FuG 224 Berlin A: Duitse radarinnovatie in WOII

By
Redactie Mei 1940
-
0
H2S-radarscope aan boord van een Avro Lancaster, de Britse technologie die de basis vormde voor de Duitse FuG 224 Berlin A.
H2S-radarscope van een Avro Lancaster, het Britse ontwerp dat leidde tot de ontwikkeling van de Duitse FuG 224 Berlin A.

De FuG 224 Berlin A was een Duitse luchtvaart-radar ontwikkeld in de Tweede Wereldoorlog. Het gebruikte roterende antennes en een PPI (Plan Position Indicator) display, waardoor het geschikt was voor grondkaartering. Het systeem werkte op een golflengte van 9 cm (3,3 GHz) en werd ontwikkeld nadat Duitse wetenschappers de Britse cavity magnetron-technologie uit de H2S-radar hadden bestudeerd.

Hoewel slechts een beperkt aantal systemen werd gebouwd, werd de FuG 224 gebruikt op vliegtuigen zoals de Fw 200 Condor.

Invloed van de Britse Cavity Magnetron

De ontwikkeling van de FuG 224 Berlin A werd sterk beïnvloed door de Britse cavity magnetron. Een belangrijk keerpunt was de crash van een H2S-radar-uitgeruste Short Stirling bommenwerper bij Rotterdam op 2 februari 1943. Dit toestel bevatte een operationele cavity magnetron, die werd bestudeerd door Telefunken, het Duitse elektronicabedrijf.

  • Codenaam: De H2S-radar werd door de Duitsers “Rotterdam Gerät” genoemd.
  • Replica’s: Telefunken bouwde zes kopieën van de Britse magnetron en ontwikkelde tevens de Naxos-radardetector als tegenmaatregel tegen H2S-radars.

De Britse CV64 cavity magnetron diende als model voor de Duitse LMS10 magnetron, die een vermogen van 10 kW leverde. De FuG 224, gebaseerd op deze technologie, werd pas in 1944 geïntroduceerd. Er werden ongeveer 50 sets geproduceerd.

Technologische Uitdagingen

Een belangrijk verschil tussen de Britse en Duitse ontwerpen was de magnetische veldbron:

  • Britse magnetrons: Gebruikten hoogwaardige permanente magneten.
  • Duitse magnetrons: Vertrouwden op elektromagneten vanwege het gebrek aan geschikte permanente magneten. Soms werden magneten zelfs uit neergestorte geallieerde vliegtuigen gehaald.

Antenneontwerp

De antenne van de FuG 224 was een innovatieve vier-elementen Dielektrische Strahler (of polyrod-array). Dit ontwerp bood verschillende voordelen:

  • Compactheid: Ideaal voor roterende montage in vliegtuigen.
  • Rotatiesnelheid: Tot 400 rpm, wat snelle updates op het PPI-display mogelijk maakte.

Specificaties van de polyrod-array:

  • Lengte per element: 27 cm (3 λ).
  • Afstand tussen elementen: 13,5 cm (1,5 λ).
  • Materiaal: Polystyreen-dielectricum.

PPI Display en Magnetische Afbuiging

De FuG 224 gebruikte magnetische afbuiging om een PPI-display te genereren:

  • Vroeg ontwerp: Twee vaste afbuigjuken met een goniometer om de signalen te sturen.
  • Later ontwerp: Een roterend afbuigjuk dat synchroon liep met de rotatie van de antenne.

Deze technologie was bijzonder nuttig voor maritiem gebruik, omdat het gebruik van synchro’s stabiele displays op meerdere locaties mogelijk maakte.

Conclusie

De FuG 224 Berlin A was technologisch innovatief, maar door beperkte productie (ongeveer 50 sets) bleef de impact op het verloop van de oorlog gering.

Bronnen en meer informatie

  1. Afbeelding: DieSwartzPunkt, CC BY-SA 3.0, via Wikimedia Commons
  2. Galati, Gaspare (2015). 100 Years of Radar. Springer. ISBN 978-3-319-00584-3.
  3. Owen, David (2007). Anti-Submarine Warfare: An Illustrated History. Seaforth Publishing. ISBN 978-1-78346-897-3
  4. Bronnen Mei1940