Die Fälscher is een Oostenrijks-Duitse dramafilm uit 2007 onder regie van Stefan Ruzowitzky. Het fictionaliseert Operatie Bernhard, een geheim plan van nazi-Duitsland tijdens de Tweede Wereldoorlog om het Verenigd Koninkrijk te destabiliseren door zijn economie te overspoelen met vervalste pondbiljetten van de Bank of England.
De film draait om een Joodse vervalser, Salomon ‘Sally’ Sorowitsch, die gedwongen wordt om de operatie in het concentratiekamp Sachsenhausen te assisteren. De film begint kort na het einde van de Tweede Wereldoorlog, met een man die aankomt in Monte Carlo. Na het inchecken in een duur hotel en het betalen met contant geld, neemt hij het hoge leven van Monte Carlo in zich op, gokt met succes in een casino en trekt de aandacht van een mooie Franse vrouw. Later ontdekt ze getatoeëerde cijfers op zijn arm, waardoor hij wordt onthuld als een overlevende van de nazi-concentratiekampen.
De film flitst vervolgens terug naar Berlijn in 1936, waar de man, Salomon Sorowitsch, wordt onthuld als een succesvolle vervalser van valuta en paspoorten. Betrapt door de politie wordt hij opgesloten, eerst in een werkkamp, daarna in concentratiekamp Mauthausen bij Linz. In een poging om zichzelf te beschermen en zijn schrale comfort in het kamp veilig te stellen, verandert hij zijn smeedvaardigheden in portretten en trekt hij de aandacht van de bewakers, die hem de opdracht geven hen en hun families te schilderen in ruil voor extra voedselrantsoenen.
Sorowitsch’ talenten brengen hem bredere aandacht en hij wordt uit het concentratiekamp gehaald. Hij wordt voor de ogen van de politieagent gebracht die hem in Berlijn heeft gearresteerd, wordt samen met andere gevangenen met artistieke of druktalenten in elkaar gezet en begint te werken in een speciale afdeling van het concentratiekamp Sachsenhausen die gewijd is aan vervalsing.
De vervalsers worden in relatief humane omstandigheden gehouden, met comfortabele stapelbedden, een wasruimte en voldoende voedsel, hoewel hun bewakers hen blijven onderwerpen aan wreedheid en beledigingen. Zijn medegevangenen hebben een scala aan achtergronden, van Joodse bankdirecteuren tot politieke agitatoren, en terwijl sommigen tevreden zijn om voor de nazi’s te werken om de vernietigingskampen te vermijden, zien anderen hun inspanningen als ondersteuning van de Duitse oorlogsinspanning.
In eerste instantie lijkt zelfbehoud Sorowitsch te leiden, maar zijn motieven om voor de nazi’s te smeden worden bemoeilijkt door zijn groeiende bezorgdheid voor zijn medegevangenen, zijn bewustzijn van hun rol in de bredere oorlog tegen de nazi’s en zijn professionele trots op het vervalsen van de Amerikaanse dollar, een valuta die hij eerder niet kon vervalsen.
Sorowitsch jongleert met de nazi-eisen voor vooruitgang, de vastberadenheid van zijn medevervalsers om de operatie te saboteren en zijn loyaliteit aan zijn medegevangenen. De gevangenen vervalsen met succes het Britse pond, maar vertragen opzettelijk de vervalsing van de Amerikaanse dollar.
Geleidelijk aan ontwaren de gevangenen flarden bewijs dat de oorlog zich beslist tegen de nazi’s heeft gekeerd. Op een dag kondigen de kampbewakers plotseling aan dat de drukmachines moeten worden ontmanteld en weggevoerd, waardoor de vervalsers vrezen dat ze uiteindelijk zullen worden gedood. Voordat hen iets overkomt, ontvluchten de Duitse bewakers het kamp voor het Rode Leger. Uitgehongerde gevangenen uit andere delen van het kamp, gewapend met in beslag genomen wapens, nemen het over en breken in op de compound waar de vervalsers in relatieve luxe waren vastgehouden.
Totdat de opstandelingen de gevangenistatoeages van de goed gevoede drukkers zien, geloven ze dat ze SS-officieren zijn en dreigen ze ze neer te schieten. De vervalsers moeten zich dan verantwoorden voor hun smeedacties aan de halfdode gevangenen.
De film keert dan terug naar het naoorlogse Monte Carlo, waar Sorowitsch, blijkbaar walgend van het leven dat hij nu leidt op de valuta die hij voor de nazi’s heeft gesmeed, het allemaal opzettelijk vergokt. Hij zit daarna alleen op het strand en wordt vergezeld door de Franse vrouw, bezorgd na zijn schijnbaar rampzalige verliezen aan tafel. Langzaam samen dansend op het strand, blijft ze commentaar geven op al het geld dat hij heeft verloren, waarop hij lachend antwoordt: “We kunnen altijd meer verdienen”.
