige patstelling, met zware verliezen aan beide zijden. Tegen de tijd dat Truman het presidentschap verliet, was er geen definitieve oplossing, wat leidde tot frustratie onder de Amerikaanse bevolking. De oorlog werd vaak aangeduid als “Truman’s War”, wat zijn populariteit verder schaadde.
De H-Bom en de Escalatie van de Wapenwedloop
In 1949 testte de Sovjet-Unie haar eerste kernwapen, wat leidde tot een nieuwe fase in de Koude Oorlog. In reactie daarop autoriseerde Truman in 1950 de ontwikkeling van de waterstofbom, een veel krachtiger kernwapen. Deze beslissing markeerde het begin van een intensieve wapenwedloop tussen de Verenigde Staten en de Sovjet-Unie, die de internationale spanningen verder opvoerde.
Anticommunisme en McCarthyisme
De Tweede Rode Schrik
Tijdens Truman’s tweede termijn nam de angst voor communistische infiltratie in de Amerikaanse regering toe. Senator Joseph McCarthy beweerde dat de regering vol zat met communistische agenten, wat leidde tot het begin van het McCarthyisme, een periode van politieke heksenjachten en paranoia.
Hoewel Truman communisme veroordeelde, bekritiseerde hij McCarthy’s methoden. Hij noemde McCarthy een “aanwinst voor het Kremlin” vanwege de schade die zijn acties toebrachten aan de eenheid van de Verenigde Staten.
Executive Order 9835
In 1947 had Truman al de Loyalty Order uitgevaardigd, waarmee federale werknemers werden gescreend op mogelijke communistische sympathieën. Hoewel bedoeld om publieke angsten te kalmeren, droeg dit beleid bij aan de sfeer van achterdocht en angst die McCarthyisme kenmerkte.
Het Nalatenschap van Truman’s Tweede Termijn
Scandalen en Corruptie
Tijdens zijn tweede termijn werd Truman geconfronteerd met beschuldigingen van corruptie binnen zijn regering, met name binnen het ministerie van Financiën en de belastingdienst. Hoewel Truman zelf niet werd beschuldigd van wangedrag, ondermijnde dit de publieke perceptie van zijn leiderschap.
Civil Rights Blijft Prioriteit
Ondanks politieke obstakels bleef Truman pleiten voor burgerrechten. Zijn inspanningen om discriminatie te beëindigen en raciale gelijkheid te bevorderen, legden de basis voor de latere burgerrechtenbeweging van de jaren 60.
Truman na het Witte Huis
Pensioen en Financiële Uitdagingen
Toen Harry S. Truman in 1953 het presidentschap verliet, keerde hij samen met zijn vrouw Bess terug naar hun huis in Independence, Missouri. Zonder het pensioen dat moderne voormalige presidenten nu ontvangen, was Truman aanvankelijk afhankelijk van zijn legerpensioen van $112,56 per maand. Hoewel hij aanzienlijke bedragen verdiende met de publicatie van zijn memoires, benadrukte zijn situatie de behoefte aan financiële steun voor ex-presidenten.
In 1958 nam het Congres de Former Presidents Act aan, mede geïnspireerd door Truman’s financiële situatie. Deze wet voorzag voormalige presidenten van een jaarlijks pensioen, een belangrijke ontwikkeling die toekomstige leiders zekerheid bood na hun ambtstermijn.
De Truman Bibliotheek en Historisch Bewustzijn
Truman richtte in 1957 de Harry S. Truman Presidential Library and Museum op in Independence, Missouri. Deze bibliotheek was een van de eerste instellingen die voormalige presidenten hielpen hun papieren te archiveren en toegankelijk te maken voor historici en het grote publiek. Truman werkte persoonlijk aan het verzamelen en categoriseren van documenten, wat zijn blijvende toewijding aan historisch onderwijs weerspiegelde.
De bibliotheek werd een centrum voor onderzoek naar de Koude Oorlog, de Koreaanse Oorlog en binnenlandse hervormingen in de jaren na de Tweede Wereldoorlog.
Engagement in de Democratische Partij
Hoewel Truman geen actieve rol meer speelde in de politiek, bleef hij betrokken bij de Democratische Partij. Hij ondersteunde de campagnes van verschillende kandidaten en uitte zijn mening over belangrijke kwesties, zoals burgerrechten en het buitenlands beleid. In 1965 woonde hij de ondertekening van de Medicare-wet bij door president Lyndon B. Johnson, die hem eerde als een pionier op het gebied van nationale gezondheidszorg.
Historische Rehabilitatie
Bij zijn vertrek uit het Witte Huis was Truman’s populariteit op een dieptepunt. Toch begonnen historici in de decennia na zijn presidentschap zijn prestaties opnieuw te beoordelen. Zijn beslissingen tijdens de Koude Oorlog, zijn betrokkenheid bij de oprichting van de NAVO en zijn steun voor de burgerrechtenbeweging werden herkend als visionaire stappen.
In retrospectieve enquêtes rangschikken veel historici Truman onder de meest invloedrijke Amerikaanse presidenten. Zijn reputatie werd versterkt door de herwaardering van zijn vastberadenheid, eerlijkheid en bereidheid om moeilijke beslissingen te nemen.
Truman’s Overlijden en Erfgoed
Harry S. Truman overleed op 26 december 1972 op 88-jarige leeftijd in het Research Hospital and Medical Center in Kansas City, Missouri, na complicaties door een longontsteking. Zijn begrafenis vond plaats op 28 december 1972 in Independence, Missouri, en hij werd begraven in de binnenplaats van de Harry S. Truman Presidential Library and Museum, zoals hij dat had gewenst. Zijn vrouw Bess Truman werd later, na haar overlijden in 1982, naast hem begraven.
Conclusie
Harry S. Truman leidde de Verenigde Staten door een periode van diepe veranderingen, waaronder de nasleep van de Tweede Wereldoorlog, het begin van de Koude Oorlog en de strijd om burgerrechten. Hoewel hij tijdens zijn presidentschap vaak werd bekritiseerd, blijft zijn nalatenschap een belangrijk voorbeeld van leiderschap in moeilijke tijden.
Bronnen en meer informatie
- Afbeelding: See page for author, Public domain, via Wikimedia Commons
- McCullough, David (1992). Truman. New York: Simon & Schuster. ISBN 978-0-671-86920-5. Een uitgebreide biografie die Trumans leven en politieke carrière gedetailleerd beschrijft.
- Hamby, Alonzo L. (1995). Man of the People: A Life of Harry S. Truman. Oxford: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-504546-8. Een diepgaand overzicht van Truman als leider en politicus.
- Ferrell, Robert H. (1994). Harry S. Truman: A Life. Columbia, MO: University of Missouri Press. ISBN 978-0-8262-1050-0. Een toegankelijke maar gedetailleerde biografie over Trumans leven en presidentschap.
- Pietrusza, David (2011). 1948: Harry Truman’s Improbable Victory and the Year That Transformed America. New York: Union Square Press. ISBN 978-1-4027-6748-7.
Analyse van de verkiezingen van 1948 en Trumans verrassende overwinning. - Offner, Arnold A. (2002). Another Such Victory: President Truman and the Cold War, 1945–1953. Stanford, CA: Stanford University Press. ISBN 978-0-8047-4254-2.
Onderzoekt Trumans buitenlandse beleid tijdens de Koude Oorlog. - Frank, Richard B. (1999). Downfall: The End of the Imperial Japanese Empire. New York: Random House. ISBN 978-0-679-41424-7. Bespreekt Trumans beslissing om de atoombommen op Japan te gebruiken.
- Lacey, Michael James (1991). The Truman Presidency. Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-40773-1. Verzameling essays over Trumans beleid en leiderschap.
- Bronnen Mei1940
