Why We Fight,The Battle of Britain uit 1943 is een Documentaire over de Battle of Britain. Deze (propaganda) films waren bestemd voor het publiek van de VS om de reden aan te geven waarom de VS in oorlog is met Duitsland en Japan.
De Battle of Britain was de vierde van Frank Capra’s Why We Fight-serie van zeven propagandafilms, die pleitte voor het vechten en winnen van de Tweede Wereldoorlog. Het werd uitgebracht in 1943 en concentreerde zich op het Duitse bombardement op het Verenigd Koninkrijk in afwachting van Operatie Zeeleeuw, de geplande nazi-invasie van Groot-Brittannië.
De verteller beschrijft de val van Frankrijk, waardoor Groot-Brittannië bijna weerloos achterblijft. De Britse troepen zijn enorm in de minderheid, maar het Britse volk is kalm. De verteller legt uit dat dit komt omdat in een democratie het volk als geheel betrokken is bij de beslissing om te vechten. Hitlers masterplan om Groot-Brittannië te onderwerpen wordt beschreven. Hitler begint met het aanvallen van konvooien en havens, maar slaagt er niet in ze te vernietigen. De RAF zijn in de minderheid “6 – 8 – 10 tegen één”, maar halen veel meer vliegtuigen neer, dan de Duitsers.
Geredde Britse piloten kunnen ook terugkeren naar de lucht, maar Duitse piloten gaan verloren. In tegenstelling tot de Nederlandse en Poolse luchtmacht maakt Groot-Brittannië niet “de fout om zijn vliegtuigen op de start- en landingsbanen te zetten”.
Verliezen dwingen Hitler om “een time-out te nemen”. Hij vertelt Göring om van tactiek te veranderen, dus de Luftwaffe valt fabrieken aan. Groot-Brittannië zet “verbeterde luisterposten” in om komende aanvallen te identificeren. In augustus en september zijn de Duitse verliezen veel ernstiger.
De “Duitse geest” kan echter niet begrijpen waarom “vrije mensen doorvechten tegen overweldigende kansen”. De nazi’s willen nu “de Britse geest verpletteren” door Londen aan te vallen en huizen, ziekenhuizen en kerken te vernietigen. Maar de mensen passen zich aan en overleven. Woedend neemt Göring persoonlijk het bevel over en stuurt op 15 september een massale aanval, waarop de Britten reageren met “alles wat ze hadden”. In de slag lijden de Duitsers zware verliezen.
Ondanks vele verliezen en vernietiging van historische gebouwen kunnen de Duitsers Groot-Brittannië niet breken. Ze schakelen over op nachtelijke aanslagen, in de hoop de mensen te terroriseren en hen “om genade te laten huilen”. Maar de mensen tonen grote veerkracht. De Britten gaan ook in de tegenaanval en bombarderen belangrijke Duitse fabrieken. Hitler neemt wraak door Coventry te vernietigen. Na een korte adempauze met Kerstmis stuurt Hitler brandbommen naar Londen, waardoor “de grootste brand in de geregistreerde geschiedenis” ontstaat. Er worden meer bombardementen en vuurstormen gecreëerd, maar de Verdediging van Groot-Brittannië houdt stand en geeft een jaar kostbare tijd aan andere landen die door de nazi’s worden bedreigd. De film eindigt met de uitspraak van Winston Churchill dat “nog nooit op het gebied van menselijk conflict zoveel verschuldigd is geweest door zovelen aan zo weinigen”.
