Fernand Louis Armand Marie de Langle de Cary (4 juli 1849 – 19 februari 1927) was een Franse generaal die een belangrijke rol speelde tijdens de Eerste Wereldoorlog. Zijn militaire carrière omvatte dienst in verschillende conflicten, waaronder de Frans-Duitse Oorlog, en hij stond aan het hoofd van de Vierde Leger bij het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog.
Inhouds opgave
Vroege Leven en Militaire Opleiding
Fernand de Langle de Cary werd geboren op 4 juli 1849 in Lorient, Frankrijk. In 1867 begon hij zijn opleiding aan de militaire academie van Saint-Cyr, waar hij in 1869 als beste van zijn klas afstudeerde. Na zijn afstuderen werd hij benoemd tot officier bij de Chasseurs d’Afrique, een cavalerie-eenheid die actief was in Noord-Afrika.
Tijdens de Frans-Duitse Oorlog (1870-1871) onderscheidde hij zich door zijn moed en bekwaamheid, waarvoor hij werd beloond met een onderscheiding. Na de oorlog kreeg hij verdere opleiding in de stafdienst en was hij enige tijd docent aan de Franse militaire academie. Zijn kennis en ervaring leidden tot zijn promotie tot brigadegeneraal in 1900, waarna hij het bevel kreeg over een cavaleriebrigade in Algerije.
In 1912 werd de Langle de Cary lid van de Conseil Supérieur de la Guerre, een strategisch adviesorgaan dat beslissingen voorbereidde voor oorlogsvoering. Deze benoeming impliceerde dat hij bij een toekomstige oorlog een legereenheid zou leiden.
De Eerste Wereldoorlog: Bevel over het Vierde Leger
Aanvang van de Oorlog en de Slag om de Ardennen
Bij het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog in augustus 1914 kreeg de Langle de Cary het bevel over het Vierde Leger. Zijn eenheid opereerde samen met het Derde Leger onder leiding van generaal Pierre Ruffey en het Vijfde Leger onder leiding van generaal Charles Lanrezac. Volgens het Franse oorlogsplan, opgesteld door generaal Joseph Joffre, moesten deze legers de oprukkende Duitse troepen in de Ardennen aanvallen.
De confrontatie in de Slag om de Ardennen was bijzonder bloedig. De Franse troepen waren zwaar in de minderheid en stonden tegenover beter gepositioneerde Duitse troepen. De slag leidde tot zware verliezen aan Franse zijde, maar de Langle de Cary slaagde erin zijn leger terug te trekken en een defensieve linie op te zetten. Hierdoor kon de Duitse opmars worden vertraagd.
De Slag aan de Marne en de Overgang naar Loopgravenoorlog
Na de terugtrekking uit de Ardennen speelde het Vierde Leger een rol in de Slag aan de Marne in september 1914, waar de geallieerden erin slaagden de Duitse opmars richting Parijs te stoppen. Deze overwinning leidde tot een langdurige loopgravenoorlog, waarbij de Langle de Cary actief bleef in de defensieve en offensieve campagnes aan het westfront.
Tijdens de loopgravenoorlog leidde hij zijn troepen in verschillende veldslagen, waaronder de Tweede Slag om Champagne in 1915. Dit offensief, dat door Joffre was gepland om de Duitse linies te doorbreken, eindigde echter in zware verliezen voor de Fransen zonder een beslissend resultaat.
Bevel over de Centrale Legergroep en de Slag om Verdun
In december 1915 werd de Langle de Cary benoemd tot commandant van de Centrale Legergroep, waarmee hij Edouard de Curières de Castelnau opvolgde. In deze functie was hij verantwoordelijk voor de verdediging van belangrijke sectoren, waaronder Verdun. Hij waarschuwde vooraf voor de zwakke verdedigingspositie van Verdun, maar zijn waarschuwingen werden niet volledig opgevolgd.
In februari 1916 begon het Duitse offensief bij Verdun. De Franse verdediging werd zwaar op de proef gesteld, en de verliezen waren groot. Als gevolg hiervan werd de militaire commandostructuur herzien door Joffre, die jongere en agressievere commandanten aanstelde. De Langle de Cary werd vervangen door Philippe Pétain, formeel wegens zijn leeftijd van 66 jaar (de officiële pensioenleeftijd voor officieren was 65 jaar).
Verdere Loopbaan en Pensioen
Na zijn vervanging bij Verdun werd de Langle de Cary door Joffre voorgedragen als hoofd van de Franse militaire missie naar Roemenië, dat in augustus 1916 aan de kant van de geallieerden de oorlog betrad. Deze benoeming werd echter tegengehouden door de Franse minister in Roemenië, waardoor generaal Henri Mathias Berthelot de positie kreeg.
In 1917 ging de Langle de Cary definitief met pensioen. Hij trok zich terug uit het actieve militaire leven en overleed op 19 februari 1927.
Nalatenschap
De militaire loopbaan van Fernand de Langle de Cary werd gekenmerkt door strategische bekwaamheid en toewijding aan het Franse leger. Hoewel zijn rol bij Verdun soms kritisch werd beoordeeld, was zijn eerdere bijdrage aan de verdediging van Frankrijk tijdens de Eerste Wereldoorlog van groot belang. Zijn inzichten in defensieve strategieën en ervaring in grote veldslagen blijven een punt van studie voor historici en militaire analisten.
Bronnen en meer informatie
- Afbeelding: See page for author, Public domain, via Wikimedia Commons
- Keegan, John (2001). The First World War. New York: Alfred Knopf. ISBN 978-0-375-40052-6.
- Hastings, Max (2014). Catastrophe 1914: Europe Goes to War. London: William Collins. ISBN 978-0-00-749122-3.
- Strachan, Hew (2001). The First World War: Volume 1: To Arms. Oxford: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-926191-8.
- Greenhalgh, Elizabeth (2014). The French Army and the First World War. Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 978-1-107-60568-8.
- Bronnen Mei1940
