De HMS Icarus was een torpedobootjager van de I-klasse, ontworpen en gebouwd in de jaren 1930 voor de Britse Koninklijke Marine. Als een van de negen schepen in haar klasse vertegenwoordigde de Icarus een balans tussen snelheid, bewapening en operationele flexibiliteit, die nodig waren voor oorlogsschepen in het interbellum en tijdens de Tweede Wereldoorlog.
Inhouds opgave
Technische Specificaties
De HMS Icarus had een standaard waterverplaatsing van 1.370 long tons (1.390 ton) en een maximale waterverplaatsing van 1.888 long tons (1.918 ton). Het schip was 98,5 meter lang, 10,1 meter breed en had een diepgang van 3,8 meter. Voor aandrijving was de Icarus uitgerust met twee Parsons-stoomturbines, aangedreven door drie Admiralty-driedrumketels. Deze produceerden gezamenlijk 34.000 pk (25.000 kW), waarmee een topsnelheid van 35,5 knopen (65,7 km/u) kon worden bereikt. Tijdens zeetesten bereikte het schip een snelheid van 35,1 knopen (65,0 km/u).
Met een brandstofcapaciteit voor 5.500 nautische mijlen (10.200 km) bij een kruissnelheid van 15 knopen (28 km/u), kon het schip langdurig op zee opereren. De bemanning bestond uit 145 officieren en matrozen, wat voldoende was voor zowel de dagelijkse operaties als gevechtstaken.
Bewapening en Uitrusting
De bewapening van de HMS Icarus omvatte vier enkelvoudige 120 mm Mark IX-kanonnen, strategisch geplaatst in ‘A’, ‘B’, ‘X’ en ‘Y’-opstellingen. Voor luchtafweer beschikte het schip over twee viervoudige 0.5-inch Vickers Mark III-machinegeweren. De torpedobewapening bestond uit twee viervoudige lanceerinrichtingen voor 21-inch (533 mm) torpedo’s.
Het schip was ook uitgerust voor onderzeebootbestrijding, met een dieptebomrek, twee werpers en een ASDIC-sonarsysteem om vijandelijke onderzeeërs op te sporen. Later werd de opslagcapaciteit voor dieptebommen verhoogd naar 110 stuks.
Radar en Hoogfrequente Richtingzoekers (HF/DF)
Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd de HMS Icarus uitgerust met een Type 286 radar, een vroege vorm van oppervlaktewaarneming. Deze radar gebruikte metrische golflengtes om schepen en vliegtuigen op afstand te detecteren, zelfs bij slechte zichtomstandigheden. De radar verbeterde de operationele mogelijkheden van de Icarus aanzienlijk, vooral bij nachtelijke operaties en in slecht weer.
Daarnaast was de Icarus uitgerust met HF/DF (High-Frequency Direction Finding), een technologie die het mogelijk maakte om vijandelijke radiotransmissies op te sporen en te lokaliseren. Dit systeem was met name effectief tegen Duitse U-boten, aangezien het communicatiepatronen detecteerde en hun locatie nauwkeurig kon bepalen. In combinatie met ASDIC maakte dit de Icarus tot een essentiële schakel in de strijd tegen onderzeeboten.
Vroege Oorlogsoperaties (1939-1940)
De HMS Icarus was vanaf het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog actief betrokken bij diverse operaties. Op 29 november 1939 speelde ze een ondersteunende rol bij de uitschakeling van de Duitse onderzeeër U-35 in de Noordzee, samen met de torpedobootjagers HMS Kingston en HMS Kashmir. Hoewel de ASDIC van de Icarus op dat moment defect was, kon ze bijdragen aan de succesvolle aanval, waarbij de U-35 zich liet zinken.
In april 1940 onderschepte de Icarus het Duitse bevoorradingsschip Alster tijdens de Noorse campagne. Het schip werd naar Groot-Brittannië gebracht en hernoemd tot Empire Endurance. Kort daarna nam de Icarus deel aan de Tweede Slag om Narvik op 13 april 1940, een operatie die belangrijk was voor de controle over de Noorse kustwateren.
Operatie Dynamo en Convoy Escorts
Tijdens Operatie Dynamo, de grootschalige evacuatie van Duinkerke in mei en juni 1940, speelde de HMS Icarus een ondersteunende rol bij het redden van duizenden geallieerde troepen. Ze werd ook ingezet bij de bescherming van Atlantische en Russische konvooien, waarbij ze met name waardevol bleek in het opsporen en bestrijden van Duitse U-boten.
Operatie Pedestal
Tijdens Operatie Pedestal in augustus 1942 begeleidde de HMS Icarus een geallieerd konvooi naar Malta. Deze missie was van vitaal belang om het eiland, dat onder zware Duitse en Italiaanse belegering stond, te bevoorraden. Ondanks zware aanvallen door luchtaanvallen, onderzeeërs en oppervlakteschepen, slaagde het konvooi erin een aantal schepen naar Malta te brengen. De HMS Icarus speelde een ondersteunende rol in de bescherming van het konvooi tegen vijandelijke dreigingen. Operatie Pedestal wordt beschouwd als een belangrijke strategische overwinning, ondanks zware verliezen, aangezien het cruciaal was voor het voortzetten van de geallieerde inspanningen in de Middellandse Zee.
U-boot Successen
De HMS Icarus was rechtstreeks betrokken bij het tot zinken brengen van vier Duitse U-boten, waaronder:
- U-45 (14 oktober 1939): Tot zinken gebracht in de Westelijke Approaches, in samenwerking met HMS Inglefield, Ivanhoe en Intrepid.
- U-35 (29 november 1939): Tot zinken gebracht in de Noordzee, samen met HMS Kingston en Kashmir.
- U-744 (6 maart 1944): Uitgeschakeld in de Noord-Atlantische Oceaan, in samenwerking met meerdere Britse en Canadese schepen.
- U-1199 (21 januari 1945): Tot zinken gebracht nabij de Scilly-eilanden, samen met HMS Mignonette.
Latere Jaren en sloop
Na de oorlog bleef de HMS Icarus actief in de Britse vloot tot haar uitdienststelling op 29 augustus 1946. Kort daarna werd ze overgedragen aan de British Iron & Steel Corporation en gesloopt in Troon, Schotland.
Conclusie
De HMS Icarus vervulde een veelzijdige en belangrijke rol tijdens de Tweede Wereldoorlog, met name in haar strijd tegen Duitse U-boten en haar bijdrage aan cruciale operaties zoals Operatie Dynamo en de Noorse campagne. Dankzij innovaties zoals HF/DF-technologie en effectieve samenwerking met andere schepen wist de Icarus een blijvende indruk achter te laten in de maritieme geschiedenis.
Bronnen en meer informatie
- Afbeelding: Royal Navy official photographer, Public domain, via Wikimedia Commons
- Colledge, J. J. & Warlow, Ben (2006). Ships of the Royal Navy: The Complete Record of all Fighting Ships of the Royal Navy. Londen: Chatham Publishing. ISBN 978-1-86176-281-8.
- Friedman, Norman (2006). British Destroyers & Frigates: The Second World War and After. Annapolis, Maryland: Naval Institute Press. ISBN 978-1-86176-137-8.
- Haarr, Geirr H. (2010). The Battle for Norway: April–June 1940. Barnsley: Seaforth Publishing. ISBN 978-1-84832-057-4.
- Rohwer, Jürgen (2005). Chronology of the War at Sea 1939–1945: The Naval History of World War Two. Annapolis, Maryland: Naval Institute Press. ISBN 978-1-59114-119-9.
- Bronnen Mei1940
