Sovjet Lavochkin La-7: Gevechtsvliegtuig uit WOII

De Lavochkin La-7 (Russisch: Лавочкин Ла-7, NAVO-codenaam: Fin) was een Sovjet-jager met een zuigermotor, ontworpen tijdens de Tweede Wereldoorlog door het Lavochkin Design Bureau. De La-7 was een doorontwikkeling van de La-5 en was het laatste model in een reeks gevechtsvliegtuigen die begon met de LaGG-1 in 1938. De La-7 maakte zijn eerste vlucht begin 1944 en werd later dat jaar in gebruik genomen door de Sovjet Luchtmacht. Hoewel het vliegtuig niet grootschalig werd geëxporteerd, werd een klein aantal overgedragen aan de Tsjechoslowaakse luchtmacht in 1945. Het toestel was bewapend met twee of drie 20 mm-kanonnen en had een topsnelheid van 661 kilometer per uur (411 mph). Het werd door Sovjetpiloten beschouwd als gelijkwaardig aan elke Duitse zuigermotorjager en bleef tot 1950 in dienst bij de Tsjechoslowaakse luchtmacht.

Ontwikkeling en ontwerp

Van de La-5 naar de La-7

In 1943 had de Lavochkin La-5 zijn plek als werkpaard van de Sovjet luchtmacht ingenomen, maar zowel hoofdontwerper Semjon Lavochkin als de ingenieurs van het Centraal Aerohydrodynamisch Instituut (TsAGI) zagen mogelijkheden voor verdere verbetering. Deze verbeteringen omvatten onder andere de volledige afdichting van de motorkap, de herinrichting van de vleugel om de oliekoeler te huisvesten, en het verplaatsen van de motorluchtinlaat naar de onderkant van de motorkap, wat het zicht van de piloot aanzienlijk verbeterde.

In januari 1944 begon Lavochkin met de bouw van een verbeterde versie van de La-5, waarbij gebruik werd gemaakt van lichtere maar sterkere metalen vleugelbalken om gewicht te besparen. Voorheen werden Sovjetvliegtuigen grotendeels van hout gebouwd om schaarse strategische materialen zoals aluminium te besparen. Aangezien de voorraden van deze legeringen nu voldoende werden geacht, verving Lavochkin sommige houten onderdelen door metaal, wat de prestaties van het toestel verder verbeterde.

Testresultaten

Na de eerste tests bleek de La-7 sneller en wendbaarder dan zijn voorganger. In februari en maart 1944 werden negen testvluchten uitgevoerd, waarna de productie van de La-7 werd goedgekeurd. Hoewel de La-7 aanvankelijk nog gebruikmaakte van dezelfde 20 mm ShVAK-kanonnen als de La-5, werd later ook een versie ontwikkeld met drie Berezin B-20-kanonnen, waarmee de vuurkracht verder werd verhoogd.

Productie en operationele inzet

Overgang naar massaproductie

De eerste vijf La-7’s werden in maart 1944 geproduceerd door Fabriek Nr. 381 in Moskou. De fabriek was de snelste in het overschakelen naar de productie van de La-7 en voltooide de laatste La-5FN in mei 1944. Fabriek Nr. 21 in Gorki had meer tijd nodig, aangezien het zijn voorraad houten vleugels voor de La-5 pas in oktober opmaakte. De vroege productievliegtuigen hadden enkele kwaliteitsproblemen, zoals defecte propellers en een onvolledig afgedichte motorkap. Desondanks presteerden deze toestellen bijna net zo goed als de eerdere prototypes.

Gevechtservaring

De La-7 werd voor het eerst ingezet door het 63e Guards Fighter Aviation Regiment (GIAP) in september 1944, ter ondersteuning van het 1e Baltische Front. Tijdens de proeven maakten de nieuwe toestellen 462 individuele missies en claimden ze 55 luchtoverwinningen, terwijl ze vier toestellen verloren in gevechten. Piloten prezen de verbeterde snelheid en wendbaarheid van de La-7, hoewel ze opmerkten dat de bewapening aan de zwakke kant was in vergelijking met de beter gepantserde Duitse toestellen, zoals de Focke-Wulf Fw 190.

Ondanks deze vroege successen, had de La-7 te kampen met motorproblemen. In oktober 1944 werden vier vliegtuigen verloren door defecte vleugelbalken, wat leidde tot een tijdelijke stopzetting van de operaties totdat het probleem was opgelost. De productieversies met drie B-20-kanonnen begonnen in januari 1945 en ondanks het extra gewicht presteerde deze versie beter dan het origineel.

Specificaties van de Lavochkin La-7

Algemene kenmerken

• Bemanning: 1
• Lengte: 8,6 meter
• Spanwijdte: 9,8 meter
• Hoogte: 2,54 meter
• Vleugeloppervlakte: 17,59 m²
• Leeggewicht: 2.638 kg
• Startgewicht: 3.315 kg
• Motor: Shvetsov ASh-82FN, 14-cilinder, luchtgekoelde radiaalmotor met een vermogen van 1.850 pk
• Propeller: 3-bladige VISh-105V-4

Prestaties

• Topsnelheid: 661 km/u op 6.000 meter hoogte
• Vliegbereik: 665 km
• Dienstplafond: 10.450 meter
• Klimsnelheid: 15,7 m/s
• Tijd tot 5.000 meter hoogte: 5,3 minuten
• Vleugelbelasting: 188 kg/m²
• Vermogen/gewicht-verhouding: 0,41 kW/kg

Bewapening

• Kanonnen: 2 x 20 mm ShVAK-kanonnen met 200 patronen per kanon, of 3 x 20 mm Berezin B-20-kanonnen met 100 patronen per kanon
• Bommen: Maximaal 200 kg bommenlast

Operationele geschiedenis

Gevechtsinzet in de Tweede Wereldoorlog

Tijdens zijn inzet aan het oostfront overtrof de La-7 zijn voorgangers in termen van snelheid, wendbaarheid en vuurkracht. Het toestel werd voornamelijk ingezet voor luchtgevechten en het onderscheppen van Duitse jagers en bommenwerpers. De La-7 bleek in staat om de Duitse Messerschmitt Bf 109 en Focke-Wulf Fw 190 te evenaren, en in sommige gevallen zelfs te overtreffen. De Sovjet-piloot Ivan Kozhedoeb, de hoogste Sovjet-ace van de oorlog, vloog de La-7 en claimde daarmee meerdere overwinningen, waaronder een Messerschmitt Me 262 straaljager.

Technische uitdagingen

Hoewel de La-7 indrukwekkende prestaties leverde, bleef het toestel gevoelig voor technische problemen. De lagere positie van de motorluchtinlaten veroorzaakte problemen bij het inslikken van stof en zand, wat leidde tot motorschade. Ook de bewapening was niet altijd toereikend om sterk gepantserde Duitse vliegtuigen, zoals de Fw 190, met een enkele schoten neer te halen.

Na de oorlog

Na het einde van de Tweede Wereldoorlog bleef de La-7 in beperkte dienst bij de Sovjet-luchtmacht en werd het toestel geëxporteerd naar enkele bondgenoten, zoals Tsjechoslowakije. Het bleef in gebruik tot 1950, toen het werd vervangen door meer geavanceerde vliegtuigen zoals de La-9 en La-11. In totaal werden er 5.753 La-7’s geproduceerd, inclusief trainingsversies.

Tactische betekenis van de La-7

De Lavochkin La-7 speelde een belangrijke rol in het herstellen van de Sovjet-luchtmachtovermacht in verticaal manoeuvreren, een terrein waarop de Duitse Bf 109 voorheen superieur was. Dankzij zijn snelheid op lage hoogte kon de La-7 Duitse Fw 190-jachtbommenwerpers achtervolgen, die na aanvallen op Sovjet-stellingen snel terugvlogen naar Duits gecontroleerd luchtruim.

Vergeleken met andere Sovjet-jagers, zoals de Yakovlev Yak-3, had de La-7 een betere verhouding tussen snelheid en wendbaarheid, wat het toestel geschikter maakte voor luchtgevechten tegen de meer geavanceerde Duitse vliegtuigen. De La-7 verloor tijdens de oorlog 115 toestellen in luchtgevechten, slechts de helft van het aantal verliezen van de Yak-3.

Conclusie

De Lavochkin La-7 was een van de meest succesvolle Sovjet-jagers van de Tweede Wereldoorlog. Het vliegtuig combineerde snelheid, wendbaarheid en vuurkracht, waardoor het een geduchte tegenstander was voor de Duitse Luftwaffe. Ondanks enkele technische uitdagingen, zoals motorproblemen en zwakke bewapening tegen zwaar gepantserde Duitse vliegtuigen, was de La-7 een belangrijke factor in de Sovjet-luchtmachtoperaties aan het oostfront. De nalatenschap van de La-7 werd voortgezet in de vorm van latere modellen, zoals de La-9, die na de oorlog werden ingezet.

Bronnen

1. Gordon, Yefim. Soviet Air Power in World War II. Midland Publishing, 2008.
2. Gunston, Bill. The Osprey Encyclopedia of Russian Aircraft. Osprey Publishing, 2000.
3. Green, William. Famous Fighters of the Second World War. Macdonald, 1967.
4. Polak, Tomas. Czechoslovak Air Force, 1918-1970. Fonthill Media, 2019.
5. National Aviation Museum, Prague, Tsjechië – Informatie over de La-7 tentoonstellingen.
6. Bronnen Mei1940
7. Afbeelding: Alan Wilson , CC BY-SA 2.0, via Wikimedia Commons