
Yoshitsugu Saitō (斎藤 義次, Saitō Yoshitsugu), geboren op 2 november 1890 in de prefectuur Miyagi, Japan, was een luitenant-generaal in het Keizerlijke Japanse Leger. Hij stond bekend om zijn rol als bevelhebber van de Japanse troepen tijdens de Slag om Saipan in de Tweede Wereldoorlog. Saitō pleegde zelfmoord aan het einde van de strijd, een gebeurtenis die zijn naam in de militaire geschiedenis markeerde.
Inhouds opgave
Opleiding en Militaire Loopbaan
Saitō begon zijn militaire carrière door het volgen van voorbereidende militaire scholen. In 1912 studeerde hij af aan de Keizerlijke Japanse Legeracademie als cavalerist. Hij zette zijn opleiding voort en voltooide in 1924 de 36e klas van het Legerstafcollege, waarmee hij zijn militaire kennis verder uitbreidde.
In de daaropvolgende jaren klom Saitō gestaag op binnen de militaire gelederen. Hij diende in verschillende cavalerie-eenheden en vervulde belangrijke functies. In 1938 werd hij stafchef van de 5e Divisie van het Keizerlijke Japanse Leger. Een jaar later werd hij bevorderd tot generaal-majoor en kreeg hij een functie binnen het Kwantung-leger als hoofd van cavalerieoperaties. In 1942 bereikte hij de rang van luitenant-generaal.
De Aanwijzing als Bevelhebber op Saipan
In april 1944 kreeg Saitō het bevel over de 43e Divisie van het Keizerlijke Japanse Leger. Deze divisie was toen net toegewezen aan het eiland Saipan in de Marianen. Het transport van de divisie naar het eiland verliep echter moeizaam. Door het verlies van controle over de zeeroutes door Japanse troepen leed de divisie zware verliezen door aanvallen van Amerikaanse onderzeeërs.
Op Saipan had Saitō de leiding over alle Japanse grondtroepen. Hij werkte hierbij nauw samen met admiraal Chuichi Nagumo, de commandant van de Centrale Pacifische Vloot, die eveneens op het eiland gestationeerd was. Nagumo fungeerde als een belangrijke adviseur voor Saitō gedurende de gevechten.
De Slag om Saipan
Begin van de Strijd
De Slag om Saipan begon op 15 juni 1944, toen Amerikaanse troepen een grootschalige amfibische landing uitvoerden op het eiland. Voor de Japanse verdedigers was de situatie bij voorbaat vrijwel uitzichtloos. De bevoorrading was afgesneden en de numerieke en materiële overmacht van de Amerikanen was overweldigend. Toch zette Saitō alles op alles om stand te houden.
Saitō was zich bewust van de strategische implicaties van de val van Saipan. Het eiland lag binnen het bereik van Amerikaanse strategische bommenwerpers, wat betekende dat Japanse steden direct bedreigd zouden worden. Hierdoor besloot hij een fanatiek verzet te organiseren, met als doel de Amerikaanse opmars zo lang mogelijk te vertragen.
Japanse Verdedigingstactieken
De Japanse troepen gebruikten de vele grotten in het vulkanische landschap van Saipan om zich te verschansen. Overdag verstopten zij zich in de grotten, terwijl zij ‘s nachts uitvallen deden tegen de Amerikaanse linies. Deze tactiek leidde tot zware Amerikaanse verliezen in de beginfase van de strijd. De Amerikanen pasten hun strategie aan door gespecialiseerde teams in te zetten, bestaande uit vlammenwerpers ondersteund door artillerie en machinegeweren, om de grotten systematisch te zuiveren.
De Laatste Dagen van de Slag
Op 6 juli 1944, toen de situatie kritiek werd, gaf Saitō een toespraak aan zijn troepen. Hij verklaarde dat verdere verdediging zinloos was en riep op tot een gyokusai (eervolle dood). Hij zei:
“Of we nu aanvallen of blijven waar we zijn, er wacht ons slechts de dood. Maar in de dood is er leven. Ik zal met jullie oprukken om nog één slag toe te brengen aan de Amerikaanse duivels en mijn botten achterlaten op Saipan als een fort van de Stille Oceaan.”
Op 7 juli voerden de Japanse troepen een laatste, massale banzai-aanval uit. Deze aanval, waaraan ook gewapende burgers deelnamen, resulteerde in zware verliezen aan beide zijden, maar de Amerikaanse linies werden niet doorbroken. Saitō had geen illusies over de uitkomst van de strijd. Hij verklaarde dat er “geen onderscheid meer was tussen burgers en soldaten” en dat het beter was dat iedereen zich zou inzetten in de strijd dan zich over te geven.
Het Einde van Yoshitsugu Saitō
De Amerikaanse Overwinning
Op 9 juli 1944 verklaarde de Amerikaanse bevelhebber, admiraal Richmond Turner, dat Saipan officieel was veiliggesteld. Dit markeerde het einde van georganiseerde Japanse tegenstand op het eiland. De val van Saipan was een keerpunt in de oorlog in de Stille Oceaan. Het stelde de Verenigde Staten in staat om luchtaanvallen uit te voeren op het Japanse vasteland, een cruciale stap richting het einde van de oorlog.
De Dood van Yoshitsugu Saitō
Met de nederlaag onafwendbaar en geen mogelijkheid tot ontsnapping, koos Saitō ervoor om niet gevangen te worden genomen. Op 10 juli 1944, bij het aanbreken van de dag, voerde hij het traditionele seppuku (rituele zelfmoord) uit in een grot. Zijn adjudant hielp hem door hem na zijn zelftoegebrachte verwondingen door het hoofd te schieten. Deze daad was in lijn met de bushido-traditie, die eer boven leven stelt.
Saitō’s dood, evenals die van duizenden andere Japanse soldaten en burgers op Saipan, symboliseerde de vastberadenheid en wanhoop waarmee Japanse troepen vochten in de late stadia van de oorlog. Zijn acties en uitspraken reflecteerden de mentaliteit van het Japanse leger, waarin overgave als een grote schande werd beschouwd.
Begrafenis met Militaire Eer
Hoewel hij een vijandelijke commandant was, kreeg Saitō een begrafenis met militaire eer van zijn Amerikaanse tegenhanger, generaal Holland Smith. Dit gebaar illustreerde het respect dat de Amerikanen hadden voor zijn vastberadenheid en leiderschap, ondanks hun vijandschap op het slagveld.
Strategische Gevolgen van de Slag om Saipan
De inname van Saipan had verstrekkende gevolgen voor de oorlog in de Stille Oceaan. Het eiland werd een cruciale basis voor de Amerikaanse luchtaanvallen op Japan. Met Saipan binnen bereik konden B-29 Superfortress-bommenwerpers strategische bombardementen uitvoeren op Japanse steden, waaronder Tokio en Osaka.
Daarnaast ondermijnde het verlies van Saipan het vertrouwen in het Japanse leiderschap. Premier Hideki Tojo, die het verlies niet kon verantwoorden, trad kort na de nederlaag af. Het moreel in Japan zakte verder door de massale burger- en militaire verliezen op het eiland.
Conclusie
Yoshitsugu Saitō speelde een sleutelrol in de Japanse verdediging tijdens de Slag om Saipan. Zijn vastberadenheid om tot het bittere einde te vechten en zijn keuze voor seppuku weerspiegelen de militaire cultuur van Japan in de Tweede Wereldoorlog. De slag zelf markeerde een belangrijke mijlpaal in de oorlog, zowel strategisch als psychologisch, met gevolgen die reikten tot het einde van het conflict in de Stille Oceaan.
Hoewel zijn militaire loopbaan en tragische einde omgeven zijn door controverse en verlies, blijft Saitō een symbool van de complexe dynamiek en de menselijke tol van de oorlog.
Bronnen en meer informatie
- Afbeelding: See page for author, Public domain, via Wikimedia Commons
- Denfeld, D. Colt (1997). Hold the Marianas: The Japanese Defense of the Mariana Islands. White Mane Pub. ISBN 1-57249-014-4.
- Dupuy, Trevor N. (1992). Encyclopedia of Military Biography. I B Tauris & Co Ltd. ISBN 1-85043-569-3.
- Fuller, Richard (1992). Shokan: Hirohito’s Samurai. London: Arms and Armor. ISBN 1-85409-151-4.
- Morison, Samuel (2002). History of United States Naval Operations in World War II: New Guinea and the Marianas, March 1944-August 1944. University of Illinois Press. ISBN 0252070380.
- Toland, John (1970). The Rising Sun: The Decline and Fall of the Japanese Empire 1936-1945. Random House. ISBN 0-8129-6858-1.
- Bronnen Mei1940: