Het Type 97 Automatische Kanon (九七式自動砲, Kyū-nana-shiki-jidōhō) was een 20 mm anti-tankgeweer dat in de jaren 1930 door het Japanse Keizerlijke Leger (IJA) werd ontwikkeld. Dit wapen speelde een rol in verschillende conflicten, waaronder de Tweede Chinees-Japanse Oorlog, de Sovjet-Japanse Grensconflicten en de Tweede Wereldoorlog. Hoewel het aanvankelijk effectief was, werd het Type 97 door verbeteringen in de bepantsering van tanks rond 1942 grotendeels verouderd. Dit wapen moet niet worden verward met het Type 97 Zware Tankmachinegeweer of het Type 97 Vliegtuigmachinegeweer.
Inhouds opgave
Ontwikkeling en Ontwerp
Redenen voor Ontwikkeling
In de jaren 1930 werd het IJA geconfronteerd met meldingen van de aanschaf van Vickers Zes-Tons Tanks door de Chinezen en toenemende spanningen met het Rode Leger van de Sovjet-Unie langs de grens van Mantsjoerije. Om deze bedreigingen het hoofd te bieden, stelde het Japanse leger in 1935 de eis voor de ontwikkeling van een effectief anti-tankwapen.
Prototypes en Testen
De ontwikkeling van het Type 97 begon bij het Kokura Arsenal en het Nagoya Arsenal. Het Nagoya Arsenal baseerde zijn prototype op een kopie van het 13,2 mm Hotchkiss M1929 Machinegeweer, terwijl het Kokura Arsenal een volledig nieuw ontwerp ontwikkelde dat gebruikmaakte van een 20×125 mm patroon. De eerste tests in maart 1936 waren niet succesvol, wat leidde tot verbeteringen aan beide ontwerpen. In 1937 produceerde het Kokura Arsenal acht nieuwe prototypes, die werden getest op de Army Infantry School. Het ontwerp van Nagoya werd uiteindelijk verworpen, terwijl Kokura werd aangespoord verdere aanpassingen door te voeren. Een serie van vijftig kanonnen werd vervaardigd voor verdere proeven in 1938, waarna het Type 97 werd goedgekeurd.
Mechanisme en Werking
Het Type 97 Automatische Kanon gebruikte een gasgestuurd systeem met een vertraagd-blowbackmechanisme. De loop en de behuizing bewogen bij het afvuren samen om het wapen stabieler te maken. Hoewel het wapen in sommige rapporten als volautomatisch werd vermeld, was het in werkelijkheid alleen semi-automatisch, aangezien het geen selector had om de semi-automatische ontkoppeling uit te schakelen.
Met een gewicht van 52 kilogram zonder schild en 68 kilogram inclusief schild en handgrepen, was het Type 97 een van de zwaarste anti-tankgeweren van de Tweede Wereldoorlog. Het wapen werd gevoed door een verwijderbaar magazijn met een capaciteit van zeven patronen, dat zich bovenop de behuizing bevond. Het kanon had een vuursnelheid van ongeveer 12 schoten per minuut.
Specificaties van het Type 97
| Kenmerk | Specificatie |
|---|---|
| Massa | 52 kg (zonder schild), 68 kg (met schild) |
| Totale lengte | 2,09 m (6 ft 10 in) |
| Looplengte | 1,065 m (3 ft 5,9 in) |
| Patroon | 20×125 mm |
| Patroongewicht | 162 g (5,7 oz) |
| Werking | Gasgestuurd, semi-automatisch |
| Vuursnelheid | 12 schoten per minuut |
| Mondingssnelheid | 790 m/s (2.600 ft/s) |
| Maximale schootsafstand | 2.000 m (2.200 yd) |
| Voedingssysteem | 7-schots magazijn |
Munitie en Prestaties
Het Type 97 gebruikte verschillende soorten munitie, waaronder massieve pantserdoorborende-tracer (AP-T), hoogexplosieve-tracer en hoogexplosieve brandende-tracer patronen. De originele AP-T-munitie, Type 97, was van een zachtere staalsoort dan de later ontwikkelde Type 100-patronen. De 162 gram zware AP-T-projectielen hadden een mondingssnelheid van 790 m/s, wat zorgde voor een effectieve penetratie van 30 mm pantser bij een hoek van 90° op een afstand van 250 meter. Op grotere afstanden, zoals 2.000 meter, was het vermogen om pantser te doorboren echter beperkt tot slechts 9 mm.
Innovaties in Munitie
Vanaf 1940 werden de lopen van het Type 97 verchroomd om de levensduur te verlengen, wat een zeldzame eigenschap was voor wapens van die tijd. Dit kwam vooral van pas bij intensieve gevechtsomstandigheden en droeg bij aan de betrouwbaarheid van het kanon.
Productie en Inzet
Productieaantallen
De productie van het Type 97 startte in 1939 in het Kokura Arsenal. Tot 1941 werden er 950 eenheden gebouwd. In de eerste helft van 1943 werden nog eens 100 eenheden geproduceerd door de Nihon Seikosho Company, waarmee het totale aantal op 1.108 exemplaren kwam, inclusief de prototypes. De kosten van het wapen waren hoog: ¥6.400 per stuk, terwijl een standaardgeweer slechts ¥77 kostte.
Operationele Inzet
Het Type 97 werd toegewezen aan infanteriebataljons van het IJA, waarbij elk infanteriecompagnie een eigen anti-tankpeloton had. Deze pelotons waren onderverdeeld in twee secties van elk 11 man, met één Type 97 per sectie. De bediening van het kanon bestond uit vier schutters, vier munitiedragers en twee begeleiders voor de negen paarden die nodig waren om het kanon en de munitie over lange afstanden te vervoeren. Bij transport werd het wapen in drie delen opgebroken om het vervoer te vergemakkelijken.
Gevechtservaring
Het Type 97 maakte zijn gevechtsdebuut tijdens de Slag bij Khalkhin Gol in 1939, waar het succesvol enkele licht gepantserde Sovjetvoertuigen uitschakelde. In China werd het kanon vanaf 1940 vooral ingezet als infanterieondersteuningswapen in plaats van als primair anti-tankwapen. Dit leidde ertoe dat de munitieproductie in 1941-1942 voornamelijk gericht was op hoogexplosieve projectielen in plaats van pantserdoorborende.
Het wapen was minder effectief in de Zuidwestelijke Stille Oceaan tijdens de Tweede Wereldoorlog, hoewel het werd gebruikt door de Teishin Shudan, de parachutisten van het Japanse Keizerlijke Leger. Na 1942 was het Type 97 niet langer effectief tegen moderne tanks, wat de inzet ervan verder beperkte. De Type 97 diende wel als basis voor de Ho-1 en Ho-3 kanonnen die werden gebruikt in vliegtuigen.
Conclusie
Het Type 97 Automatische Kanon was een indrukwekkend stuk technologie in zijn tijd en diende als een belangrijk wapen in het arsenaal van het Japanse Keizerlijke Leger. De ontwikkelingen in pantsertechnologie maakten het echter snel verouderd, en het werd uiteindelijk vooral gebruikt als infanterieondersteuning. Met de productie van meer dan 1.100 eenheden speelde het kanon een rol in diverse gevechten, maar het verlies aan effectiviteit tegen moderne tanks markeerde het einde van zijn nut als anti-tankwapen.
Bronnen en meer informatie
- Afbeelding: AT-rifle Type 97 Public Domain via Wiki Commens
- Ness, Leland (2015). Rikkugun: Guide to Japanese Ground Forces 1937–1945. Vol. 2: Weapons of the Imperial Japanese Army & Navy Ground Forces. Solihull, UK: Helion. ISBN 978-1-909982-75-8.
- Handbook on Japanese Military Forces TM-E 30-480 [Hoofdstuk 9]. US War Department. 1 oktober 1944. Geraadpleegd op 27 januari 2018.
- Williams, Anthony G. (2000). Rapid Fire: The Development of Automatic Cannon, Heavy Machine Guns and Their Ammunition for Armies, Navies and Air Forces. Shrewsbury, UK: Airlife. ISBN 1-84037-122-6.
- Zaloga, Steven J. (2018). The Anti-Tank Rifle. Oxford, UK: Osprey Publishing. ISBN 978-1-4728-1722-8.
- “九七式自動砲取扱上ノ参考 Operations Manual for the Type 97 Automatic Cannon.” National Diet Library Digital Collections. Military Club Library.
- Williams, Anthony G. (2022). Autocannon: A History of Automatic Cannon and Ammunition. Ramsbury, UK: The Crowood Press. ISBN 978-1-78500-920-4.
- Bronnen Mei1940
