Escape to Victory is een Amerikaans-Brits-Italiaanse film uit 1981 onder regie van John Huston. De film gaat over geallieerde krijgsgevangenen die tijdens de Tweede Wereldoorlog in een Duits strafkamp worden geïnterneerd en een oefenwedstrijd voetbal spelen tegen een Duits team.
Een team van geallieerde krijgsgevangenen (POWs), gecoacht en geleid door de Engelse kapitein John Colby (Michael Caine), een professionele voetballer voor West Ham United voor de oorlog, stemt ermee in om een oefenwedstrijd te spelen tegen een Duits team, alleen om betrokken te raken bij een Duitse propagandastunt.
Colby is de aanvoerder en in wezen de manager van het team en kiest dus zijn spelersgroep. Een andere krijgsgevangene, Robert Hatch (Sylvester Stallone), een Amerikaan die bij het Canadese leger dient, wordt in eerste instantie niet gekozen, maar uiteindelijk zeurt de onwillige Colby om hem in het team toe te laten als trainer van het team, omdat Hatch bij het team moet zijn om zijn aanstaande ontsnappingspoging te vergemakkelijken.
Colby’s superieure officieren proberen Colby herhaaldelijk te overtuigen om de wedstrijd te gebruiken als een kans voor een ontsnappingspoging, maar Colby weigert consequent, uit angst dat een dergelijke poging alleen maar zal resulteren in het doden van zijn spelers. Ondertussen heeft Hatch zijn niet-gerelateerde ontsnappingspoging gepland en Colby’s superieuren stemmen ermee in om hem te helpen, als hij in ruil daarvoor ermee instemt om naar Parijs te reizen, contact te maken met het Franse verzet en hen te overtuigen om het voetbalteam te helpen ontsnappen.
Hatch slaagt erin het gevangenkamp te ontvluchten, naar Parijs te reizen en het verzet te vinden; in eerste instantie besluit het verzet dat het plan om het voetbalteam te helpen ontsnappen te riskant is, maar zodra ze zich realiseren dat de wedstrijd in het Colombes-stadion zal zijn, plannen ze de ontsnapping via een tunnel van het Parijse rioolstelsel naar de douches in de kleedkamer van de spelers. Ze overtuigen Hatch om zich te laten herpakken, zodat hij informatie kan doorgeven aan de leidende Britse officieren in het strafkamp.
Hatch wordt inderdaad heroverd en in eenzame opsluiting geplaatst. Hierdoor weten de gevangenen niet of de beoogde ontsnapping daadwerkelijk met de ondergrondse is gepland, dus Colby vertelt de Duitsers dat hij Hatch in het team nodig heeft omdat Hatch de reservedoelman is en de startende doelman zijn arm heeft gebroken. Colby moet eigenlijk de arm van de bestaande doelman breken omdat de Duitsers bewijs van zijn blessure willen voordat ze ermee instemmen om Hatch in het team te laten.
Uiteindelijk kunnen de krijgsgevangenen het Duitse kamp verlaten om de wedstrijd te spelen; ze moeten na de wedstrijd opnieuw worden opgesloten. De tunnellers van het verzet breken door naar de douches in de kleedkamer in de rust, in een ontsnapping leidt Hatch. Maar de rest van het team (onder leiding van Russell Osman die zegt “maar we kunnen dit winnen”) overtuigt hem om de wedstrijd voort te zetten, ondanks een 4-1 achterstand bij rust.
Ondanks dat de wedstrijdofficials zwaar bevooroordeeld zijn ten opzichte van de Duitsers en het Duitse team verschillende opzettelijke blessures bij de geallieerde spelers veroorzaakt, wordt een gelijkspel bereikt na geweldige prestaties van Luis Fernandez (gespeeld door Pelé), Carlos Rey (gespeeld door Osvaldo Ardiles) en Terry Brady (gespeeld door Bobby Moore). Hatch speelt keeper en maakt uitstekende reddingen, waaronder een laatste redding uit een strafschop naarmate de tijd verstrijkt om de Duitsers de overwinning te ontzeggen, waardoor de wedstrijd met 4-4 gelijkspeelt. Een geallieerd doelpunt was eerder in de wedstrijd schaamteloos afgekeurd, dus het krijgsgevangenenteam had met 5-4 moeten winnen.
Nadat Hatch de loting heeft behouden, bestormt het publiek het veld en zwermt de spelers uit. In de chaos helpen sommige toeschouwers de geallieerde spelers zich te vermommen zodat ze kunnen ontsnappen, en ze breken allemaal door de poorten naar de vrijheid.
