Film materiaal van de bevrijding van Nazi Concentration Camps in 1945. Dit materiaal behoort tot het publieke domein. De film laat zien welke gruwelijkheden de geallieerden tegen kwamen bij de bevrijding van deze kampen.
Dit beeldmateriaal bevat schokkende beelden.
De eerste kampen werden opgericht in maart 1933, onmiddellijk nadat Adolf Hitler kanselier van Duitsland was geworden. Na de zuivering van de SA in 1934 werden de concentratiekampen uitsluitend gerund door de SS via de Inspectie van de concentratiekampen en later het belangrijkste economische en administratieve kantoor van de SS. Aanvankelijk waren de meeste gevangenen lid van de Communistische Partij van Duitsland, maar naarmate de tijd verstreek werden verschillende groepen gearresteerd, waaronder “gewone misdadigers”, “asocialen” en Joden. Na het begin van de Tweede Wereldoorlog werden mensen uit het door Duitsland bezette Europa opgesloten in de concentratiekampen. Na geallieerde militaire overwinningen werden de kampen geleidelijk bevrijd in 1944 en 1945, hoewel honderdduizenden gevangenen stierven in de dodenmarsen.
Meer dan 1.000 concentratiekampen (inclusief subkampen) werden opgericht tijdens de geschiedenis van nazi-Duitsland en ongeveer 1,65 miljoen mensen werden op een gegeven moment geregistreerd als gevangenen in de kampen. Ongeveer een miljoen stierven tijdens hun gevangenschap. Veel van de voormalige kampen zijn omgebouwd tot musea ter nagedachtenis aan de slachtoffers van het naziregime, terwijl het kampsysteem een symbool van geweld en terreur is geworden.
Concentratiekampen worden conventioneel beschouwd als uitgevonden door de Britten tijdens de Tweede Boerenoorlog, maar historicus Dan Stone betoogt dat er precedenten waren in andere landen en dat kampen “de logische uitbreiding waren van verschijnselen die lang de koloniale overheersing hadden gekenmerkt”. Hoewel het woord “concentratiekamp” de connotatie van moord heeft gekregen vanwege de nazi-concentratiekampen, hielden de Britse kampen in Zuid-Afrika geen systematische moord in. Het Duitse Rijk stichtte ook concentratiekampen tijdens de Herero- en Namaqua-genocide (1904-1907); het sterftecijfer van deze kampen was 45 procent, twee keer zoveel als in de Britse kampen.
Tijdens de Eerste Wereldoorlog werden acht tot negen miljoen krijgsgevangenen vastgehouden in krijgsgevangenkampen, sommigen van hen op locaties die later de locaties waren van nazi-kampen, zoals Theresienstadt en Mauthausen. Veel gevangenen die door Duitsland werden vastgehouden, stierven als gevolg van het opzettelijk achterhouden van voedsel en gevaarlijke werkomstandigheden in strijd met het Verdrag van Den Haag van 1907. In landen als Frankrijk, België, Italië, Oostenrijk-Hongarije en Duitsland werden burgers die als van ‘vijandelijke afkomst’ werden beschouwd, gedenatuuraliseerd. Honderdduizenden werden geïnterneerd en onderworpen aan dwangarbeid in barre omstandigheden Tijdens de Armeense genocide gepleegd door het Ottomaanse Rijk, werden Ottomaanse Armeniërs vastgehouden in kampen tijdens hun deportatie naar de Syrische woestijn.
