USS Montpelier (CL-57) was een van de 27 lichte kruisers van de Cleveland-klasse die de Amerikaanse marine bouwde tijdens en vlak na de Tweede Wereldoorlog. Dit schip, het tweede dat de naam Montpelier droeg ter ere van de stad Montpelier, Vermont, werd in september 1942 in dienst gesteld. Montpelier speelde een belangrijke rol in diverse campagnes in de Stille Oceaan, vooral tijdens de Slag om Guadalcanal en latere operaties tegen Japanse troepen in de regio. Na de oorlog werd het schip buiten dienst gesteld en begin jaren 60 gesloopt.
Inhouds opgave
Constructie en technische specificaties van USS Montpelier
De bouw van de USS Montpelier begon op 2 december 1940 op de scheepswerf van de New York Shipbuilding Corporation in Camden, New Jersey. Het schip werd op 12 februari 1942 te water gelaten en op 9 september 1942 in dienst gesteld, onder bevel van kapitein Leighton Wood.
Algemene technische specificaties
De USS Montpelier was een Cleveland-klasse lichte kruiser met een standaard waterverplaatsing van 11.744 lange ton (11.932 ton) en een maximale waterverplaatsing van 14.131 lange ton (14.358 ton). Ze was 185,95 meter lang, met een breedte van 20,22 meter en een maximale diepgang van 7,77 meter. Haar voortstuwing werd verzorgd door vier stoomketels en vier turbines die 100.000 paardenkracht genereerden, wat het schip een topsnelheid van 32,5 knopen (60,2 km/u) gaf. Montpelier had een bereik van 11.000 zeemijlen (20.000 km) bij een kruissnelheid van 15 knopen (28 km/u).
Bewapening
Montpelier was zwaar bewapend, zowel voor zeeslagen als luchtafweer. De primaire bewapening in 1942 bestond uit:
- 4 × driedubbele 6″/47 kaliber Mark 16 kanonnen
- 6 × dubbele 5″/38 kaliber luchtafweerkanonnen
- 2 × viervoudige 40 mm Bofors kanonnen
- 2 × dubbele 40 mm Bofors kanonnen
- 20 × enkele 20 mm Oerlikon luchtafweerkanonnen
Tegen het einde van de oorlog, in 1944-1945, werden enkele van deze wapens aangepast voor verbeterde luchtafweer:
- 4 × driedubbele 6″/47 kaliber kanonnen
- 6 × dubbele 5″/38 kaliber kanonnen
- 4 × viervoudige 40 mm Bofors kanonnen
- 6 × dubbele 40 mm Bofors kanonnen
- 10 × enkele 20 mm Oerlikon kanonnen
Sensoren en verwerkende systemen
Montpelier beschikte over geavanceerde sensoren en vuurleidingssystemen om haar wapens nauwkeurig te richten. In de vroege stadia van de oorlog was het schip uitgerust met de volgende sensoren:
- 2 × Mk34 GFCS (vuurleidingssysteem voor hoofdwapens)
- 2 × Mk37 GFCS (vuurleidingssysteem voor secundaire wapens)
- SK-1 luchtzoekradar
- SK-2 luchtzoekradar
- SG-6 oppervlaktezoekradar
- SP gevechtsleidingsradar
Later in de oorlog werden enkele systemen geüpgraded, waaronder:
- AN/SPS-6 luchtzoekradar
- SR-3 luchtzoekradar
- SP gevechtsleidingsradar
Combat Information Center (CIC) a/b USS Montpelier (CL-57)
Het Combat Information Center (CIC) aan boord van de USS Montpelier (CL-57) was het strategische zenuwcentrum van het schip. Dit centrum verzamelde, verwerkte en analyseerde gegevens van diverse sensoren zoals de SK-1 en SK-2 luchtzoekradars, de SG-6 oppervlaktesearchradar en vuurleidingssystemen zoals de Mk34 en Mk37 GFCS. Het CIC coördineerde de tactische respons op vijandelijke bedreigingen, zoals vliegtuigen en schepen, en ondersteunde vuurleidingen voor de hoofdbatterijen en luchtafweer. Deze faciliteit speelde een cruciale rol in het snel en effectief reageren op vijandelijke aanvallen, vooral tijdens lucht- en zeegevechten in de Stille Oceaan.
Dienst tijdens de Tweede Wereldoorlog
Vroege operaties in de Stille Oceaan
In januari 1943 arriveerde de USS Montpelier in Nouméa, Nieuw-Caledonië, na te zijn vertrokken uit Norfolk, Virginia. Het schip werd al snel het vlaggenschip van Cruiser Division 12 (CruDiv 12), onder leiding van schout-bij-nacht A.S. Merrill. Montpelier’s eerste grote actie vond plaats tijdens de Slag bij Rennell Island op 29 januari 1943, de laatste zeeslag in de campagne op Guadalcanal .
Kort daarna ondersteunde de Montpelier landingen op de Russell-eilanden op 21 februari. In de daaropvolgende maanden nam het schip deel aan verschillende bombardementen en maritieme gevechten. Op de nacht van 5-6 maart 1943 speelde het een sleutelrol in het vernietigen van een Japanse torpedobootjager tijdens de Slag bij de Blackett Strait . Montpelier ondersteunde ook de invasie van New Georgia in juli 1943, waarbij het vijandelijke fortificaties bombardeerde om geallieerde troepen te helpen het eiland in te nemen .
Campagnes in Bougainville en de Marianen
Later dat jaar, op 1 november 1943, nam de Montpelier deel aan de aanval op de Buka-Bonis vliegvelden op Bougainville. Het schip speelde een cruciale rol in de Slag bij Empress Augusta Bay, waarin Amerikaanse schepen onder leiding van admiraal Merrill een numeriek superieure Japanse vloot versloegen . Tijdens dit gevecht schoten de kanonniers van Montpelier vijf Japanse vliegtuigen neer en assisteerde het schip bij de vernietiging van een Japanse kruiser.
In juni 1944 ondersteunde Montpelier de geallieerde invasie van de Marianen, waarbij het vijandelijke posities op de eilanden Saipan, Tinian en Guam onder vuur nam. Het schip speelde ook een rol in de Slag in de Filipijnse Zee, waar Japanse vliegdekschepen aanzienlijke verliezen leden .
Eindgevechten en kamikaze-aanvallen
In november 1944 voegde Montpelier zich bij een taakgroep in de Leyte Golf. Tijdens patrouilles daar werd het schip licht beschadigd door een kamikaze-aanval op 27 november. Desondanks wist het schip vier andere kamikaze-vliegtuigen neer te schieten . In de daaropvolgende maanden nam Montpelier deel aan verschillende landingen in de Filipijnen, waaronder de invasies van Mindoro en Mindanao .
Tegen het einde van de oorlog patrouilleerde Montpelier in de Oost-Chinese Zee als onderdeel van Task Force 95, waar het deelnam aan anti-scheepsmissies en ondersteuning bood aan mijnenvegers en amfibische troepen bij de invasie van Borneo .
Na de oorlog en uiteindelijke sloop
Met het einde van de vijandelijkheden werd Montpelier in Wakayama, Japan, gestationeerd om de evacuatie van geallieerde krijgsgevangenen te ondersteunen. Een deel van haar bemanning kreeg de kans om de ruïnes van Hiroshima te bezoeken na de atoombomaanval. Later nam het schip deel aan de landing van bezettingstroepen in Matsuyama, Japan .
Na haar terugkeer naar de Verenigde Staten in november 1945, werd Montpelier ingedeeld bij de Atlantische Vloot. Het schip werd op 24 januari 1947 uit dienst genomen en opgeslagen in Philadelphia. Op 1 maart 1959 werd ze geschrapt uit het Naval Register, waarna ze in 1960 werd verkocht voor sloop aan Bethlehem Steel Co. .
Technische specificaties
De USS Montpelier was een Cleveland-klasse lichte kruiser, met een standaard waterverplaatsing van 11.744 lange ton (11.932 ton) en een maximale waterverplaatsing van 14.131 lange ton (14.358 ton). Ze was 185,95 meter lang en 20,22 meter breed, met een maximale diepgang van 7,77 meter. Haar voortstuwing bestond uit vier stoomketels, aangedreven door vier turbines die haar een vermogen van 100.000 paardenkracht gaven. Hierdoor kon het schip een topsnelheid bereiken van 32,5 knopen (60,2 km/u).
Montpelier had een indrukwekkend bereik van 11.000 zeemijlen (20.000 km) bij een kruissnelheid van 15 knopen (28 km/u). Haar bemanning bestond uit 1.255 officieren en manschappen .
Bewapening en bepantsering
De bewapening van Montpelier was veelzijdig en effectief, bestaande uit vier driedubbele 6-inch (150 mm) kanonnen en zes dubbele 5-inch (130 mm) luchtafweerkanonnen. Daarnaast was ze uitgerust met diverse kleinere luchtafweerwapens, waaronder Bofors 40 mm-kanonnen en Oerlikon 20 mm-kanonnen. Deze uitgebreide bewapening maakte haar effectief tegen zowel vijandelijke schepen als vliegtuigen .
Qua bepantsering had Montpelier een pantsergordel van 89 tot 127 mm dik en een dekpantser van 51 mm. Haar torens en barbette waren respectievelijk 152 mm en 150 mm dik gepantserd, terwijl de commandotoren tussen de 57 en 127 mm bepantsering had .
Bijdragen en eerbetoon
Tijdens haar actieve dienst verdiende de USS Montpelier maar liefst 13 Battle Stars voor haar betrokkenheid bij belangrijke gevechten in de Stille Oceaan. Van de gevechten om Guadalcanal tot de Slag om de Filipijnse Zee, Montpelier was een onmisbaar schip dat veel bijdroeg aan de uiteindelijke overwinning van de geallieerden in de Stille Oceaan .
Conclusie
De USS Montpelier (CL-57) was een belangrijk oorlogsschip in de Amerikaanse marine tijdens de Tweede Wereldoorlog. Ze diende in talrijke gevechtsmissies en ondersteunde verschillende amfibische landingen in de Stille Oceaan. Ondanks haar relatief korte carrière werd ze na de oorlog geëerd als een van de meest effectieve lichte kruisers van haar klasse. Uiteindelijk werd ze, zoals veel van haar zusterschepen, buiten dienst gesteld en gesloopt, maar haar nalatenschap blijft voortleven door de 13 Battle Stars die ze tijdens de oorlog verdiende.
Bronnen en meer informatie
- Afbeelding: USN.Scanned by RebelAt at en.wikipedia (9 January 2006). Later version was touched up by Cobatfor at en.wikipedia (16 April 2011)., Public domain, via Wikimedia Commons
- Naval History and Heritage Command. USS Montpelier (CL-57) History.
- Fahey, James J. (1991) [1960]. Pacific War Diary: 1942 – 1945, The Secret Diary of an American Sailor. New York: Houghton Mifflin. ISBN 0-395-64022-9. OCLC 11631185.
- Dictionary of American Naval Fighting Ships. Montpelier (CL-57) Entry.
- Bronnen mei1940