De MP 18, een Duitse submachine gun (SMG), werd ontworpen door Hugo Schmeisser en geproduceerd door de Bergmann Waffenfabrik. Dit wapen werd in 1918 tijdens de Eerste Wereldoorlog in gebruik genomen door het Duitse leger. Het was speciaal ontwikkeld voor de Sturmtruppen, speciale aanvalsbrigades die gespecialiseerd waren in loopgravenoorlogen. Het doel van de MP 18 was om individuele soldaten meer vuurkracht te geven op korte afstand, een significant voordeel ten opzichte van de standaard pistolen die voorheen werden gebruikt.
Inhouds opgave
Eerste concept van de submachine gun
Het idee van de submachine gun ontstond in het begin van de 20e eeuw. In deze tijd zocht men naar een wapen dat geschikt was voor de nieuwe oorlogstactieken zoals infiltratie en het schoonvegen van loopgraven, waar gevechten vaak op zeer korte afstand plaatsvonden. Traditionele geweren bleken in deze situaties minder effectief, en de noodzaak voor een automatisch wapen werd steeds duidelijker.
In 1915 besloot de Duitse Wapenproefcommissie in Spandau een nieuw wapen te ontwikkelen dat beter geschikt was voor de loopgravenoorlog. Pogingen om bestaande pistolen, zoals de Luger en de Mauser, te modificeren naar automatische wapens, mislukten door hun te lage gewicht en een te hoge vuursnelheid, wat leidde tot een gebrek aan precisie. Daarom werd gekozen voor de ontwikkeling van een geheel nieuw type wapen.
Ontwerp en kenmerken van de MP 18
De MP 18, ook wel aangeduid als de Maschinenpistole 18/I, was het eerste wapen dat voldeed aan de eisen voor loopgravenoorlogvoering. Het gebruikte het Trommelmagazin (een trommelmagazijn) van de artillerieversie van de Luger-pistool, dat 32 rondes bevatte. Hoewel het ontwerp verschillende varianten kende, zoals de MP 18/II en MP 18/III, was het basisontwerp van de MP 18 het meest effectief voor close combat situaties.
Een opvallend kenmerk van de MP 18 was dat het een blowback-systeem gebruikte, waarbij de energie van het afvuren van een kogel werd benut om de volgende kogel automatisch te laden. Dit maakte het mogelijk om volledig automatisch te vuren. De MP 18 was ontworpen om met een enkel vuurpatroon te werken, zonder optie voor semi-automatisch vuur, wat een latere aanpassing was in opvolgende modellen zoals de MP 28.
Rol van de MP 18 in de Eerste Wereldoorlog
Laatste fase van de oorlog
De MP 18 werd pas aan het front geïntroduceerd in de tweede helft van 1918, tijdens de laatste fase van de Eerste Wereldoorlog, toen het Duitse leger in een defensieve positie terechtkwam tijdens het geallieerde Honderd Dagen Offensief. Een van de eerste eenheden die het wapen ontving, was de 237e Infanteriebrigade van de 119e Infanteriedivisie. Deze eenheid kreeg 216 MP 18/1 geweren voor veldtesten in juli 1918.
Gevechtsinzet en effectiviteit
Ondanks dat de MP 18 relatief laat in de oorlog werd ingezet, speelde het een belangrijke rol in enkele belangrijke gevechten, waaronder de Slag bij Amiens. Dit wapen bood de Duitse soldaten een aanzienlijk voordeel in close-quarters combat. Canadezen van het 13e Bataljon van het 42e Regiment maakten bijvoorbeeld melding van een buitgemaakte MP 18 tijdens een aanval op Duitse stellingen in augustus 1918.
Er wordt geschat dat tussen de 35.000 en 50.000 MP 18’s zijn geproduceerd tegen het einde van de oorlog, maar slechts een klein deel daarvan bereikte daadwerkelijk het front. Veel exemplaren bleven in fabrieken en werden later in de tussenoorlogse periode herverdeeld.
Impact van de MP 18 na de Eerste Wereldoorlog
Verdrag van Versailles en beperkingen
Er wordt vaak beweerd dat de MP 18 zo effectief was dat het wapen werd verboden door het Verdrag van Versailles. Hoewel er beperkingen werden opgelegd aan het aantal automatische wapens dat Duitsland mocht hebben, werd de MP 18 niet expliciet verboden. Het verdrag legde wel limieten op aan het aantal lichte en zware machinegeweren dat Duitsland mocht produceren, wat de verdere ontwikkeling en verspreiding van de MP 18 indirect beperkte.
Gebruik door de Freikorps en andere paramilitaire groepen
Na de oorlog werd de MP 18 populair onder de Freikorps, rechtse paramilitaire groepen die werden ingezet door de Duitse overheid om interne opstanden, zoals de Spartacusopstand, neer te slaan. Veel MP 18’s die niet naar het front waren gestuurd, kwamen in handen van deze paramilitaire groepen en speelden een belangrijke rol in het onderdrukken van politieke onrust.
Daarnaast werd de MP 18 ook in gebruik genomen door de Duitse politie. Met toestemming van de regering werden deze wapens voorzien van een ‘1920’-stempel, wat betekende dat ze goedgekeurd waren voor officieel gebruik. Veel wapens uit deze periode kwamen echter ook in handen van illegale paramilitaire en criminele groeperingen.
Internationale verspreiding en gebruik in conflicten
Na de oorlog werd de MP 18 ook in andere landen gebruikt. In 1924 werd een Estse poging tot staatsgreep verdedigd met behulp van MP 18’s. Het wapen werd in veel lokale conflicten ingezet, waaronder de Chaco-oorlog in Zuid-Amerika en de Spaanse Burgeroorlog in de jaren 1930.
Een interessant voorbeeld is China, waar de MP 18 in grote aantallen werd gekopieerd en geproduceerd in fabrieken zoals Tsing Tao. Deze wapens werden ingezet tijdens de Chinese Warlord-periode en de Tweede Chinees-Japanse Oorlog.
Evolutie van de MP 18
MP 28 en verdere ontwikkelingen
De MP 18 had een directe invloed op de ontwikkeling van latere submachine guns. Een van de meest opvallende opvolgers was de MP 28, een verbeterde versie van de MP 18, ontworpen door Hugo Schmeisser in de jaren 1920. Deze versie had een vuurmodusselector, waardoor zowel semi-automatisch als automatisch vuren mogelijk werd. De MP 28 werd in veel landen geëxporteerd en gekopieerd, onder andere in Spanje, waar het werd geproduceerd onder de naam Avispero.
In de jaren 1930 ontwikkelde Emil Bergmann, zoon van Theodor Bergmann, de MP 32, die later evolueerde tot de MP 34 en de MP 35. Deze wapens werden gebruikt door verschillende Europese legers, waaronder het Deense en het Oostenrijkse leger.
Invloed op latere ontwerpen
De invloed van de MP 18 is duidelijk te zien in latere wapensystemen zoals de Britse Sten gun en de Sovjet PPSH-41. Beide wapens gebruikten principes die waren afgeleid van de MP 18, zoals het gebruik van een eenvoudig blowback-mechanisme en de mogelijkheid tot massaproductie.
Conclusie
De MP 18 was het eerste massaal geproduceerde submachinegeweer en speelde een cruciale rol in de ontwikkeling van moderne wapentechnologie. Het ontwerp van de MP 18 beïnvloedde de evolutie van submachine guns over de hele wereld, en het bewees zijn waarde niet alleen tijdens de Eerste Wereldoorlog, maar ook in talloze conflicten in de decennia daarna. Hoewel het wapen pas laat in de oorlog werd ingezet, liet het een blijvende impact achter op zowel militaire tactieken als wapenontwerpen.
Bronnen en meer informatie
- Jones, Richard. Submachine Guns of World War II. Osprey Publishing, 2008.
- Hogg, Ian. The Encyclopedia of Infantry Weapons of World War II. Arms & Armour Press, 1977.
- Afbeelding:Unknown photographer, Public domain, via Wikimedia Commons
- Windrow, Martin. Weapons and Equipment of the World’s Armies. Arms & Armour Press, 1976.
- Bronnen Mei1940
