
De Nakajima E4N was een Japans verkenningsvliegtuig dat in de jaren 1930 door de Keizerlijke Japanse Marine werd ingezet. Dit tweezits, enkelmotorige watervliegtuig met dubbeldekker-configuratie speelde een rol in zowel maritieme operaties als civiele luchtvaart. Het toestel, ontworpen als schipgebonden verkenningsvliegtuig, stond bekend om zijn veelzijdigheid en aanpassingsvermogen.
Inhouds opgave
Ontwikkeling van de Nakajima E4N
Het Prototype: Type 90-2-1 (E4N1)
De ontwikkeling van de E4N begon in 1930 met de bouw van het prototype, aangeduid als Type 90-2-1 (E4N1). Dit model, uitgerust met dubbele drijvers en zonder een motorkap, voldeed niet aan de prestatie-eisen van de marine en werd verworpen. Ondanks deze tegenslag werden waardevolle lessen getrokken uit het ontwerp.
De Herziening: Type 90-2-2 (E4N2)
Na het afwijzen van de E4N1 werd het ontwerp volledig herzien. Het resultaat was de Type 90-2-2 (E4N2), die beschikte over een enkele hoofddrijver en kleinere stabilisatiedrijvers aan de vleugels. De motor werd voorzien van een motorkap, wat zorgde voor verbeterde aerodynamische prestaties. Dit vernieuwde ontwerp werd in 1931 in productie genomen en goedgekeurd voor gebruik door de Keizerlijke Japanse Marine.
Landversie: Type 90-2-3 (E4N2-C)
Een verdere ontwikkeling leidde tot een landversie, de Type 90-2-3 (E4N2-C). Dit model was uitgerust met een vast landingsgestel met staartwiel en werd aangepast voor gebruik vanaf vliegdekschepen. Het ontwerp was gebaseerd op dezelfde structuur als de watervliegtuigversie, maar bood meer operationele flexibiliteit.
Operationele Geschiedenis
De E4N2 werd hoofdzakelijk ingezet als schipgebonden verkenningsvliegtuig. Het toestel werd gelanceerd vanaf marineschepen met behulp van katapultsystemen, wat noodzakelijk was voor de operaties op zee.
Burgerluchtvaart: Nakajima P-1
In 1933 werden negen E4N2-C frames omgebouwd tot Nakajima P-1 postvliegtuigen. Deze eenzits landvliegtuigen met een gesloten cockpit werden ingezet voor nachtluchtdiensten tussen de Japanse hoofdeilanden, wat een vroege toepassing van luchtpostdiensten in Japan vertegenwoordigde.
Varianten van de Nakajima E4N
E4N1: Type 90-2-1 Verkenningswatervliegtuig
Dit was het originele prototype met dubbele drijvers en een open motorconfiguratie. Hoewel het niet in productie ging, leverde het waardevolle inzichten voor verdere ontwikkelingen.
E4N2: Type 90-2-2 Verkenningswatervliegtuig
De verbeterde versie met een enkele hoofddrijver en gestroomlijnde aerodynamica. In totaal werden 85 toestellen geproduceerd en operationeel ingezet door de Keizerlijke Japanse Marine.
E4N2-C: Type 90-2-3 Landvliegtuig
Een aangepaste versie van de E4N2 met een vast onderstel en geschikt voor vliegdekschepen. Hiervan werden 67 exemplaren gebouwd.
Nakajima P-1
Een conversie van de E4N2-C tot een eenzits postvliegtuig, ontworpen voor nachtelijke luchtpostdiensten. Dit model markeerde een belangrijke stap in de civiele luchtvaart van Japan.
Nakajima Giyu-11
Een experimenteel toestel gebaseerd op de E4N1, aangepast met een cabine en gebruikt door een civiele luchtvaartmaatschappij voor passagiersvervoer.
Specificaties (Nakajima Type 90-2-2)
Algemene kenmerken:
- Bemanning: 2 personen
- Lengte: 8,87 meter
- Spanwijdte: 10,98 meter
- Hoogte: 3,97 meter
- Vleugeloppervlak: 29,7 m²
- Leeggewicht: 1.252 kg
- Maximaal startgewicht: 1.800 kg
- Motor: Nakajima Kotobuki 2 9-cilinder luchtgekoelde radiale motor met 433 kW (581 pk)
Prestaties:
- Maximale snelheid: 232 km/u
- Kruissnelheid: 148 km/u
- Bereik: 1.019 km
- Dienstplafond: 5.740 meter
- Vleugelbelasting: 60,7 kg/m²
Bewapening:
- Machinegeweren: Eén vast voorwaarts vurende 7,7 mm machinegeweer en één flexibele 7,7 mm machinegeweer in de achterste cockpit
- Bommen: Twee bommen van 30 kg
Conclusie
De Nakajima E4N vertegenwoordigt een belangrijk stuk luchtvaarthistorie van Japan in de jaren 1930. Het toestel bood veelzijdigheid als schipgebonden verkenningsvliegtuig en vond toepassingen in zowel militaire als civiele operaties. De technologische vooruitgang, zoals de introductie van een gesloten cockpit en verbeterde aerodynamica, toonden de vorderingen van de Japanse luchtvaartindustrie in deze periode. Hoewel de E4N uiteindelijk werd vervangen door modernere toestellen zoals de Nakajima E8N, blijft het een voorbeeld van innovatieve luchtvaartontwikkeling.
Bronnen en meer informatie
- Afbeelding: See page for author, Public domain, via Wikimedia Commons
- Mikesh, Robert C., en Abe, Shorzoe (1990). Japanese Aircraft 1910-1941. Londen: Putnam Aeronautical Books. ISBN 0-85177-840-2.
- Francillon, René J. (1979). Japanese Aircraft of the Pacific War (2e editie). Londen: Putnam & Company Ltd. ISBN 0-370-30251-6.
- Francillon, René J. (1995). Japanese Aircraft of the Pacific War (Revised edition). Annapolis: Naval Institute Press. ISBN 978-1-59114-664-5.
- Green, William (1987). War Planes of the Second World War: Volume Six, Floatplanes. London: Macdonald. ISBN 978-0-356-01449-7.
- Bronnen Mei1940