Maurice Paul Emmanuel Sarrail (1856-1929) was een Franse generaal die tijdens de Eerste Wereldoorlog en het interbellum een belangrijke rol speelde. Hij werd vooral bekend om zijn controversiële militaire leiderschap aan het Salonika-front en zijn betrokkenheid bij de onderdrukking van de Grote Syrische Opstand in de jaren 1920. Zijn socialistische overtuigingen maakten hem een uitzondering binnen de overwegend conservatieve en katholieke Franse legerleiding van die tijd.
Inhouds opgave
Vroege Carrière en Militaire Opleiding
Maurice Sarrail werd geboren op 6 april 1856 in Carcassonne, Frankrijk. Hij volgde een militaire opleiding aan de École spéciale militaire de Saint-Cyr, waar hij in 1877 als derde van zijn klas afstudeerde. Na zijn promotie tot onderluitenant begon hij aan een normale militaire loopbaan in de infanterie. Sarrail klom geleidelijk op in de rangen: hij werd luitenant in 1882, kapitein in 1887 en chef-de-bataillon in 1897.
In 1901 werd Sarrail benoemd tot commandant van de École Militaire d’Infanterie (Saint-Maixent), waar officieren voor de Franse Republiek werden opgeleid. Zijn promotie tot kolonel volgde in 1905 en hij werd directeur van de infanterie bij het Franse Ministerie van Oorlog. In 1911 kreeg hij de rang van generaal van divisie, mede dankzij zijn banden met de radicaal-socialistische regering onder Joseph Caillaux.
Sarrail aan het Westfront: Eerste Wereldoorlog (1914-1915)
De Slag om de Ardennen en Verdun
Bij het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog in 1914 kreeg Sarrail het bevel over het VIe Corps, dat deel uitmaakte van het Derde Leger onder generaal Ruffey. Tijdens de Slag om de Ardennen wist Sarrail met succes zijn eenheden stand te laten houden tegen sterke Duitse tegenaanvallen, maar hij moest zich uiteindelijk terugtrekken om omsingeling te voorkomen. Op 30 augustus 1914 volgde hij Ruffey op als bevelhebber van het Derde Leger.
Tijdens de Eerste Slag bij de Marne in september 1914 kreeg Sarrail de opdracht om de Duitse opmars richting Verdun af te remmen. Hoewel hij zich opwierp als de “redder van Verdun,” waren critici van mening dat de stad, met zijn uitgebreide verdedigingswerken, nooit echt in groot gevaar was geweest. Sarrails besluit om door te vechten ondanks het risico op omsingeling leverde gemengde reacties op.
Ontslag in 1915
In 1915 werd Sarrail geconfronteerd met toenemende kritiek van zijn militaire en politieke tegenstanders. Tijdens gevechten in de Argonne voerde hij volgens rapporten van het opperbevel onsuccesvolle offensieven uit en leed hij aanzienlijke verliezen. Deze situatie leidde ertoe dat hij in juli 1915 werd ontheven van zijn bevel over het Derde Leger.
Het Salonika-Front (1915-1917)
Strategie en Aanwijzing als Bevelhebber
Na zijn ontslag aan het westfront werd Sarrail benoemd tot bevelhebber van een geallieerde expeditie naar Salonika (het huidige Thessaloniki). Deze missie was aanvankelijk bedoeld om Servië te ondersteunen tegen de opmars van de Centrale Mogendheden en later om Franse invloed in de regio te versterken. Sarrail’s politieke connecties speelden een belangrijke rol bij zijn benoeming, aangezien hij door sommigen werd gezien als een symbool van republikeins en socialistisch Frankrijk.
In oktober 1915 arriveerde Sarrail in Salonika, waar hij een multinationale troepenmacht leidde die onder andere bestond uit Franse, Britse, Servische en Russische eenheden. Hoewel hij verschillende offensieven lanceerde, waaronder pogingen om Bulgarije te veroveren en de Duitse druk op Servië te verlichten, bleven grote successen uit. Zijn commandostijl, gekenmerkt door politieke manoeuvres en interne conflicten met geallieerde bevelhebbers, zorgde voor spanningen.
Offensieven en Politieke Intriges
Tijdens de zomer van 1916 bereidde Sarrail zich voor op een groot offensief langs de Macedonische frontlinie, maar zijn plannen werden ondermijnd door logistieke problemen en gebrek aan coördinatie tussen de geallieerde legers. Het offensief, gelanceerd in september 1916, resulteerde in beperkte terreinwinst, waaronder de inname van Monastir (nu Bitola). Echter, de moeizame vooruitgang en de hoge verliezen deden twijfel rijzen over zijn militaire bekwaamheid.
Einde van de Militaire Carrière
In december 1917 werd Sarrail ontslagen als bevelhebber van de troepen in Salonika door de nieuwe Franse premier Georges Clemenceau, die zijn politieke connecties en vermeende inefficiëntie niet langer tolereerde. Zijn ontslag markeerde het einde van zijn actieve militaire loopbaan tijdens de oorlog.
Later Leven en Betrokkenheid bij de Grote Syrische Opstand
Na de oorlog schreef Sarrail zijn memoires en trok hij zich tijdelijk terug uit het openbare leven. In 1924 werd hij benoemd tot Hoge Commissaris in het door Frankrijk gecontroleerde Syrië. Zijn harde optreden tegen de Grote Syrische Opstand (1925-1927) leidde tot internationale verontwaardiging. Het bevel om Damascus te beschieten in 1925 maakte hem tot een controversieel figuur in de naoorlogse geschiedenis. Hij werd in oktober 1925 teruggeroepen naar Frankrijk.
Conclusie
Maurice Sarrail blijft een controversieel persoon binnen de Franse militaire geschiedenis. Zijn loopbaan werd gekenmerkt door een combinatie van politieke invloed, militaire campagnes met gemengde resultaten en zijn rol bij enkele van de meest controversiële gebeurtenissen van zijn tijd.
Bronnen en meer informatie
- Afbeelding: Unknown (Bain News Service, publisher), Public domain, via Wikimedia Commons
Doughty, Robert A. (2005). Pyrrhic Victory: French Strategy and Operations in the Great War. Harvard University Press. ISBN 978-0-674-02726-8.
Palmer, Alan (1998). Victory 1918. Weidenfeld & Nicolson. ISBN 0-297-84124-6.
Clayton, Anthony (2003). Paths of Glory: The French Army 1914-18. Cassell, London. ISBN 0-304-35949-1.
Prete, Roy (2009). Strategy and Command, 1914: Anglo-French Planning for the First World War. McGill-Queen’s University Press. ISBN 978-0-7735-3522-0.
Sumner, Ian (2012). They Shall Not Pass: The French Army on the Western Front 1914–1918. Pen & Sword. ISBN 978-1-848-84209-0.
- Bronnen Mei1940
