USS Idaho: Geschiedenis van een Amerikaans slagschip

De USS Idaho (BB-42) was een slagschip van de New Mexico-klasse en het vierde schip van de Amerikaanse marine dat werd genoemd naar de staat Idaho. Gebouwd door de New York Shipbuilding Corporation in Camden, New Jersey, werd het schip te water gelaten in juni 1917 en in gebruik genomen in maart 1919. Het schip speelde een belangrijke rol tijdens zowel de interbellum periode als de Tweede Wereldoorlog, waar het deelnam aan grote operaties in de Stille Oceaan.

Ontwerp en Technische Specificaties

Bouw en Eerste Indienststelling

De USS Idaho werd ontworpen als een krachtig slagschip met verbeterde vuurkracht en bepantsering ten opzichte van eerdere klassen. Haar bouw begon op 20 januari 1915 en ze werd officieel in gebruik genomen op 24 maart 1919. Ze beschikte over een indrukwekkende lengte van 190 meter, een breedte van bijna 30 meter en een maximale diepgang van 9,1 meter. Bij volle belading had het schip een waterverplaatsing van 33.530 ton.

Belangrijkste kenmerken:

• Hoofdwapen: Twaalf 14-inch (356 mm) kanonnen, verdeeld over vier drie-loopstorens.
• Secundaire bewapening: Veertien 5-inch (127 mm) kanonnen en vier 3-inch (76 mm) luchtafweergeschut.
• Pantsers: Het hoofdgordelpantser was 343 mm dik, terwijl de geschutskoepels en commandotoren respectievelijk 457 mm en 406 mm bepantsering hadden.
• Aandrijving: Vier Curtis-turbines en negen Babcock & Wilcox-ketels, goed voor een topsnelheid van 21 knopen (39 km/u).

Moderniseringen in de Jaren 1930

In de jaren 1930 onderging de Idaho een ingrijpende modernisering om haar prestaties en bewapening te verbeteren. De originele turbines werden vervangen door nieuwe Westinghouse-turbines, wat resulteerde in een verhoogde snelheid van 22 knopen (41 km/u). Andere aanpassingen waren:

• Een nieuwe hoofdpantsering van 51 mm toegevoegd aan het dek.
• Vervanging van de originele masten door een zware torenbrug en een lichte paalmast.
• Verbeteringen aan de vuurelevatie van de hoofdkanonnen, waardoor hun bereik aanzienlijk werd vergroot.

Tijdens deze periode werd ook het luchtafweergeschut uitgebreid met acht 5-inch/25 caliber luchtafweerkanonnen. Dit was een noodzakelijke stap gezien de toenemende dreiging van vijandelijke vliegtuigen.

Technologische Innovaties

De Idaho was een van de eerste Amerikaanse slagschepen die werden uitgerust met vliegtuigkatapulten. Hiermee konden verkenningsvliegtuigen worden gelanceerd, wat het schip een belangrijk strategisch voordeel gaf bij het identificeren van vijandelijke posities.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog werden moderne radarsystemen geïnstalleerd, waaronder de Mark 8-radar voor de vuurleidingssystemen van de hoofdkanonnen. Deze technologie verbeterde de nauwkeurigheid van het schip bij nachtelijke operaties en in slechte weersomstandigheden. Hierdoor werd de effectiviteit van de artillerie vergroot en kon het schip een belangrijke bijdrage leveren aan kustbombardementen en luchtverdediging.

Radarsystemen op de USS Idaho

Na de Japanse aanval op Pearl Harbor in december 1941 verschoof de focus van de Amerikaanse marine naar het verbeteren van de gevechtscapaciteiten van haar slagschepen. Voor de USS Idaho (BB-42) betekende dit de installatie van moderne radarsystemen. Deze technologie werd essentieel voor navigatie, het opsporen van vijandelijke eenheden en het ondersteunen van vuurleidingssystemen. Dankzij deze upgrades speelde de Idaho een belangrijke rol in zowel offensieve als defensieve operaties tijdens de Tweede Wereldoorlog, met een nadruk op kustbombardementen en luchtafweer.

1. Mark 8 Radar (Hoofdkanon vuurleiding)
   • Dit systeem werd toegevoegd tijdens de refit in 1945.
   • De Mark 8-radar was specifiek ontworpen om de vuurleiding van de hoofdbatterij te ondersteunen. Het maakte nauwkeurige schietoplossingen mogelijk, zelfs bij slechte zichtomstandigheden zoals mist, rook of tijdens nachtelijke operaties.
2. SK Radar (Luchtwaarneming)
   • Een langeafstandsradar die vijandelijke vliegtuigen kon detecteren op aanzienlijke afstanden.
   • Het gaf de bemanning tijd om de luchtafweer te activeren en verhoogde de effectiviteit van de defensieve operaties tegen kamikaze-aanvallen.
3. SG Radar (Oppervlaktewaarneming)
   • Ontworpen voor de detectie van schepen en andere oppervlakte-eenheden.
   • Deze radar was cruciaal bij het navigeren in dichtbevolkte gevechtszones en bij het detecteren van vijandelijke schepen, vooral bij nachtelijke operaties of in slecht weer.
4. Mark 4 Radar (Secundaire vuurleiding)
   • Ondersteunde de vuurleidingssystemen van de secundaire kanonnen, zoals de 5-inch/38 kaliber luchtafweerkanonnen.
   • Dit systeem verbeterde de nauwkeurigheid van de luchtafweergeschut tijdens luchtaanvallen.

Interbellum: De Rol van de USS Idaho (1919-1941)

Na haar indienststelling in maart 1919 begon de USS Idaho (BB-42) aan een carrière die zich aanvankelijk kenmerkte door trainingsmissies en diplomatieke taken. Tijdens de interbellumperiode, van het einde van de Eerste Wereldoorlog tot de uitbraak van de Tweede Wereldoorlog, diende de Idaho voornamelijk bij de Pacific Fleet, waar zij een routine van oefeningen en moderniseringen onderging.

Vroege Missies en Diplomatieke Taken

Kort na haar ingebruikname maakte de Idaho haar eerste reis naar Zuid-Amerika. In juli 1919 vervoerde ze de Braziliaanse president Epitácio Pessoa van New York naar Rio de Janeiro, een missie die de diplomatieke banden tussen de Verenigde Staten en Brazilië versterkte. Na deze ceremonie vervolgde het schip haar route naar de westkust van de Verenigde Staten, waar het zich in september bij de Pacific Fleet aansloot.

De jaren 1920 stonden in het teken van oefeningen langs de westkust en in de Caribische Zee. Deze oefeningen waren gericht op het verbeteren van de gevechtsvaardigheden en het voorbereiden van de vloot op mogelijke conflicten. Hoogtepunten waren onder andere:

• Deelname aan een vlootparade in Seattle in 1923, bijgewoond door president Warren Harding.
• Oefeningen bij Hawaii in 1925, gevolgd door een goodwillreis naar Samoa, Australië en Nieuw-Zeeland.

Modernisering in de Jaren 1930

In september 1931 verliet de USS Idaho haar thuishaven in San Pedro, Californië, voor een grootschalige modernisering in de Norfolk Navy Yard. Deze renovatie duurde drie jaar en omvatte ingrijpende verbeteringen:

• Aandrijving: Vervanging van de originele turbines door moderne Westinghouse-modellen, waardoor de topsnelheid toenam tot 22 knopen.
• Bewapening: Modernisering van de hoofdkanonnen, waarmee de elevatie werd vergroot tot 30 graden voor een groter schietbereik. Acht 5-inch luchtafweerkanonnen werden toegevoegd, en twee van de oude 5-inch/51 kanonnen werden verwijderd.
• Pantsersystemen: Toevoeging van een extra pantserdek van 51 mm om bescherming tegen luchtaanvallen te verbeteren.
• Structuur: De oorspronkelijke masten werden vervangen door een torenbrug, wat de zichtbaarheid en communicatie verbeterde.

Bij voltooiing van de modernisering in 1934 was de USS Idaho klaar voor een nieuwe fase in haar operationele loopbaan.

Neutraliteitspatrouilles en Voorbereidingen op de Oorlog

Toen de spanningen in Europa opliepen in de late jaren 1930, nam de rol van de Idaho een meer strategisch karakter aan. In 1940 verhuisde de Pacific Fleet, inclusief de Idaho, van Californië naar Pearl Harbor in een poging de Amerikaanse belangen in de Stille Oceaan te beschermen tegen Japanse expansie.

In mei 1941, enkele maanden voor de Amerikaanse deelname aan de Tweede Wereldoorlog, werd de Idaho samen met andere schepen overgeplaatst naar de Atlantische Oceaan. Hier patrouilleerde zij ter bescherming van Amerikaanse scheepvaart tegen Duitse onderzeeboten. De aanwezigheid van het schip in IJslandse wateren benadrukte de groeiende betrokkenheid van de VS bij het conflict.

De Impact van Pearl Harbor

Toen Japan op 7 december 1941 Pearl Harbor aanviel, lag de USS Idaho in IJsland. Kort daarna kreeg ze bevel terug te keren naar de Stille Oceaan om zich bij de rest van de vloot te voegen. Hiermee begon een nieuwe, intensieve fase van haar diensttijd in de Tweede Wereldoorlog.

De Tweede Wereldoorlog – Operaties en Bijdragen

Met de aanval op Pearl Harbor in december 1941 begon voor de USS Idaho (BB-42) een intensieve periode van militaire operaties in de Tweede Wereldoorlog. Het slagschip speelde een belangrijke rol in amfibische aanvallen en kustbombardementen in de Stille Oceaan en ondersteunde geallieerde troepen tijdens enkele van de zwaarste gevechten van de oorlog.

Eerste Operaties: De Aleoeten

In april 1943 vertrok de USS Idaho naar de Aleoeten, een strategisch belangrijke eilandengroep in de noordelijke Stille Oceaan. Japanse troepen hadden de eilanden Attu en Kiska bezet en de Idaho werd ingezet om de Amerikaanse landingen te ondersteunen.

• Tijdens de Slag om Attu in mei 1943 leverde de Idaho artillerieondersteuning voor Amerikaanse troepen die op 11 mei aan land gingen. Haar kanonnen bombardeerden Japanse stellingen en hielpen het verzet te verzwakken.
• Bij de bevrijding van Kiska in juli 1943 bleek de vijand al te zijn geëvacueerd, maar de Idaho bleef stand-by om eventuele aanvallen te onderdrukken.

Na deze campagne keerde de Idaho terug naar San Francisco om zich voor te bereiden op de volgende grote operaties in de centrale Stille Oceaan.

Campagnes in de Centrale Stille Oceaan

De Idaho was een belangrijk onderdeel van de Amerikaanse strategie om eiland na eiland te heroveren van de Japanners, een proces dat bekendstaat als “island hopping.”

1. Tijdens de invasie van de Gilbert-eilanden in november-december 1943 ondersteunde de Idaho de landingen bij Makin en Tarawa met zware kustbombardementen en verdedigde ze de vloot tegen luchtaanvallen.
2. Bij de Marshall-eilanden in januari-februari 1944 bombardeerde de Idaho vijandelijke stellingen op Kwajalein. Haar kanonnen hielpen de Amerikaanse mariniers om het eiland te veroveren.
3. Bij de Mariana-eilanden in juni-juli 1944 ondersteunde de Idaho de landingen bij Saipan en Guam. Ze bood artilleriedekking tijdens zware gevechten en verdedigde transportvloten tijdens de Slag in de Filipijnenzee.

Operaties in de Zuidwestelijke Pacific

Later in 1944 nam de Idaho deel aan campagnes in de zuidwestelijke Pacific:

• Bij Peleliu in september 1944 bombardeerde de Idaho Japanse stellingen en bood ze steun aan Amerikaanse landingen.
• Tijdens de campagne bij Leyte in oktober 1944 speelde het schip een ondersteunende rol en onderging het een refit waarbij haar luchtafweer werd uitgebreid.

Laatste Campagnes: Iwo Jima en Okinawa

De Idaho speelde een sleutelrol in de twee grootste amfibische operaties van de oorlog:

1. Bij Iwo Jima in februari-maart 1945 bombardeerde de Idaho vijandelijke stellingen voorafgaand aan de invasie en bleef ze wekenlang ondersteuning bieden aan de Amerikaanse troepen.
2. Tijdens de Slag om Okinawa in maart-juni 1945 bombardeerde de Idaho kustposities en verdedigde ze zich tegen kamikaze-aanvallen. Het schip bleef operationeel ondanks lichte schade door een nabije explosie.

Overgave van Japan en Terugkeer

Na de Slag om Okinawa voerde de Idaho trainingsoefeningen uit in de Filipijnen. Toen Japan op 15 augustus 1945 capituleerde, was het schip een van de Amerikaanse slagschepen die naar Tokyo Bay zeilden. De Idaho was aanwezig bij de ondertekening van de Japanse overgave op 2 september 1945.

Na de oorlog keerde het schip terug naar de Verenigde Staten en werd het op 3 juli 1946 uit dienst gesteld.

Conclusie

De USS Idaho (BB-42) speelde een veelzijdige en belangrijke rol in de geschiedenis van de Amerikaanse marine, zowel tijdens de interbellumperiode als tijdens de Tweede Wereldoorlog. Als een van de drie slagschepen van de New Mexico-klasse leverde zij met haar zware bewapening, moderne aanpassingen en uitgebreide radarcapaciteiten waardevolle ondersteuning bij enkele van de meest strategische operaties in de Stille Oceaan.

Van de vroege trainingen en diplomatieke missies tot de “island hopping”-campagnes in de Tweede Wereldoorlog, bewees de Idaho haar veelzijdigheid en aanpassingsvermogen. Haar aanwezigheid bij de ondertekening van de Japanse overgave markeerde het einde van een periode waarin zij bijdroeg aan de geallieerde overwinning.

Na de oorlog werd de Idaho in 1946 uit dienst gesteld en in 1947 verkocht voor sloop.

Bronnen en meer informatie

1. Afbeelding 1: Naval History & Heritage Command , Public domain, via Wikimedia Commons
2. Afbeelding 2: Photographed from USS West Virginia (BB-48), Public domain, via Wikimedia Commons
3. Breyer, Siegfried (1973). Battleships and Battle Cruisers 1905–1970. Doubleday and Company. ISBN 0-385-07247-3.
4. Friedman, Norman (1980). “United States of America”. In Gardiner, Robert & Chesneau, Roger (eds.). Conway’s All the World’s Fighting Ships 1922–1946. Annapolis: Naval Institute Press. ISBN 978-0-87021-913-9.
5. Friedman, Norman (1985). U.S. Battleships: An Illustrated Design History. Annapolis: Naval Institute Press. ISBN 978-0-87021-715-9.
6. Friedman, Norman (1986). “United States of America”. In Gardiner, Robert & Gray, Randal (eds.). Conway’s All the World’s Fighting Ships 1906–1921. London: Conway Maritime Press. ISBN 978-0-85177-245-5.
7. Morison, Samuel E. (1947). History of United States Naval Operations in World War II: The Battle of the Atlantic, September 1939 – May 1943. Boston: Little, Brown and Company. OCLC 768913264.
8. “Idaho IV (BB-42)”. Dictionary of American Naval Fighting Ships. Navy Department, Naval History and Heritage Command. Geraadpleegd op 5 december 2016.
9. Schumann, William (2008). The Big Spud: USS Idaho in WWII. Bennington: Merriam Press. ISBN 978-1-4357-5495-9.
10. Bronnen Mei1940