
De Marianen- en Palau-campagne, uitgevoerd tussen juni en november 1944, was een belangrijk offensief van de Verenigde Staten tijdens de Tweede Wereldoorlog. Het doel was om de Japanse strijdkrachten in de Stille Oceaan te verzwakken, strategische bases te veroveren en de weg vrij te maken voor een invasie van de Filipijnen en bombardementen op Japan. Onder het bevel van admiraal Chester W. Nimitz werd de campagne ontworpen als een voortzetting van eerdere successen in de Gilbert- en Marshalleilanden.
Inhouds opgave
De campagne omvatte drie operaties
- Operatie Forager: Het veroveren van de Marianen. (inclusief de Slag om Saipan, de Slag om Guam en de Slag om Tinian).
- Operatie Stalemate: De inname van Palau. (inclusief de Slag om Peleliu en de Slag om Angaur).
- Operatie Causeway: Een geplande maar niet uitgevoerde invasie van Taiwan.
Strategische Doelen
Het offensief had drie primaire doelen:
- Het neutraliseren van Japanse bases in de centrale Stille Oceaan.
- Het ondersteunen van de herovering van de Filipijnen.
- Het bieden van luchtmachtbases voor strategische bombardementen op Japan.
Met de Marianen als doelwit konden de geallieerden de B-29 Superfortress inzetten voor bombardementen op Japanse steden, waaronder de kernbombardementen op Hiroshima en Nagasaki in 1945.
Amerikaanse Troepen en Middelen
De omvang van de Amerikaanse strijdkrachten weerspiegelde de strategische waarde van deze campagne. De Vijfde Vloot, onder bevel van admiraal Raymond A. Spruance, was een van de grootste maritieme formaties ooit ingezet. Belangrijke onderdelen waren:
- Task Force 58, geleid door viceadmiraal Marc Mitscher, bestaande uit:
- 15 vliegdekschepen
- 7 slagschepen
- 11 kruisers
- 86 torpedobootjagers
- Meer dan 900 vliegtuigen
- De landingsmacht, onder leiding van viceadmiraal Richmond K. Turner, omvatte:
- 56 transportschepen
- 84 landingsvaartuigen
- Meer dan 127.000 soldaten van het Amerikaanse leger en het Korps Mariniers.
De troepen werden ondersteund door uitgebreide logistiek en een grondige voorbereiding, inclusief lucht- en zeeverkenningen.
Begin van de Operaties: Landing op Saipan
Het eerste hoofddoel van Operatie Forager was het eiland Saipan. Op 15 juni 1944 landden Amerikaanse mariniers en soldaten, ondersteund door intensieve beschietingen van de marine. De geallieerden stuitten op zwaar verzet van Japanse troepen, die gebruik maakten van ingewikkelde verdedigingssystemen en tactieken zoals banzai-aanvallen.
Om de Amerikaanse vloot te stoppen, stuurde Japan de Gecombineerde Vloot, wat leidde tot de Slag in de Filipijnenzee op 19 en 20 juni. Deze confrontatie resulteerde in een grote nederlaag voor Japan, waarbij veel vliegdekschepen en vliegtuigen verloren gingen.
Operaties in de Marianen
Slag om Saipan (15 juni – 9 juli 1944)
De invasie van Saipan vormde het begin van de Amerikaanse campagne in de Marianen. Het eiland was van groot strategisch belang, omdat het binnen het bereik lag van de Japanse hoofdeilanden voor langeafstandsbombardementen met B-29 Superfortress-bommenwerpers. De Amerikaanse landingsmacht bestond uit het 2e en 4e Mariniersdivisie, evenals de 27e Infanteriedivisie van het Amerikaanse leger. De Slag om Saipan, die plaatsvond van 15 juni tot 9 juli 1944, speelde een sleutelrol in het doorbreken van de Japanse defensieve linies in de Stille Oceaan en vormde een keerpunt in de strategische luchtcampagne tegen Japan.
De gevechten waren intens en gekenmerkt door:
- Japanse verdedigingsstrategie: De Japanse troepen gebruikten een systeem van ondergrondse bunkers, grotten en versterkte posities om de Amerikaanse opmars te vertragen.
- Amerikaanse tactieken: De VS voerden een combinatie van amfibische landingen en luchtsteun uit, ondersteund door artilleriebeschietingen van de marine.
- Banzai-aanval: Op 7 juli 1944 lanceerden de Japanse troepen een massale banzai-aanval, een wanhopige poging om de Amerikaanse troepen te overweldigen. Hoewel de aanval faalde, kostte het de Amerikanen zware verliezen.
Na drie weken van felle strijd werd Saipan op 9 juli 1944 veiliggesteld. Het verlies van Saipan was een zware klap voor Japan, wat leidde tot de val van de Japanse premier Hideki Tojo en zijn kabinet.
Slag om Guam (21 juli – 10 augustus 1944)
Na Saipan richtten de Amerikaanse troepen zich op Guam, een voormalig Amerikaans gebied dat in 1941 door Japan was ingenomen. De invasie begon op 21 juli 1944 met landingen van het 3e Mariniersdivisie en het 77e Infanteriedivisie van het Amerikaanse leger. De Slag om Guam markeerde een belangrijke fase in de Marianen-campagne, waarbij de herovering van dit strategisch gelegen eiland een belangrijke stap was in het verder verzwakken van de Japanse defensieve positie in de Stille Oceaan.
Belangrijke elementen van de slag:
- Voorbereiding: De Amerikaanse marine voerde een massale bombardementscampagne uit om de Japanse verdediging te verzwakken.
- Geografie: Het ruige terrein van Guam maakte de opmars van de Amerikaanse troepen moeilijk, terwijl Japanse troepen goed gecamoufleerde posities gebruikten.
- Uitkomst: Na drie weken van zware gevechten was Guam op 10 augustus 1944 volledig onder Amerikaanse controle. Het eiland werd vervolgens gebruikt als basis voor luchtmachtoperaties.
Slag om Tinian (24 juli – 1 augustus 1944)
Na Saipan richtten de Amerikaanse troepen zich op Guam, een voormalig Amerikaans gebied dat in 1941 door Japan was ingenomen. De invasie begon op 21 juli 1944 met landingen van het 3e Mariniersdivisie en het 77e Infanteriedivisie van het Amerikaanse leger. De Slag om Guam markeerde een belangrijke fase in de Marianen-campagne, waarbij de herovering van dit strategisch gelegen eiland een belangrijke stap was in het verder verzwakken van de Japanse defensieve positie in de Stille Oceaan.
Kenmerken van de slag:
- Innovatieve landingsmethoden: Amerikaanse troepen landden op minder verdedigde stranden om zware gevechten te vermijden.
- Japanse verdediging: Hoewel de Japanse troepen zwaar in de minderheid waren, boden ze taai verzet.
- Amerikaanse overwinning: Op 1 augustus 1944 werd Tinian veiliggesteld. De Amerikanen begonnen onmiddellijk met de bouw van vliegvelden die geschikt waren voor B-29-bommenwerpers.
Strategische Impact van de Marianen-campagne
De inname van Saipan, Guam en Tinian had ingrijpende gevolgen voor de verdere oorlogsinspanningen:
- Luchtmachtbases: De vliegvelden op Tinian en Saipan werden cruciaal voor de strategische bombardementscampagne tegen Japan, inclusief de kernbommen op Hiroshima en Nagasaki.
- Japanse strategie: Het verlies van de Marianen dwong Japan om zijn defensieve strategie te heroverwegen en leidde tot verdere versterking van de thuisverdediging.
- Moraal: Het succes van de Amerikanen versterkte het vertrouwen van de geallieerden in een uiteindelijke overwinning.
Operaties in Palau
Voorbereiding op de Slagen in Palau
Na het succes in de Marianen richtten de geallieerden hun aandacht op de Palau-eilanden, met name de strategische locaties Peleliu en Angaur. De inname van deze eilanden was bedoeld om de flank te beveiligen voor de geplande herovering van de Filipijnen. Hoewel sommige strategen twijfelden aan het belang van de operatie, werd besloten om door te gaan vanwege de potentiële bedreiging van Japanse luchtaanvallen vanuit deze eilanden.
Slag om Peleliu (15 september – 27 november 1944)
De Slag om Peleliu was een van de meest intensieve gevechten van de campagne. Het eiland werd verdedigd door ongeveer 10.500 Japanse troepen onder bevel van kolonel Kunio Nakagawa. De Amerikaanse strijdkrachten bestonden voornamelijk uit het 1e Mariniersdivisie en later het 81e Infanteriedivisie.
Belangrijke aspecten van de slag:
- Verdedigingsstrategie van Japan: In plaats van traditionele banzai-aanvallen, koos Japan voor een diepteverdediging, gebruikmakend van een netwerk van grotten, bunkers en tunnels.
- Amerikaanse aanpak: Ondanks zware lucht- en artilleriebeschietingen ondervonden de Amerikaanse troepen hevige tegenstand, vooral bij het innemen van strategische posities zoals de Umurbrogol-berg, bekend als “Bloody Nose Ridge”.
- Slachtoffers: De strijd om Peleliu was bijzonder bloedig. De Amerikaanse troepen leden meer dan 12.000 slachtoffers, terwijl bijna alle Japanse verdedigers omkwamen.
De slag eindigde op 27 november 1944, maar de strategische waarde van het eiland werd later ter discussie gesteld, gezien de beperkte bijdrage aan de Filipijnse campagne.
Slag om Angaur (17 september – 22 oktober 1944)
Angaur, een kleiner eiland ten zuiden van Peleliu, werd aangevallen door het 81e Infanteriedivisie van het Amerikaanse leger. De gevechten op Angaur waren minder intens dan op Peleliu, maar het terrein en de verdedigingswerken maakten de opmars uitdagend. De Slag om Angaur maakte deel uit van de bredere operaties in Palau en speelde een ondersteunende rol in het veiligstellen van de flank voor de geplande Filipijnse invasie.
Kenmerken van de slag:
- Japanse verdediging: Ongeveer 1.400 Japanse soldaten waren gestationeerd op het eiland, gebruikmakend van versterkte grotten.
- Amerikaanse tactieken: De Amerikanen gebruikten zware artillerie en luchtbombardementen om weerstand te breken.
- Uitkomst: Op 22 oktober 1944 was Angaur volledig onder Amerikaanse controle en werd het eiland gebruikt als basis voor artillerie en vliegvelden.
Strategische Overwegingen en Resultaten in Palau
De gevechten op de Palau-eilanden waren extreem zwaar en kostenintensief, zowel in termen van mensenlevens als middelen. De resultaten waren echter gemengd:
- Beveiliging van de flank: De geallieerden elimineerden potentiële Japanse luchtaanvallen op de Filipijnen. Vanuit militair perspectief betekende dit dat de Japanse strijdkrachten hun strategische steunpunten verloren, waardoor ze niet langer effectieve offensieve operaties konden uitvoeren in de regio.
- Beperkte strategische waarde: Sommige historici hebben betoogd dat de operatie onnodig was, omdat de belangrijkste Japanse garnizoenen op Koror en Babeldaob werden omzeild en pas in augustus 1945 capituleerden.
De Palau-campagne benadrukte de complexiteit van de gevechten in de Stille Oceaan en diende als een voorbode voor toekomstige intensieve gevechten op Okinawa en Iwo Jima.
Gevolgen van de Marianen- en Palau-campagne
De Marianen- en Palau-campagne vormde een beslissende fase in de Stille Oceaanoorlog en had verstrekkende gevolgen voor de verdere verloop van de Tweede Wereldoorlog in Azië en de Stille Oceaan.
Strategische Voordelen voor de Geallieerden
- Voorbereiding op de Filipijnse invasie: De neutralisatie van Japanse bases in de Marianen en Palau stelde de geallieerden in staat om zonder grote bedreiging de Filipijnen binnen te vallen in oktober 1944.
- Luchtmachtbases voor bombardementen: De Marianen werden belangrijke luchtmachtbases, waar B-29-bommenwerpers strategische bombardementen op Japan begonnen. Deze bombardementen, waaronder de kernbommen op Hiroshima en Nagasaki in augustus 1945, speelden een sleutelrol in de Japanse overgave.
- Verzwakking van Japanse luchtmacht en marine: De Slag in de Filipijnenzee vernietigde een groot deel van de Japanse vliegdekschepen en ervaren piloten, waardoor de slagkracht van de Japanse marine aanzienlijk werd verminderd.
Operatie Causeway
Operatie Causeway, de geplande invasie van Taiwan tijdens de Tweede Wereldoorlog, werd uiteindelijk niet uitgevoerd vanwege strategische, logistieke en politieke overwegingen. Hoewel Taiwan werd gezien als een belangrijk doelwit vanwege de strategische ligging en zijn rol als Japanse marinebasis, maakten de omvang en complexiteit van de operatie het onaantrekkelijk.
De invasie van Taiwan werd ingeschat als even groot en ingewikkeld als Operatie Overlord in Europa. Hoge marinecommandanten zoals Chester W. Nimitz en Raymond A. Spruance benadrukten dat de dichtbevolkte aard van het eiland, samen met de sterke Japanse defensieve posities, een enorm aantal troepen en middelen zou vereisen. Tegelijkertijd boden alternatieve doelwitten, zoals Luzon, Iwo Jima en Okinawa, een eenvoudiger en effectiever pad naar Japan.
Generaal Douglas MacArthur speelde een belangrijke rol bij het afwijzen van Operatie Causeway. Hij drong aan op de herovering van de Filipijnen vanwege hun politieke en strategische waarde. MacArthur betoogde dat het omzeilen van Luzon de geallieerde flank kwetsbaar zou maken en dat de Filipijnen moesten worden bevrijd als een morele en strategische verplichting.
Met deze overwegingen kozen de geallieerden voor een strategie die zich richtte op de Filipijnen en de eilanden Iwo Jima en Okinawa, wat een directe route naar Japan mogelijk maakte.
Verlies voor Japan
De campagne leidde tot aanzienlijke verliezen voor Japan, zowel in materieel als in moraal. Het verlies van de Marianen betekende een directe bedreiging voor het Japanse thuisfront, terwijl de zware verliezen aan schepen en vliegtuigen hun vermogen om offensieve operaties uit te voeren verder ondermijnden.
Conclusie
De Marianen- en Palau-campagne toonde de vastberadenheid en middelen van de geallieerden om door de Stille Oceaan te blijven oprukken richting Japan. Hoewel de Palau-operaties strategisch minder belangrijk waren dan oorspronkelijk gedacht, droegen ze bij aan de bredere inspanning om de Japanse defensieve linies te doorbreken en de oorlog dichter bij een einde te brengen.
De successen van de campagne versterkten de positie van de geallieerden in de regio, terwijl ze ook de immense uitdagingen en kosten van amfibische operaties benadrukten. De campagne markeerde een cruciale stap in de laatste fasen van de oorlog, die uiteindelijk eindigde met de overgave van Japan in augustus 1945.
Bronnen en meer informatie
- Afbeelding: Army reinforcements disembarking from LST, Public Domain, via Wiki commens
- D’Albas, Andrieu (1965). Death of a Navy: Japanese Naval Action in World War II. Devin-Adair Pub. ISBN 0-8159-5302-X.
- Denfeld, D. Colt (1997). Hold the Marianas: The Japanese Defense of the Mariana Islands. White Mane Pub. ISBN 1-57249-014-4.
- Drea, Edward J. (1998). In the Service of the Emperor: Essays on the Imperial Japanese Army. Nebraska: University of Nebraska Press. ISBN 0-8032-1708-0.
- Dull, Paul S. (1978). A Battle History of the Imperial Japanese Navy, 1941–1945. Naval Institute Press. ISBN 0-87021-097-1.
- Gailey, Harry (1988). The Liberation of Guam 21 July–10 August. Novato, CA: Presidio Press. ISBN 0-89141-651-X.
- Gailey, Harry (1984). Peleliu: 1944. Nautical & Aviation Pub Co of Amer. ISBN 0-933852-41-X.
- Goldberg, Harold J. (2007). D-day in the Pacific: The Battle of Saipan. Indiana University Press. ISBN 978-0-253-34869-2.
- Hallas, James H. (1994). The Devil’s Anvil: The Assault on Peleliu. Praeger Publishers. ISBN 0-275-94646-0.
- Hornfischer, James D. (2016). The Fleet at Flood Tide: The U.S. at Total War in the Pacific, 1944–1945. Random House Publishing Group. ISBN 978-0345548726.
- Morison, Samuel Eliot (2001) [1953]. New Guinea and the Marianas, March 1944–August 1944. History of United States Naval Operations in World War II. Vol. 8 (reissue ed.). Champaign: University of Illinois Press. ISBN 0-252-07038-0.
- O’Brien, Francis A. (2003). Battling for Saipan. Presidio Press. ISBN 0-89141-804-0.
- Rottman, Gordon (2004). Saipan & Tinian 1944: Piercing the Japanese Empire. Campaign 137. Illustrated by Howard Gerrard. Oxford: Osprey Publishing. ISBN 1-84176-804-9.
- Moran, Jim; Rottman, Gordon (2002). Peleliu 1944: The Forgotten Corner of Hell. Campaign 110. Illustrated by Howard Gerrard. Oxford: Osprey Publishing. ISBN 1-84176-512-0.
- Sloan, Bill (2005). Brotherhood of Heroes: The Marines at Peleliu, 1944: The Bloodiest Battle of the Pacific War. Simon & Schuster. ISBN 0-7432-6009-0.
- Smith, Douglas V. (2006). Carrier Battles: Command Decision in Harm’s Way. U.S. Naval Institute Press. ISBN 1-59114-794-8.
- Toll, Ian W. (2015). The Conquering Tide: War in the Pacific Islands, 1942–1944. New York: W.W. Norton.
- Wright, Derrick (2005). To the Far Side of Hell: The Battle for Peleliu, 1944. Fire Ant Books. ISBN 0-8173-5281-3.
- Bronnen Mei1940