USS Altamaha: escortevliegdekschip tijdens de WOII

De USS Altamaha (AVG-18/ACV-18/CVE-18) was een escortevliegdekschip van de Bogue-klasse, in dienst van de Amerikaanse marine tijdens de Tweede Wereldoorlog. Deze klasse schepen, gebaseerd op aangepaste vrachtschipontwerpen, werd veelvuldig gebruikt voor antiduikbootoperaties, luchtdekking en transportmissies. De Altamaha werd vernoemd naar de Altamaha-rivier in de Amerikaanse staat Georgia.

Constructie en Indienststelling

De bouw van de Altamaha begon op 19 december 1941 in Tacoma, Washington. Dit gebeurde onder een contract van de Maritime Commission (MC rompnummer 235). De bouw werd uitgevoerd door de Seattle-Tacoma Shipbuilding Corporation. Het schip werd te water gelaten op 25 mei 1942 en werd gesponsord door Mrs. Thomas S. Combs. De officiële indienststelling vond plaats op 15 september 1942 onder leiding van kapitein ter zee J. R. Tate.

Bewapening, Vliegtuigen, Sensoren en CIC van de USS Altamaha

De USS Altamaha was uitgerust met vliegtuigen en technologieën die essentieel waren voor haar rol als escortevliegdekschip in de Stille Oceaan. De luchtvleugel bestond uit gevechts- en verkenningsvliegtuigen, waaronder de Grumman F4F Wildcat (voor luchtverdediging), de Grumman TBF Avenger (torpedobommenwerper) en de Douglas SBD Dauntless (duikbommenwerper). Deze toestellen boden bescherming aan de vloot, voerden aanvallen uit op vijandelijke schepen en speelden een sleutelrol bij verkenning en antiduikbootoperaties.

De bewapening van de Altamaha bestond uit twee Mark 9 5-inch (127 mm) kanonnen, acht tweevoudig gemonteerde 40 mm Bofors-kanonnen en 21 20 mm Oerlikon-kanonnen (zowel enkel- als tweevoudig gemonteerd). Dit luchtafweergeschut bood bescherming tegen vijandelijke vliegtuigen en lichte schepen.

Het schip beschikte over geavanceerde radarsystemen, zoals de SG-radar voor oppervlaktesurveillance en de SK-radar voor luchtdetectie. Deze systemen hielpen bij het vroegtijdig waarschuwen voor inkomende dreigingen.

Het Combat Information Center (CIC) coördineerde tactische operaties en combineerde radargegevens met informatie van de vliegtuigen en schepen in de omgeving. Vanuit het CIC werden luchtafweeroperaties aangestuurd, werd de communicatie met de vloot onderhouden en werd navigatie- en vluchtcoördinatie verzorgd. Hierdoor kon de Altamaha snel reageren op bedreigingen en haar missies effectief uitvoeren​.

Vroege Operaties en Eerste Missies (1942-1943)

Na de eerste zeeproeven vertrok de Altamaha op 27 oktober 1942 richting San Diego, Californië, samen met het escorte-schip Kendrick. Onderweg rapporteerde Kendrick de waarneming van drie torpedo’s die naar verluidt op de Altamaha waren afgevuurd, maar dit werd door de bemanning van de vliegdekschip zelf niet bevestigd.

Bij aankomst in San Diego op 31 oktober laadde het schip vliegtuigen en passagiers aan boord om vervolgens op 3 november naar de zuidwestelijke Stille Oceaan te varen. De eerste bestemming was Espiritu Santo, waar het schip op 22 november aankwam. Na leveringen in Nouméa en trainingsoperaties op de Fiji-eilanden begon het schip vanaf januari 1943 aan operationele vluchten en bevoorradingsmissies.

In februari 1943 zette de Altamaha koers richting Hawaii, waar de vliegtuigen en personeel van Air Group 11 aan boord kwamen. Vervolgens vertrok het schip richting de Fiji-eilanden en hervatte haar transport- en trainingsmissies in de regio.

Transportoperaties en Ondersteuning van de Geallieerde Vloot (1943)

In de lente van 1943 leverde de Altamaha regelmatig vliegtuigen en voorraden aan andere Amerikaanse vliegdekschepen in de Stille Oceaan. Op 1 april keerde het schip terug naar San Diego, waar het gedurende drieënhalve maand oefeningen en onderhoud uitvoerde.

Halverwege juli begon de Altamaha aan een reis richting Australië en India. In Karachi werden op 28 augustus 29 vliegtuigen van de Amerikaanse luchtmacht geleverd. Na een korte periode van onderhoud in Australië keerde het schip in oktober 1943 terug naar de Amerikaanse westkust voor een grondige reparatie in de Mare Island Navy Yard.

Antiduikbootoperaties en Tyfoonincident (1944-1945)

In 1944 werd de Altamaha ingezet voor antiduikbootmissies in de Stille Oceaan. In april 1944 maakte het schip deel uit van Task Group 11.1 en voerde het patrouilles uit in gebieden rond de Marshalleilanden. Tijdens een patrouille op 15 april wist de Altamaha een torpedo-aanval succesvol te ontwijken.

In december 1944 werd het schip getroffen door een zware tyfoon in de Filipijnenzee. Het schip rolde hevig en verloor bijna de helft van de aan boord gestationeerde vliegtuigen. Er was sprake van waterschade, maar er vielen geen slachtoffers aan boord. De schade werd hersteld, en het schip kon haar bevoorradingsmissie hervatten.

Tijdens de eerste maanden van 1945 ondersteunde de Altamaha gevechtseenheden van de Amerikaanse 3e Vloot. De missies omvatten bevoorrading en transport naar Guam, Manus en Ulithi.

Einde van de Oorlog en “Magic Carpet”-Operatie (1945-1946)

Na de Japanse capitulatie in augustus 1945 werd de Altamaha ingezet als onderdeel van de Magic-Carpet-operatie, waarmee Amerikaanse militairen en materieel uit de Stille Oceaan terug naar de Verenigde Staten werden gebracht.

In januari 1946 keerde het schip terug naar Tacoma, Washington, waar het werd voorbereid voor deactivatie. Op 27 september 1946 werd de Altamaha uit actieve dienst genomen en in reserve geplaatst. Op 12 juni 1955 werd het schip hernoemd tot CVHE-18 en op 1 maart 1959 uit het register van de Amerikaanse marine verwijderd. Het schip werd uiteindelijk verkocht en in 1961 gesloopt in Japan.

Conclusie

De USS Altamaha speelde tijdens de Tweede Wereldoorlog een essentiële rol in transport- en bevoorradingsmissies voor de Amerikaanse marine. Het schip ondersteunde gevechtseenheden, voerde antiduikbootoperaties uit en overleefde zware weersomstandigheden, zoals de tyfoon in 1944. Door haar uitgebreide logistieke ondersteuning leverde de Altamaha een bijdrage aan de geallieerde successen in de Stille Oceaan.

Bronnen en meer informatie

1. Afbeelding: U.S. Navy Mare Island Naval Shipyard, Public domain, via Wikimedia Commons
2. Bennett, Geoffrey (2005). Naval Battles of the First World War. Barnsley: Pen & Sword Military Classics. ISBN 978-1-84415-300-8.
3. Morison, Samuel Eliot (2001). History of United States Naval Operations in World War II. Urbana: University of Illinois Press. ISBN 978-0-252-06971-5.
4. Friedman, Norman (1983). U.S. Aircraft Carriers: An Illustrated Design History. Annapolis: Naval Institute Press. ISBN 978-0-87021-739-5.
5. Bronnen Mei1940