De SCR-270 Radar was een van de eerste operationele vroegtijdige waarschuwingsradars en speelde een cruciale rol in de Tweede Wereldoorlog. Deze radar, ontwikkeld door het Amerikaanse leger, was het primaire langeafstandsraderapparaat van de Verenigde Staten gedurende de oorlogsjaren en werd wereldwijd ingezet. De SCR-270 is ook bekend als de “Pearl Harbor Radar” omdat het een SCR-270-radar was die het naderende Japanse luchtaanval detecteerde ongeveer 45 minuten voordat de aanval op Pearl Harbor begon op 7 december 1941.
Inhouds opgave
Technologische ontwikkeling en varianten
De SCR-270 was een 2D luchtopsporingsradar met een frequentie van 106 MHz, een PRF van 621 Hz, en een pulsduur van 10 tot 25 microseconden. Het had een bereik van 150 mijl (240 km) en een nauwkeurigheid van 4 mijl (6,4 km). De antenne was een 8×4 dipoolarray.
Er werden twee hoofdversies van de SCR-270 geproduceerd: de mobiele SCR-270 en de vaste SCR-271. Beide gebruikten dezelfde elektronische componenten, maar de SCR-271 had een antenne met een iets hogere resolutie. Daarnaast werd er een verbeterde versie, de SCR-289, ontwikkeld, hoewel deze slechts beperkt werd gebruikt. De SCR-270 en SCR-271 werden uiteindelijk vervangen door nieuwere microgolfsystemen, zoals de AN/CPS-1, die werd geïntroduceerd tijdens de Tizard-missie. Deze nieuwe systemen werden beschikbaar halverwege 1944, op tijd voor D-Day.
Bouw van de radar: eerste stappen
Het onderzoek naar radartechnologie door het Amerikaanse Signal Corps begon al eind jaren 1920 onder leiding van kolonel William R. Blair van de Signal Corps Laboratories in Fort Monmouth, New Jersey. Hoewel aanvankelijk werd gefocust op infrarood detectiesystemen, veranderde dit in 1935 toen Roger B. Colton, een nieuwe medewerker, suggereerde dat Blair een ingenieur moest sturen om het CXAM-radarproject van de Amerikaanse marine te onderzoeken. William D. Hershberger bracht een positief rapport terug, wat leidde tot een beperkte financiering en de organisatie van een onderzoeksteam onder leiding van civiel ingenieur Paul E. Watson.
In december 1936 had Watson’s team een werkend prototype, dat ze verder bleven verbeteren. In mei 1937 demonstreerden ze het apparaat door ‘s nachts een bommenwerper te detecteren. Deze demonstratie bleek bijzonder overtuigend door een vergissing; de Martin B-10 bommenwerper was door de wind van koers geraakt en werd toch door het radarapparaat gelokaliseerd. Dit incident benadrukte de potentie van het systeem voor echte radar tracking.
Vervolgontwikkeling en implementatie
In april 1937 werd door een luitenant-kolonel Davis, gestationeerd in de Panamakanaalzone, een verzoek ingediend voor een “Middel voor Radiodetectie van Vliegtuigen” bij de Amerikaanse legerleiding. Dit leidde tot de ontwikkeling van de SCR-268, een kort- tot middellange afstand radarsysteem. Na een succesvolle demonstratie hiervan in mei 1937, werd door “Hap” Arnold een verzoek ingediend voor een langeafstandssysteem, dat uiteindelijk zou leiden tot de ontwikkeling van de SCR-270.
Vanwege bezorgdheid over spionage verplaatste het Signal Corps hun radarontwikkeling naar Fort Hancock, waarna ze direct begonnen met de ontwikkeling van de SCR-270. Onderdelen van de SCR-268 werden voor dit nieuwe project gebruikt, waardoor de voltooiing van de SCR-268 werd vertraagd.
In oktober 1940 werd de eerste niet-verplaatsbare versie, de SCR-271-A, operationeel in de Panamakanaalzone, en tegen december 1940 was er een tweede systeem geïnstalleerd. Westinghouse verhoogde snel de productie en had eind 1941 al 100 eenheden geproduceerd.
Uitbreiding van de radar en training van operators
Na de succesvolle implementatie van de eerste SCR-270 en SCR-271 radars, werd een aanzienlijke inspanning geleverd om de systemen te verspreiden en operators op te leiden. Dit was essentieel om de luchtverdediging van strategische locaties zoals Hawaï, de Filipijnen en de Panamakanaalzone te verbeteren.
Opleiding en implementatie
In april 1941 werd een luchtverdedigingsschool opgericht op Mitchel Field, New York. Hier werden operators van radars die naar strategische locaties waren gestuurd, getraind in de werking en het gebruik van de SCR-270. Deze school was het hoogtepunt van inspanningen die in 1940 begonnen, toen het Ministerie van Oorlog het Air Defense Command creëerde, onder leiding van Brigadier-Generaal James E. Chaney. Chaney kreeg de opdracht om alle informatie over het Britse luchtverdedigingssysteem te verzamelen en deze kennis zo snel mogelijk over te brengen naar het Amerikaanse leger.
Tijdens de opleiding werden de Amerikaanse generaals geadviseerd door Air Marshal Dowding, een van de ontwerpers van het Ground-controlled interception (GCI) luchtverdedigingssysteem dat tijdens de Slag om Engeland werd gebruikt. Dowding benadrukte het belang van een uitgebreid radardekking langs de kusten, in het bijzonder voor Hawaï.
Problemen en gebrek aan integratie
Ondanks de inspanningen en de hoge kwaliteit van de opleiding, ondervond de implementatie van de radarsystemen aanzienlijke organisatorische uitdagingen. Een van de grootste problemen was het gebrek aan eenheid in de commandostructuur. Luchtverdediging vereiste directe controle over verspreide middelen zoals luchtafweergeschut, radars en onderscheppingsvliegtuigen, maar deze waren vaak niet onder één commando.
Dit gebrek aan coördinatie werd duidelijk toen de radarsystemen op Hawaï werden geïnstalleerd. Major Kenneth Bergquist, die na zijn opleiding op Mitchel Field terugkeerde naar Hawaï, had de opdracht om een gecoördineerd systeem op te zetten. Echter, de lokale legerleiding toonde weinig interesse, en hij werd teruggeplaatst naar zijn oude eenheid. Pas nadat ongebruikelijke apparatuur op de basis arriveerde, werd Bergquist weer betrokken bij de opzet van de radarinstallaties.
De radarinstallaties op Hawaï
In juli 1941 werden de eerste SCR-270 radars op Hawaï operationeel, en tegen november had Bergquist met een klein team vier SCR-270-B radars rondom Oahu opgesteld. De radars werden strategisch geplaatst om een breed dekkingsgebied te bieden, met units bij Haleiwa, Opana Point, Mount Kaala, en Koko Head. Echter, de communicatie- en rapportagesystemen waren in eerste instantie slecht opgezet. In een geval moesten de radaroperators naar een benzinestation rijden om hun waarnemingen telefonisch door te geven.
Hoewel de communicatiesystemen uiteindelijk werden verbeterd, bleef de commandostructuur problematisch. Generaal Walter Short, die verantwoordelijk was voor de verdediging van Hawaï, had onvoldoende begrip van de radartechnologie en de noodzaak van een continue radarbewaking. Als gevolg hiervan kregen de radarstations de opdracht om slechts vier uur per dag operationeel te zijn en om uiterlijk om 7 uur ‘s ochtends uit te schakelen.
De aanval op Pearl Harbor
De SCR-270-radars op Hawaï hadden een cruciale maar tragische rol in de gebeurtenissen die leidden tot de aanval op Pearl Harbor op 7 december 1941. Hoewel deze radars het aankomende gevaar detecteerden, werd de informatie verkeerd geïnterpreteerd en niet tijdig doorgegeven, wat leidde tot een van de meest beruchte verrassingsaanvallen in de geschiedenis van de Verenigde Staten.
De detectie van de aanval
Op de ochtend van de aanval was SCR-270 radar, serienummer 012, geïnstalleerd op Opana Point op Hawaï. Het systeem werd bemand door de soldaten George Elliot en Joseph Lockard. Ondanks de instructie om de radar om 7 uur ‘s ochtends uit te schakelen, besloten de soldaten langer door te gaan om extra trainingstijd te benutten omdat hun vervoer vertraagd was. Rond 7:02 uur detecteerden ze een groot aantal vliegtuigen die Oahu naderden vanaf een afstand van 210 kilometer.
Lockard rapporteerde deze waarneming aan het informatiecentrum op Fort Shafter en meldde een “groot aantal vliegtuigen komende vanuit het noorden, drie punten oost”. De operator die de melding aannam, gaf het door aan luitenant Kermit Tyler, een onervaren officier die slechts een week in functie was. Tyler dacht dat de radarsignalen afkomstig waren van een geplande vlucht van B-17 bommenwerpers die die ochtend uit de Verenigde Staten zouden aankomen.
Verkeerde interpretatie en gevolgen
Er waren echter slechts zes B-17’s in de geplande vlucht, wat niet overeenkwam met de grote omvang van de radarecho. De officier had weinig begrip van de technologie, en de radaroperators waren niet op de hoogte van de aankomst van de B-17’s, noch van het aantal vliegtuigen in de groep. Bovendien hadden de B-17’s geen IFF-systeem (Identification Friend or Foe), wat betekende dat er geen betrouwbare manier was om de vliegtuigen als vriendelijk te identificeren.
De Japanse vliegtuigen die werden gedetecteerd, vielen Pearl Harbor 55 minuten later aan, wat leidde tot de formele betrokkenheid van de Verenigde Staten bij de Tweede Wereldoorlog. De inkomende aanval werd niet tijdig doorgegeven aan de commandanten en de noordelijke richting van de naderende vliegtuigen werd niet gebruikt om de Amerikaanse vloot naar de juiste positie te leiden. In plaats daarvan zochten de Amerikaanse schepen tevergeefs naar de Japanse aanvalsmacht ten zuidwesten van Hawaï, in de veronderstelling dat de aanval vanuit die richting was gelanceerd.
Directe reacties en nasleep
Onmiddellijk na de aanval werden de radars op Oahu 24 uur per dag operationeel. De Britse Royal Air Force stuurde Watson-Watt naar de Verenigde Staten om de militaire autoriteiten te adviseren over luchtverdedigingstechnologie. Zijn rapport benadrukte de algehele onwetendheid bij alle commandoniveaus over de capaciteiten van radar. Dit gebrek aan begrip en coördinatie werd gezien als een belangrijke factor in de mislukte verdediging van Pearl Harbor.
Nasleep en doorontwikkeling van radartechnologie
Na de aanval op Pearl Harbor werden de tekortkomingen in de Amerikaanse luchtverdediging en het gebruik van radartechnologie pijnlijk duidelijk. Dit leidde tot een hernieuwde focus op de ontwikkeling en integratie van radarsystemen in militaire strategieën en operaties.
Radar bij Midway en in de Filipijnen
Tijdens de Slag om Midway in juni 1942 werd een SCR-270 radar op het westelijke einde van Sand Island geplaatst. Deze radar waarschuwde voor inkomende Japanse luchtaanvallen en speelde een sleutelrol in het succesvol leiden van onderscheppingsjagers. Hoewel de radar tijdens het belangrijkste deel van de slag tussen de vliegdekschepen geen significante rol speelde, markeerde het gebruik ervan een belangrijke stap in de evolutie van luchtverdedigingstechnologieën.
In de Filipijnen had de Far East Air Force minder succes. Ondanks dat ze over vijf SCR-270B radars beschikten, waren er slechts twee operationeel op 8 december 1941. Een van deze radars, bemand door een eenheid van het Amerikaanse Marinekorps, was in staat om vijandelijke vliegtuigen correct te detecteren, maar commandodisintegratie leidde ertoe dat veel van de verdedigende jagers op de grond werden vernietigd, net als een groot deel van de B-17’s in de regio.
Japans radarontwikkeling en vervolgstappen
Het Japanse leger wist verschillende radarsets buit te maken, waaronder Britse en Amerikaanse systemen. Dit stelde hen in staat om hun eigen radartechnologie te ontwikkelen en te verbeteren, hoewel deze doorgaans minder geavanceerd waren in vergelijking met die van de geallieerden. Het Amerikaanse leger begon snel met het verbeteren van hun eigen radarcapaciteiten, met een sterke focus op training, integratie en technologieontwikkeling.
Tijdens de oorlogsjaren werd de SCR-270 vervangen door nieuwere en meer geavanceerde radarsystemen. Deze ontwikkelingen droegen bij aan de verbetering van de luchtverdediging en het vermogen om vijandelijke bewegingen nauwkeurig te detecteren en te reageren.
Conclusie
De SCR-270 radar speelde een cruciale rol in de vroege dagen van de luchtverdedigingstechnologie en had een significant, zij het gemengd, effect op de militaire operaties van de Verenigde Staten tijdens de Tweede Wereldoorlog. Hoewel het systeem in staat was om vroege waarschuwingen te geven, zoals bleek uit de gebeurtenissen rond de aanval op Pearl Harbor, onderstreepten organisatorische en technologische tekortkomingen de noodzaak van verdere ontwikkeling en integratie van dergelijke systemen.
De evolutie van radartechnologie, van de SCR-270 tot meer geavanceerde systemen, markeert een belangrijke fase in de geschiedenis van militaire technologie. Het benadrukt ook het belang van training, coördinatie en begrip van nieuwe technologieën binnen militaire hiërarchieën.
Bronnen en meer informatie
- Blair, William R., The History and Development of Radar in the U.S. Army Signal Corps, 1919-1947. Signal Corps Laboratories.
- Watson-Watt, Robert, Three Steps to Victory: A Personal Account of the Radar War. Odhams Press.
- Chaney, James E., Air Defense Command: The Early Years. Air Force History and Museums Program.
- U.S. National Archives, Pearl Harbor Attack Hearings.
- National Museum of the United States Air Force, SCR-270 Radar Overview.
- Bronnen mei1940
- Afbeelding: Harold Zahl, Public domain, via Wikimedia Commons