USS Flasher: Onderzeebootheld Tweede Wereldoorlog

USS Flasher (SS-249), een Gato-klasse onderzeeboot uit de Tweede Wereldoorlog, bekend om haar successen in de Stille Oceaan.
USS Flasher (SS-249), een Gato-klasse onderzeeboot, speelde een sleutelrol in het verstoren van Japanse scheepvaart tijdens de Tweede Wereldoorlog.

De USS Flasher (SS-249) was een onderzeeboot van de Gato-klasse die tijdens de Tweede Wereldoorlog diende in de Stille Oceaan. Met 21 gezonken schepen en een totaal van 100.231 ton aan vijandelijke scheepvaart, wordt zij beschouwd als een van de meest succesvolle Amerikaanse onderzeeboten van de oorlog. Dit schip was de eerste van de Amerikaanse marine die werd vernoemd naar de flasher.

Constructie en Indienststelling

De bouw van de USS Flasher begon op 30 september 1942, uitgevoerd door de Electric Boat Company in Groton, Connecticut. De onderzeeboot werd te water gelaten op 20 juni 1943 en officieel in gebruik genomen op 25 september 1943. Mrs. Eleanor Saunders, echtgenote van luitenant-commandant Willard A. Saunders, trad op als sponsor bij de tewaterlating. Het bevel werd overgenomen door luitenant-commandant Reuben T. Whitaker.

Eerste en Tweede Patrouilles: Januari – Mei 1944

De USS Flasher arriveerde op 15 december 1943 in Pearl Harbor om zich voor te bereiden op haar eerste oorlogspatrouille. Deze begon op 6 januari 1944 met als doel de wateren rondom Mindoro. Het eerste doelwit, het voormalig kanonneerboot Yoshida Maru (2.900 ton), werd tot zinken gebracht op 18 januari. Tijdens haar missie op 14 februari vernietigde zij twee vrachtschepen in hetzelfde konvooi, de Minryo Maru (1.679 ton) en de Hokuan Maru (3.712 ton). Na deze successen keerde de onderzeeboot op 29 februari terug naar Fremantle, Australië, voor onderhoud.

Tijdens haar tweede oorlogspatrouille, die begon op 4 april 1944, opereerde de USS Flasher in de buurt van Frans Indochina. Op 29 april viel zij de Franse aviso Tahure en een begeleidend vrachtschip aan nabij de Hon Doi-eilanden en bracht beide tot zinken. Een groot vrachtschip, de Teisen Maru, werd op 9 mei in de Suluzee vernietigd voordat de USS Flasher op 28 mei opnieuw terugkeerde naar Fremantle.

Derde en Vierde Patrouilles: Juni – Oktober 1944

De derde patrouille van de USS Flasher vond plaats in de Zuid-Chinese Zee. Op 28 juni 1944 kwam zij in contact met een zwaar bewaakt konvooi van dertien schepen. Dankzij een behoedzame aanpak wist de bemanning de vrachtvaarder Nippo Maru (6.079 ton) tot zinken te brengen en een passagiersvrachtschip zwaar te beschadigen. Op 7 juli volgde de vernietiging van een ander vrachtschip, de Koto Maru (3.557 ton).

De meest opvallende aanval van deze patrouille was op 19 juli, waarbij de lichte kruiser Ōi, onder escorte van een torpedojager, werd aangevallen. Ondanks zware tegenmaatregelen wist de USS Flasher de kruiser te vernietigen. Zeven dagen later bracht ze een belangrijk doelwit, de tanker Otoriyama Maru (5.280 ton), tot zinken en beschadigde een andere tanker, die later door een ander Amerikaans schip werd vernietigd.

Tijdens haar vierde patrouille in de wateren rondom de Filipijnen leidde de USS Flasher een gecoördineerde aanvalsgroep. Dit resulteerde in de vernietiging van de Saigon Maru (5.350 ton), de transport- en hospitaalschip Ural Maru (6.374 ton) en de vrachtschip Taibin Maru (6.886 ton).

Vijfde en Zesde Patrouilles: November 1944 – April 1945

De vijfde oorlogspatrouille van de USS Flasher begon op 15 november 1944 onder bevel van luitenant-commandant George W. Grider. Ze opereerde als onderdeel van een aanvalsgroep bij Cam Ranh Bay. Op 4 december bracht de onderzeeboot de Japanse torpedojager Kishinami tot zinken. Later die dag vernietigde de USS Flasher ook de tanker Hakko Maru (10.022 ton). In dezelfde operatie bracht ze een tweede torpedojager, de Iwanami, tot zinken, hoewel latere rapporten suggereren dat dit schip mogelijk al eerder was uitgeschakeld.

Op 21 december 1944 kwam de USS Flasher in contact met een zwaar bewaakt tankerkonvooi. Ze bracht drie tankers tot zinken: de Omurosan Maru (9.204 ton), Otowasan Maru (9.204 ton), en de Arita Maru (10.238 ton). Deze aanval was bijzonder effectief en zorgde voor een aanzienlijke verstoring van de Japanse bevoorradingslijnen.

Tijdens haar zesde patrouille langs de kust van Indochina in februari 1945 waren er minder contacten. Op 21 februari vernietigde de USS Flasher een klein schip door middel van haar dekgeschut, en op 25 februari bracht zij het vrachtschip Koho Maru (850 ton) tot zinken. De patrouille eindigde op 3 april 1945 met haar aankomst in Pearl Harbor.

Na de Oorlog

Na haar zesde patrouille keerde de USS Flasher terug naar de Verenigde Staten voor een grote onderhoudsbeurt. Ze stond op het punt om een zevende patrouille te beginnen toen het einde van de oorlog werd aangekondigd. Hierna werd de onderzeeboot teruggestuurd naar New London, waar ze op 16 maart 1946 werd uit dienst genomen en in de reservevloot werd geplaatst. Uiteindelijk werd ze op 1 juni 1959 van het Naval Vessel Register geschrapt en in 1963 verkocht voor sloop.

Nagedachtenis en Erfgoed

Het commando-toren gedeelte van de USS Flasher werd bewaard en geplaatst als een gedenkteken bij Nautilus Park in Groton, Connecticut. Later werd dit verplaatst naar de kruising van Thames Street en Bridge Street in Groton, waar het onderdeel werd van een monument ter ere van de 52 Amerikaanse onderzeeboten die tijdens de Tweede Wereldoorlog verloren zijn gegaan. De Submarine Veterans of World War II en later de U.S. Submarine Veterans, Inc. namen de verantwoordelijkheid voor het onderhoud van het monument.

Onderscheidingen

De USS Flasher werd geëerd met een Presidential Unit Citation voor haar successen tijdens de derde, vierde en vijfde patrouilles. Daarnaast ontving ze zes Battle Stars, een erkenning voor de resultaten die werden behaald tijdens al haar oorlogspatrouilles.

Conclusie

De USS Flasher (SS-249) was een opmerkelijk schip dat een essentiële bijdrage leverde aan de Amerikaanse onderzeebootcampagne in de Stille Oceaan tijdens de Tweede Wereldoorlog. Door haar succesvolle operaties en het grote aantal gezonken vijandelijke schepen werd zij een van de meest succesvolle onderzeeboten van haar tijd. Haar nalatenschap leeft voort in de monumenten die haar prestaties en de opofferingen van Amerikaanse onderzeebootbemanningen herdenken.

Bronnen en meer informatie

  1. Afbeelding: Unknown sourceUnknown source, Public domain, via Wikimedia Commons
  2. Norman Friedman. (1995). U.S. Submarines Through 1945: An Illustrated Design History. Annapolis, Maryland: United States Naval Institute. ISBN 1-55750-263-3.
  3. Jack Bauer en Stephen S. Roberts. (1991). Register of Ships of the U.S. Navy, 1775–1990: Major Combatants. Westport, Connecticut: Greenwood Press. ISBN 0-313-26202-0.
  4. Bronnen Mei1940