De Rode Ruhrleger of Rote Ruhrarmee, actief van 13 maart tot 12 april 1920, was een legermacht van tussen de 50.000 en 80.000 linkse arbeiders die deelnamen aan de zogenaamde Ruhr-opstand (Ruhraufstand) in de Weimarrepubliek. Dit was de grootste gewapende arbeidersopstand in de geschiedenis van het land en vond plaats in het belangrijkste industriële gebied van Duitsland. De opstandelingen reageerden op de Kapp-putsch, een poging van rechtse krachten in maart 1920 om de gekozen regering omver te werpen.
Inhouds opgave
Oprichting Rote Ruhrarmee
De Rote Ruhrarmee werd gevormd uit een breed scala aan linkse arbeidersgroeperingen. De meest prominente onder deze waren de Kommunistische Partei Deutschlands (KPD), de Kommunistische Arbeiter-Partei Deutschlands (KAPD), de Unabhängige Sozialdemokratische Partei Deutschlands (USPD) en de Freie Arbeiter-Union Deutschlands (FAUD). Deze groeperingen werden verenigd door hun gemeenschappelijke doel om de Kapp-putsch en de rechtse dreiging te weerstaan.
De organisatie van de Rote Ruhrarmee was deels geïnspireerd door de revolutionaire raden die tijdens de Duitse Revolutie van 1918-1919 waren ontstaan. Arbeidersraden (Arbeitsräte) en soldatenraden (Soldatenräte) speelden een cruciale rol in de coördinatie van de opstand en het mobiliseren van de arbeiders.
Structuur Rote Ruhrarmee
Rote Ruhrarmee had een organisatie die vergelijkbaar was met die van reguliere militaire eenheden, waaronder de vorming van bataljons. Deze bataljons waren samengesteld uit verschillende arbeidersgroeperingen en werden geleid door voormalige soldaten met militaire ervaring. Deze structuur stelde hen in staat om gecoördineerde militaire operaties uit te voeren, zoals het verdedigen van strategische punten en het uitvoeren van verrassingsaanvallen. De aanwezigheid van veteranen uit de Eerste Wereldoorlog binnen de gelederen zorgde ervoor dat de bataljons tactisch effectief waren ondanks het ad-hoc karakter van de militie.
De Rote Ruhrarmee had geen centrale commandant in de traditionele zin zoals in reguliere legers. De organisatie was grotendeels gedecentraliseerd en samengesteld uit verschillende linkse groeperingen, waaronder communisten, socialisten en anarchisten. De leiding werd vaak uitgevoerd door lokale arbeidersraden (Arbeitsräte) en soldatenraden (Soldatenräte), en er was geen enkel individu die als de algehele commandant van de Rote Ruhrarmee fungeerde.
Het leiderschap en de coördinatie waren gebaseerd op collectieve beslissingen van deze raden en de samenwerking tussen verschillende politieke en vakbondsgroepen in het Ruhrgebied. Hierdoor ontbrak het de Rote Ruhrarmee aan een eenduidige commandostructuur met een enkele bevelhebber.
Wapenvoorziening en logistiek
Een van de grootste uitdagingen voor de Rote Ruhrarmee was het verkrijgen van wapens en munitie. Veel van de wapens kwamen uit de voorraden van de Weimarrepubliek zelf, geplunderd uit wapendepots in het Ruhrgebied. Bovendien speelden voormalige soldaten die aan het Westfront in de Eerste Wereldoorlog hadden gevochten een cruciale rol in het bewapenen en trainen van de arbeidersmilitie.
Deze veteranen, met hun uitgebreide gevechtservaring, waren in staat om strategische en tactische kennis over te dragen aan de nieuw gerekruteerde arbeiders. Dit gaf de Rote Ruhrarmee een aanzienlijke militaire competentie ondanks hun aanvankelijke gebrek aan formele organisatie.
Frontervaring en militaire tactieken
De deelname van veteranen uit de Eerste Wereldoorlog was een van de meest bepalende factoren in de vroege successen van de Rote Ruhrarmee. Veel van deze mannen hadden gevochten in de loopgravenoorlog en hadden uitgebreide kennis van gevechtstechnieken, waaronder het gebruik van machinegeweren, artillerie en loopgravenoorlogvoering.
De militaire tactieken van de Rote Ruhrarmee weerspiegelden deze ervaring. Ze maakten effectief gebruik van de industriële infrastructuur van het Ruhrgebied, zoals mijnen en fabrieken, om sterke verdedigingsposities te creëren. De opstandelingen gebruikten ook guerrillatactieken, zoals hinderlagen en verrassingsaanvallen, om de superieure uitrusting en organisatie van de regeringstroepen te compenseren.
Beperkingen Rote Ruhrarmee
De Rote Ruhrarmee was beperkt in zijn optreden vanwege verschillende factoren die de effectiviteit en duurzaamheid van de opstand beïnvloedden:
- Gebrek aan Centrale Coördinatie: Hoewel de Rote Ruhrarmee bestond uit verschillende linkse groeperingen en arbeidersraden, ontbrak het aan een centrale commandostructuur die de diverse eenheden effectief kon coördineren en aansturen. Dit leidde tot fragmentatie en verminderde de mogelijkheid om grootschalige, gecoördineerde operaties uit te voeren.
- Beperkte Logistieke Ondersteuning: De logistieke middelen waren vaak onvoldoende om langdurige militaire operaties te ondersteunen. Voedsel, medische voorzieningen en munitie waren beperkt en moesten vaak geïmproviseerd worden. Dit maakte het moeilijk om een continue en effectieve strijd te voeren tegen de beter uitgeruste regeringstroepen.
- Onvoldoende Communicatiemiddelen: Hoewel er gebruik werd gemaakt van bestaande telefoons en soms radio’s, was de communicatie tussen de verschillende eenheden van de Rote Ruhrarmee vaak gebrekkig. Dit beperkte hun vermogen om snel informatie te delen en op elkaar af te stemmen. Dit beperkte hun vermogen om snel te reageren op veranderende omstandigheden en om gecoördineerde aanvallen en verdedigingsoperaties uit te voeren.
- Militaire Superieuriteit van Regeringstroepen en Freikorpsen: De troepen van de Weimarrepubliek waren beter getraind, beter bewapend en hadden toegang tot zwaardere wapens en voertuigen. Dit gaf hen een aanzienlijk tactisch voordeel in confrontaties met de Rote Ruhrarmee.
- Psychologische Voordeel: De Freikorpsen stonden bekend om hun brutaliteit en meedogenloosheid, wat een psychologisch voordeel gaf in gevechten tegen minder ervaren of slecht bewapende tegenstanders.
- Gebrek aan Langdurige Strategie: De Rote Ruhrarmee was grotendeels reactief, zonder een uitgebreide strategie voor langdurige operaties of politieke doelen na een eventueel succes. Dit betekende dat ze, ondanks enkele vroege successen, niet in staat waren om een duurzame controle over het gebied te behouden of om hun doelen op lange termijn te realiseren.
- Interne Ideologische Verschillen: De diverse samenstelling van de Rote Ruhrarmee, bestaande uit communisten, socialisten en anarchisten, leidde soms tot interne conflicten en onenigheid over de beste aanpak en de uiteindelijke doelen van de opstand. Deze ideologische verdeeldheid ondermijnde hun cohesie en effectiviteit.
Voorzieningen en ondersteuning
Naast wapens en munitie waren ook voedsel en medische voorzieningen cruciaal voor het volhouden van de opstand. Lokale arbeiders en hun families boden logistieke ondersteuning door voedsel en onderdak te leveren aan de strijders. Er werden geïmproviseerde ziekenhuizen opgericht om gewonde arbeiders te behandelen, vaak in de kelders van fabrieken en in de huizen van sympathisanten.
Conclusie
De Rote Ruhrarmee, actief van 13 maart tot 12 april 1920, was de grootste gewapende arbeidersopstand in de Duitse geschiedenis en reageerde op de rechtse Kapp-putsch. Hoewel ze enkele vroege successen boekten, werd hun effectiviteit beperkt door een gebrek aan centrale coördinatie, logistieke ondersteuning, effectieve communicatiemiddelen en de militaire superioriteit van de regeringstroepen en Freikorpsen. Interne ideologische verdeeldheid verzwakte ook hun cohesie.
Bronnen en meer informatie
- KPD, Archiv der sozialen Demokratie, Friedrich-Ebert-Stiftung.
- “The Ruhr Uprising of 1920” by Chris Harman, International Socialism Journal.
- “Weimar Germany: Promise and Tragedy” by Eric D. Weitz, Princeton University Press.
- “Germany: 1918-1945” by Mary Fulbrook, Oxford University Press.
- Bronnen Mei1940
- Afbeelding: See page for author, Public domain, via Wikimedia Commons
